Πάει καιρός που εκείνος ο ψίθυρος μέσα μου κοντεύει να γίνει αστραπή και να με κάψει.
Προτού με κάψει και όσο είναι ακόμη βοή, κάποια δύναμη με
σπρώχνει μπροστά σε μια λευκή σελίδα, μου δίνει ένα μολύβι και μου
παίρνει το τηλεσκόπιο της ψυχής λίγο πριν τυφλωθώ.
Τρέμει το χέρι μου μπροστά στον αποχαιρετισμό της σιωπής,
ένα δάκρυ γιατρεύει την όρασή μου δίνοντας ζωή στις εικόνες, η βοή πλέον
είναι πολλές φωνές που μπορούν τα αυτιά μου να ακούσουν καθαρά, μα το
πρόβλημα είναι οι πληγές της καρδιάς μου που ρέουν άφθονο ζεστό αίμα,
που για να σταματήσει χρειάζεται εκείνο το μαγικό άγγιγμα της ψυχής.
Όσο και να θέλω να πιστέψω πως ξέρω, πάντα νιώθω γυμνός
αφήνοντας τον πλούτο της σιωπής, πάντα νιώθω φτωχός από λέξεις και η
προσπάθειά μου να ενώσω της φωνές με τις εικόνες είναι πάντα
διαφορετική, είναι πάντα αλλόκοτη, μα είναι τόσο ανακουφιστική που νιώθω
μια παράξενη άνεση μέσα στην σκληρή αγκαλιά της αλήθειας μου.
Δεν θυμάμαι πόσο καιρό κάθισα πάνω στην κορυφή της σιωπής
και δεν θυμάμαι γιατί δεν είχε κανένα νόημα να μετράω τον χρόνο, γιατί
οι εικόνες που κατέγραφε το τηλεσκόπιο της ψυχής μου μου προκαλούσαν
τόσο πόνο που δεν μπορούσε κανένας αριθμός να τον μετρήσει.
Έβλεπα μια μάνα να παίρνει νεκρό από την μάχη που έδωσε ο
γιος της με τα ναρκωτικά και ένιωθα όλο τον πόνο της, όλη της την κατάρα
για τα πάντα, ένιωθα όλη της την οργή και τα ένιωθα όλα αυτά επί δύο,
γιατί έβλεπα ταυτόχρονα και κάποιον τύπο να κάθετε πίσω από ένα γραφείο
και να μετατρέπει αυτό το δράμα σε αριθμό.
Έβλεπα μια γυναίκα να γυρνάει στο σπίτι της και να έρχεται
αντιμέτωπη με το μακάβριο θέαμα του κρεμασμένου άντρα της, να γίνετε σε
μια στιγμή από μία ιστορία αγάπης σε ένα δράμα που δεν έχει τέλος και
όμως, κάποιος σε παράλληλο χρόνο μετατρέπει αυτό το δράμα σε αριθμό.
Έβλεπα νέους να περιμένουν το τέλος της ζωής τους γιατί δεν
μπορούσαν να προσθέσουν κάποια νούμερα στους λογαριασμούς από νούμερα
κάποιον γιατρών, κάποιων φαρμακοβιομηχανιών και έτσι καταλήξανε σε ένα
νεκροκρέβατο παρακαλώντας κάποιον να τους δώσει ένα τέλος στο μαρτύριο.
Και όμως, πάντα υπάρχει κάποιος που μετράει όλα αυτά τα δράματα και το
κάνει γιατί αυτή είναι η δουλεία του.
Και έβλεπα αμέτρητα δράματα ανθρώπων και ένιωθα πόνο, πόνο
από συμπόνια και πόνο από την κατάντια του ανθρώπου που βρήκε την μαγική
συνταγή για να απ-ενοχοποιεί τον εαυτό του, και να θάβει την συνείδησή
του πίσω από τον αριθμό 1.
Η αποκάλυψη του δράματος που είδα πάνω από την κορυφή της
σιωπής είναι αυτή η αρρώστια που έχει καταβάλει τον άνθρωπο και του έχει
στερήσει την ανθρωπιά του.
Είναι αυτή η τρέλα των αριθμών που οδηγεί τον άνθρωπο σε
βέβαια σύγκρουση με τον εαυτό του, είναι αυτή η γεύση που δίνει η
απληστία στον κάθε συλλέκτη αριθμών, μια γεύση που δεν είναι άλλη από
την γεύση του αίματος.
Και όμως, αυτή η αρρώστια έχει φέρει την πλήρη παράνοια
στην ψυχή του ανθρώπου, μια παράνοια που έκανε τον κάθε άνθρωπο να
πιστέψει στην κυριαρχία των αριθμών, μια παράνοια που του έδωσε την
δύναμη να χτίσει έναν κόσμο που μέσα του θα έχει την δυνατότητα να
μετράει πόσο ευτυχισμένος είναι, να μετράει πόσο τον αγαπάει ο φίλος ή η
γυναίκα του, να μετράει πόση χαρά νιώθει, να μετράει πόσο έξυπνος
είναι, να μετράει, να μετράει, να μετράει και αυτό το μέτρημα είναι τόσο
άπειρο που στο τέλος χάνει το μοναδικό δώρο που δόθηκε στον άνθρωπο
και δεν είναι άλλο από τις μετρημένες μέρες ζωής που έχει την ευκαιρία
να ζήσει πάνω σ΄ αυτόν τον παράδεισο. Όλα τα όντα έχουν το δώρο της ζωής
μα μόνο ο άνθρωπος χάνει την ζωή του στο μέτρημα.
Πάνω στην κορυφή της σιωπής μου, προσπάθησα να σταματήσω το μέτρημα και να ζήσω.
Προσπάθησα να σταματήσω την δουλεία μου στους αριθμούς και
άρχισα να καλλιεργώ την γη μαθαίνοντας να μην την πληγώνω για να μπορεί
και αυτή με την σειρά της να μου δώσει καρπούς.
Έμαθα τι σημαίνει όταν πήγαινα σε μια ταβέρνα και έλεγα
τον σερβιτόρο θέλω μια καλοψημένη μπριζόλα και αγριεύα αν αργούσε να
μου την φέρει, γιατί και γω με την σειρά μου θα αργούσα σε κάποιο από
τα μετρημένα πράγματα που είχα να κάνω στην μετρημένη μου ζωή.
Ναι, έμαθα πως είναι να πάρεις ένα ζωντανό να το βάλεις να
ζευγαρώσει να γεννήσει, να το ταΐσεις, να το μεγαλώσεις και να φτάσεις
μπροστά στην στιγμή (επιλογή) που θα το σφάξεις για να το φας.
Ναι, άλλο είναι να δίνεις ένα χαρτί με ένα νούμερο
αποφεύγοντας να δεις το αίμα και, άλλο είναι να εξαφανίσεις τα χαρτιά
και να ζεις όλη την διαδικασία.
Και αυτή η διαδικασία είναι που ονομάζουμε ζωή.
Εξαφανίζοντας τα γραμμάτια αποκτάς το δικαίωμα στην
διαδικασία, αποκτάς τον τρόπο ζωής που αντέχεις να κάνεις γιατί κάνεις
τις πράξεις που αντέχεις να ζήσεις. Έτσι ή θα γίνεις χορτοφάγος ή θα
σφάζεις και θα τρως το κρέας που σ΄αρέσει.
Και αυτό το παράδειγμα με το κρέας προσπαθώ να το βάλω σε
όλες τις πράξεις μου μπας και μπορέσω ποτέ να απαλλαγώ από την δουλεία
και νιώσω την ευτυχία της ελευθερίας του εαυτού μου.
ευχαριστώ!!!!!
upogia-taxi.blogspot.gr
αἰέν ἀριστεύειν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου