Αυτές τις ημέρες εκατομμύρια ελληνικές οικογένειες λαμβάνουν, ταχυδρομικώς, το μπουγιουρντί της εφορίας. Εδώ και δύο περίπου χρόνια, όλες αυτές οι οικογένειες, είδαν το εισόδημα τους να μειώνεται μέσω των οριζόντιων περικοπών, των διαδοχικών αυξήσεων του Φ.Π.Α. και της αύξησης των πάσης φύσεων φόρων.
Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των οικογενειών, προκειμένου να καταβάλει το νέο χαράτσι θα πρέπει κάτι να κόψει. Ορισμένες θα κόψουν τα μαθήματα μουσικής των παιδιών τους, άλλες θα κόψουν τα φροντιστήρια των ξένων γλωσσών, κάποιες τρίτες θα κόψουν και τα δύο. Υπάρχουν όμως πολλές, πάρα πολλές οικογένειες που θα πρέπει να κόψουν από το φαγητό τους. Ήδη, εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες σ’ αυτή τη χώρα ζουν με την αγωνία για το πώς θα γεμίσουν την κατσαρόλα για το μεσημεριανό φαγητό. Για το βραδινό ούτε λόγος, αφού κάνει κακό στην υγεία, σύμφωνα με τις υποδείξεις των διαιτολόγων. Η κυβέρνηση, εντασσόμενη στο νέο trend του αγγλοσαξονικού κόσμου, μετά τον πόλεμο κατά του τσιγάρου, κήρυξε τον πόλεμο και κατά της παχυσαρκίας των ημεδαπών ιθαγενών.
Το πιο προσφιλές θέμα συζήτησης στη χώρα σήμερα είναι η φράση «όχι άλλη σωτηρία Γιωργάκη». Κι αυτό γιατί ο κοσμάκης βαρέθηκε να τον σώζουν κάθε τρεις και λίγο οι μαθητευόμενοι μάγοι της κυβέρνησης, οι οποίοι όμως, έχουν μείνει στάσιμοι στις εξετάσεις.
Η ομάδα που κυβερνά τη χώρα σήμερα είναι ανεπαρκής, ανήθικη, ανίκανη, άχρηστη, απαράδεκτη και επικίνδυνη. Είναι ωστόσο μάγοι. Κατόρθωσαν όχι μόνο να μειωθούν τα δημόσια έσοδα εξαιτίας της ανικανότητας τους να κυβερνήσουν, αλλά και να αυξηθούν τα δημόσια έξοδα κατά 8.5%. Οι άνθρωποι αυτοί πολιτεύονται θαρρείς και ζούνε πριν από τριάντα χρόνια όπου ο κόσμος ήταν φτιαγμένος από γιαούρτι και αυτοί κρατούσαν στο χέρι τους την κουτάλα για να το φάνε.
Αν δούλευαν σε μια οποιαδήποτε ιδιωτική επιχείρηση θα τους είχαν απολύσει από καιρό. Δυστυχώς όμως βλέπετε, ο ελληνικός λαός τους προσέλαβε να κάνουν μια δουλειά, για την οποία αμείβονται, και δεν μπορεί να τους απολύσει πριν τις επόμενες εκλογές. Αν διέθεταν ίχνη ευθιξίας θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί εδώ και καιρό. Αυτή η λέξη όμως, ευθιξία, δε συμπεριλαμβάνεται στο λεξιλόγιο τους. Λένε ψέματα, αυτοαναιρούνται, συλλαμβάνονται κλέπτοντας οπώρας, αλλά παρόλα αυτά επιμένουν να θέλουν να μας «σώσουν». Δεν είναι ικανοί να διαχειριστούν ούτε μια απλή ομόρρυθμη εταιρεία, πόσο μάλλον ένα χρεοκοπημένο κράτος.
Ο νέος κεφαλικός φόρος, εν είδη έκτακτης εισφοράς, εισφοράς αλληλεγγύης (αλήθεια τίνος προς ποιον;), φόρου ιδιοκτησίας ακινήτων, δεν διαθέτει την ηθική νομιμοποίηση στα μάτια των πολιτών. Η κυβέρνηση αποδείχτηκε παντελώς ανίκανη να συλλάβει έστω και έναν (αριθμός 1 κύριε διορθωτά!) φοροφυγά. Και το ερώτημα, το αμείλικτο ερώτημα που τίθεται είναι: αν δεν μπορείς κύριε υπουργέ επί των Οικονομικών να διοικήσεις αποτελεσματικά και να βάλεις να δουλέψουν, ως οφείλουν, οι εισπρακτικοί μηχανισμοί του κράτους, τότε γιατί δεν παραιτείσαι ή γιατί δεν φέρνεις κάποιους που θα μπορούν να κάνουν αυτή τη δουλειά, ακόμη κι αν είναι ξένοι; Και ο προηγούμενος και ο σημερινός υπουργός των Οικονομικών εξάντλησαν τις προσπάθειες τους σε πομφόλυγες και βερμπαλισμούς. Το αποτέλεσμα των «προσπαθειών» τους είναι ένα μοιραίο και ολοστρόγγυλο μηδενικό.
Η ανικανότητα της κυβέρνησης να καταπολεμήσει την φοροδιαφυγή και την φοροκλοπή θα πρέπει να καταγραφεί στα παγκόσμια χρονικά ως επίτευγμα και να μελετάται στις σχολές πολιτικών επιστημών και δημόσιας διοίκησης ως μελέτη περιπτώσεων με τον τίτλο: «Μέθοδος μέτρησης ανικανότητας μιας κυβέρνησης: το ελληνικό παράδειγμα».
Υπουργοί Χατζιαβάτες, κουτοπόνηροι και πολιτικάντηδες, τρέμοντας μπροστά την ιδέα του επάρατου πολιτικού κόστους, αγνοούν τόσο τα μηνύματα των καιρών, όσο και των δανειστών της χώρας. Προτιμούν να κολακεύουν κρυφά τις συντεχνίες που φέρουν μεγάλο μέρος της ευθύνης για την κατάρρευση της χώρας, παρά να προχωρήσουν σε αναγκαίες και ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις που θα απελευθερώσουν τις υγιείς και δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας.
Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, γαλουχημένοι μέσα στο πνεύμα του φεουδαρχικού καπιταλισμού των τελευταίων 37 χρόνων, ανέλαβαν σήμερα την οικοδόμηση του νέου κράτους, του πρώτου κράτους του σοβιετικού σουρεαλισμού του 21ου αιώνα, μετατρέποντας τη χώρα σε ένα εργαστήριο δοκιμών και τους ανθρώπους της σε πειραματόζωα, προκειμένου να μελετηθεί η αντοχή του ανθρώπινου είδους στη βλακεία και την ανικανότητα.
Μαυρογιαλούροι της πολιτικής, άνθρωποι του πολιτικού κατεστημένου, υπεύθυνοι για τα χάλια της χώρας, ευαγγελίζονται τη σωτηρία της και παρελαύνουν από τις οθόνες της εθνικής τηλοψίας κάθε βράδυ εξαγγέλλοντας μέτρα που οι ίδιοι δεν τολμούν να εφαρμόσουν μη τυχόν και δυσαρεστήσουν την κομματική τους πελατεία.
Την ίδια στιγμή, όταν δεν προσπαθούν να ξεγελάσουν με φτηνά τερτίπια και μπλόφες του κακού καιρού, τους εκπροσώπους των δανειστών της χώρας, χαμηλώνουν το βλέμμα σα το μαθητή που τον έπιασαν να κλέβει στο πρόχειρο διαγώνισμα και με την ουρά στα σκέλια προσπαθούν με εγνωσμένο, πλέον, ερασιτεχνισμό και ανικανότητα να φανούν καλοί στα μάτια τους.
