Γ.Δελαστίκ: Κρίσιμος ο πολιτικός ρόλος των Ανεξάρτητων Ελλήνων

Οι δεξιοί αντιμνημονιακοί ψηφοφόροι είχαν  την ευκαιρία να συσπειρωθούν γύρω από ένα δικό τους άνθρωπο, σάρκα εκ της σαρκός της ΝΔ, και μάλιστα με σκληροπυρηνικές δεξιές απόψεις.

Ο παράγοντας που θα καθορίσει το αν η ΝΔ θα πετύχει ή όχι το στόχο της διάλυσης των Ανεξάρτητων Ελλήνων είναι ο ίδιος που θα καθορίσει και το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγει πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές: η ύπαρξη κύματος διαμαρτυρίας και η κοινωνική αναταραχή.

του Γιώργου Δελαστίκ

Η εκπληκτική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ από το 4,6% των εκλογών του 2009 στο 26,9%, η ορμητική είσοδος της Χρυσής Αυγής στο Κοινοβούλιο με 6,9% από την εκλογική ανυπαρξία του 0,29% και η σαρωτική εμφάνιση και πανηγυρική εκπροσώπηση στη Βουλή των κυριολεκτικά ανύπαρκτων μέχρι πέρσι Ανεξάρτητων Ελλήνων (ΑΝΕΛ) συνιστούν τα νέα στοιχεία της αποδόμησης του παλαιού πολιτικού σκηνικού της Μεταπολίτευσης.

Προστιθέμενα στην ουσιαστική διάλυση του ΠΑΣΟΚ και στον καταποντισμό της Νέας Δημοκρατίας υπό τον Αντώνη Σαμαρά στα χειρότερα εκλογικά ποσοστά της σαραντάχρονης ιστορίας της, δίνουν τα δομικά υλικά του νέου πολιτικού σκηνικού που θα προκύψει μετά τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, όποτε και υπό οιεσδήποτε συνθήκες γίνουν αυτές.

Η εκλογική επίδοση και η πολιτική στάση των ΑΝΕΛ θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση όχι απλώς του νέου κομματικού συσχετισμού δυνάμεων, αλλά ενδεχομένως ακόμη και της νέας κυβέρνησης, άρα και του τρόπου που θα κυβερνηθεί η Ελλάδα.

Μεγάλη προσφορά

Καταρχάς, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι το πολιτικό θάρρος του Πάνου Καμμένου να εμμείνει στην αντιμνημονιακή γραμμή και να ιδρύσει τους ΑΝΕΛ συνιστά ουσιώδη προσφορά προς τον ελληνικό λαό.

Θα συνιστούσε πολιτική τραγωδία αν, μετά την πολιτική κωλοτούμπα του Αντώνη Σαμαρά υπέρ του Μνημονίου, έμεναν οι ψηφοφόροι της ΝΔ χωρίς καμιά δυνατότητα πολιτικής επιλογής πέραν της Χρυσής Αυγής, σε περίπτωση που επιθυμούσαν να ψηφίσουν αντιμνημονιακό κόμμα. Το γεγονός ότι ο Πάνος Καμμένος αντιστάθηκε εμπράκτως την ώρα που δεκάδες πολιτικά στελέχη της ΝΔ έσκυβαν πειθήνια τη μέση στους μνημονιακούς επικυρίαρχους δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, όποια γνώμη κι αν έχει, όσο κι αν αντιπαθεί πολιτικά το πρόσωπο του Π. Καμμένου.

Απαιτούσε όχι μόνο πολιτική ευφυΐα, αλλά πρωτίστως πολιτικό θάρρος πολύ άνω του μετρίου για να τολμήσει στέλεχος της ΝΔ να φτιάξει αντιμνημονιακό κόμμα, και δικαίως οι ΑΝΕΛ ανταμείφθηκαν γενναιόδωρα από τον ελληνικό λαό. Τόσο το 10,61% των εκλογών του περσινού Μάη όσο και το 7,51% του Ιουνίου είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Το νέο ρήγμα

Δεν είναι τυχαίο το ότι στο ΠΑΣΟΚ ούτε καν επιχειρήθηκε να φτιαχτεί ένα καθαρά αντιμνημονιακό κόμμα. (Η απόπειρα της Λούκας Κατσέλη δεν συγκαταλέγεται σε αυτή την κατηγορία.)

Αν δεν υπήρχαν ο Π. Καμμένος και οι ΑΝΕΛ που δημιούργησε εκ του μηδενός και εν ριπή οφθαλμού, το πολιτικό ρήγμα «Μνημόνιο – αντι-Μνημόνιο» που διαπερνά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία δεν θα είχε πολιτική έκφραση! Το χάσμα, η άβυσσος που χωρίζει τους αντιπάλους από τους υποστηρικτές του Μνημονίου θα ταυτιζόταν αναγκαστικά τότε με την κλασική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην Αριστερά από τη μια πλευρά και στα δύο συνένοχα κόμματα εξουσίας της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ από την άλλη. Ευνόητο είναι ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν πολύ πιο εύκολος ο εγκλωβισμός των συντηρητικών ψηφοφόρων που δεν θέλουν μεν να αλλάξουν πολιτική παράταξη, αλλά ταυτόχρονα βλέπουν το Μνημόνιο να καταστρέφει τη ζωή τους.

Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά ο ρόλος του Πάνου Καμμένου στην πολιτική παγίωση του ανειρήνευτου χάσματος αντιμνημονιακών – μνημονιακών δυνάμεων υπήρξε καθοριστικός και ανεκτίμητος.

Οι δεξιοί αντιμνημονιακοί ψηφοφόροι είχαν την ευκαιρία να συσπειρωθούν γύρω από ένα δικό τους άνθρωπο, σάρκα εκ της σαρκός της ΝΔ, και μάλιστα με σκληροπυρηνικές δεξιές απόψεις.

Συνεργασία με ΣΥΡΙΖΑ

Σε αντίθεση με πληθώρα ευκαιριακών στελεχών του κόμματός του που βρήκαν στους ΑΝΕΛ «σημαία ευκαιρίας» για να εκλεγούν βουλευτές με την προσδοκία να επανακάμψουν ως τάχιστα στη ΝΔ μήπως και υπουργοποιηθούν, ο Πάνος Καμμένος έκανε μια εντυπωσιακή υπέρβαση για πολιτικό ηγέτη με τόσο δεξιές πεποιθήσεις: συνειδητοποίησε ότι μόνο αν το κόμμα του συμμετάσχει σε ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον ΣΥΡΙΖΑ –αν, φυσικά, υπάρξουν ποτέ εκλογικά αποτελέσματα που να επιτρέπουν κάτι τέτοιο– έχει ελπίδες αφενός να συγκρατήσει τους ψηφοφόρους του που είναι διαπαιδαγωγημένοι από τότε που βρίσκονταν στη ΝΔ το κόμμα τους ή να κυβερνά ή να είναι αξιωματική αντιπολίτευση και αφετέρου να βάλει την προσωπική του σφραγίδα στη διακυβέρνηση της χώρας.

Χωρίς να διστάσει και παρά τις αντιδράσεις στους κόλπους των ΑΝΕΛ, ο Πάνος Καμμένος προσανατόλισε το κόμμα του προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η κίνησή του είναι εξαιρετικά ευφυής. Αν όντως υπάρξουν δυνατότητες σχηματισμού κυβέρνησης υπό την πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι βάσιμες οι προσδοκίες ότι οι ΑΝΕΛ μπορούν να παίζουν σε αυτή ρόλο πολύ σημαντικότερο από το εκλογικό τους ποσοστό.

Εγγυητής του συστήματος

Η απορριπτική στάση του ΚΚΕ, συναρτώμενη και με τη δραστική συρρίκνωση της εκλογικής απήχησης του Κομουνιστικού Κόμματος στο χαμηλότερο ποσοστό της ιστορίας του, καθιστά εντελώς αδύνατο το σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης ακόμη και σε επίπεδο θεωρητικής συζήτησης.

Αν υπάρξει, επομένως, κοινωνική διαμαρτυρία και αναταραχή εξαιτίας της απόγνωσης του κόσμου σε βαθμό που να ωθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη θέση στις επόμενες εκλογές, ο Αλέξης Τσίπρας είναι αντικειμενικά υποχρεωμένος να αναζητήσει συμμάχους για να αποκτήσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με δεδομένο ότι είναι αδύνατη –τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα– η κατάσταση αυτοδυναμίας από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Στην αναζήτηση συμμάχων, οι ΑΝΕΛ είναι το μόνο αντιμνημονιακό κόμμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση που είναι πρόθυμο να συγκροτήσει κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα θα προστρέξουν σε μια τέτοια κλήση συμμάχων τα όποια απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, έχοντας καθαιρέσει τον Βαγγέλη Βενιζέλο και τον Φώτη Κουβέλη και τους πιο ακραία εκτεθειμένους συνεργάτες τους, κάνοντας αντιμνημονιακή κωλοτούμπα.

Καθώς όμως και τα δύο αυτά κόμματα είναι πλήρως απαξιωμένα ως «δούλοι του Μνημονίου» και «σύγχρονοι Τσολάκογλου», μόνο αν έχει προηγουμένως συμφωνήσει με τους αντιμνημονιακούς ΑΝΕΛ ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει την πολιτική άνεση να προσλάβει και τη ΔΗΜΑΡ ή το ΠΑΣΟΚ, αν έχει ανάγκη και από κάποιες «τσόντες» για την απόκτηση πλειοψηφίας στη Βουλή.

Σε περίπτωση κυβερνητική συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αυτονόητο είναι ότι ο Πάνος Καμμένος θα αναδειχθεί αυτοδικαίως ως ο πολιτικός εγγυητής του συστήματος. Αυτό κανείς δεν το αμφισβητεί. Ένας τέτοιος ρόλος όμως ενδέχεται να του δώσει τεράστιες δυνατότητες.

Επιπροσθέτως, ο Π. Καμμένος παραμένει πολιτικά προσανατολισμένος προς τις ΗΠΑ, σε αντίθεση με τη ΝΔ, η οποία υπό την ηγεσία Σαμαρά εκτελεί πειθήνια όλες τις εντολές και τις υποδείξεις της Γερμανίας. Υποτιθέμενη συμμετοχή των ΑΝΕΛ σε κυβέρνηση Τσίπρα αυξάνει τις πιθανότητες να ενισχύσουν οι Αμερικανοί μελλοντικά τους ΑΝΕΛ ως το πλησιέστερο προς τα συμφέροντά τους κόμμα της ελληνικής Δεξιάς, κάτι, βεβαίως, που θα διευρύνει την επιρροή τους.

Θα αντέξουν;

Έχοντας η ΝΔ όλα αυτά κατά νου, προσπαθεί με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της να φθείρει, να αποσυνθέσει και τελικά να οδηγήσει σε διάλυση τους ΑΝΕΛ. Αν το πετύχει, θα λεηλατήσει τους ψηφοφόρους τους.

Ο παράγοντας που θα καθορίσει αν η ΝΔ θα πετύχει ή όχι το στόχο της είναι ο ίδιος που θα καθορίσει και το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγει πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές: η ύπαρξη κύματος διαμαρτυρίας και η κοινωνική αναταραχή.

Οι ΑΝΕΛ, όπως και η εκρηκτική άνοδος του εκλογικού ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ, είναι τέκνο της οργής του λαού μας κατά του Μνημονίου. Αν ο κόσμος βγει πάλι στους δρόμους, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι σίγουρα πρώτο κόμμα και οι ΑΝΕΛ θα συμμετάσχουν στην κυβέρνησή του, με όλες τις εξελίξεις ανοιχτές.

Αν όμως επικρατήσει κλίμα απελπισίας και μοιρολατρικής αποδοχής της κατάστασης, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνήσει ποτέ ούτε οι ΑΝΕΛ θα μακροημερεύσουν. Και ο μεν ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση και με το ΠΑΣΟΚ σε πλήρη διάλυση, θα συνεχίσει να παίζει μείζονα πολιτικό ρόλο. Οι ΑΝΕΛ όμως θα αντιμετωπίσουν κυριολεκτικά υπαρξιακό πρόβλημα σε μια τέτοια περίπτωση, που οι επόμενες εκλογές λάβουν χώρα μέσα σε κλίμα λαϊκής απάθειας.

Είναι προφανές ότι τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμη…

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