Μια κυβέρνηση που λειτουργεί ληστρικά, ανήθικα και στηρίζει την πολιτική της στο ψέμα, δεν μακροημερεύει. Το θέμα για τη δυστυχή αυτή χώρα είναι πως δεν υπάρχει αξιόπιστη εναλλακτική, πολιτική λύση. Ο εν αναμονή πρωθυπουργός, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν έχει να επιδείξει στον ελληνικό λαό ούτε ένα ένσημο. Εκλέγεται βουλευτής από το 1977, είναι ένας επαγγελματίας πολιτικός, ο οποίος περιβάλλεται από πρόσωπα της προηγούμενης διακυβέρνησης της παράταξής του, εκείνης δηλαδή που κατόρθωσε να διπλασιάσει το εξωτερικό χρέος της χώρας μέσα σε επτά μόνο χρόνια. Τέτοια μαγικά ούτε ο Χάρι Πότερ δεν μπορεί να κάνει. Με το ίδιο πολιτικάντικο ύφος εκατό καρδιναλίων βγαίνουν κι αυτοί στις οθόνες προτείνοντας ευφάνταστα μέτρα σωτηρίας της χώρας όπως η «εργασιακή εφεδρεία» και μόλις βλέπουν την αντίδραση της κοινωνίας αναδιπλώνονται κι αρχίζουν τις υπεκφυγές.
Η έρμη η αριστερά, κατακερματισμένη, επιμένει να ζει στον αυτιστικά περιχαρακωμένο μικρόκοσμο της, μη μπορώντας να πείσει τους πολίτες ότι έχει μια αξιόπιστη πολιτική λύση του αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει η κοινωνία. Ονειρευόμενη πεφωτισμένες πρωτοπορίες και επαναστατικές συνθήκες, βλέπει την επιρροή της να μειώνεται σε ένα περιβάλλον, κατ’ εξοχή προνομιακό γι’ αυτή και το ρόλο της ως ηγέτιδα δύναμη της αλλαγής, να τον υφαρπάζουν βαψομαλλιάδες συνδικαλιστές κίτρινων συντεχνιών. Και μέσα σε όλα αυτά, εκμεταλλευόμενη την ανασφάλεια, η ακροδεξιά, επιχειρεί να εμφανιστεί ως ο ρυθμιστικός παράγοντας, προωθώντας, την κρυφή ατζέντα της που περιλαμβάνει περιορισμό, αν όχι κατάργηση, των ατομικών δικαιωμάτων, τη ξενοφοβία και την επιστροφή σε ένα καταδικασμένο από την ιστορία παρελθόν.
Η συνεχιζόμενη πίεση που ασκείται στον κοσμάκη, καλή κατάληξη δεν θα έχει. Ο πεινασμένος και ταπεινωμένος δεν αναλύει την «Κριτική του καθαρού λόγου» του Καντ, αλλά αναζητά τρόπο να ταΐσει την φαμίλια του. Και όταν βλέπει τη ζωή του να πηγαίνει κατά διαβόλου, όταν δίπλα του ευημερούν όλοι εκείνοι που τόσο χρόνια ήταν ευνοημένοι του συστήματος, όταν βλέπει τον ίδιο να πληρώνει φόρους και τους φοροφυγάδες να απολαμβάνουν μιας ιδιαίτερης ασυλίας, τότε όλα μπορούν να συμβούν. Μόνο που στην περίπτωση αυτή την ευθύνη θα την φέρουν στο ακέραιο αυτοί που τον οδήγησαν σ’ αυτή την κατάσταση. Η ιστορία και κρίνει και κατακρίνει. Στις δέλτους της ιστορίας θα αναγραφούν τα ονόματά τους ως παραδείγματα προς αποφυγή για τις γενιές του μέλλοντος.
.mediasoup. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου