Ο έρπων κυβερνητικός φασισμός...

 

Του Στέλιου Συρμόγλου
Η αντίθεση ανάμεσα σε μια ανάλγητη και αυταρχική πολιτική που μοιάζει να προχωρεί "θριαμβευτικά", με δρασκελισμό πλατύ, από εκπλήρωση των στόχων της σε εκπλήρωση, και σε μια προοπτική δυσοίωνη, την οποία μόνον οι σκεπτόμενοι πολίτες οπλισμένοι με διορατικότητα, έχουν διαρκώς μπροστά στα μάτια τους σαν εφιάλτη, η αντίθεση αυτή είναι το χαρακτηριστικό φαινόμενο του καιρού μας.

Και χαρακτηριστικό της κυβερνητικής πολιτικής, ιδιαίτερα του πρωθυπουργού, είναι ο έρπων φασισμός. Ενα είδος πολιτικού χουλιγκανισμού, με τον οποίο άλλωστε ο Αντώνης Σαμαράς συνδέεται από τα πρώτα βήματα της πολιτικής του πορείας, λόγω της σχέσης του με τους "Κενταύρους", μιας οργάνωσης νεολαίων στους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας, που κατέγραψε εκδηλώσεις βίαιων συμπεριφορών, που όξυναν το φανατισμό της κομματικής "κερκίδας". Και γνώρισμα του πρωθυπουργού, για όσους τον γνωρίζουν καλά, είναι η έλλειψη αναστολής στο συναίσθημα και η ανικανότητα αυτοσυγκράτησης.

Η πολιτική του χουλιγκανισμού, ως εκδηλούμενη αφροσύνη και βία, είναι εκ των πραγμάτων ένας έρπων φασισμός, μια συγκεκαλυμμένη μορφή ιδιότυπου φασισμού. Το κακό είναι ότι ο κυβερνητικός "φασισμός", όπως εκδηλώνεται στην καθημερινή πρακτική, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, με επιστρατεύσεις απεργών και με την περιφρόνηση της λαικής φρόνησης, είναι φαινόμενο σύνθετο ως πρός τα αίτια του και κινδυνεύει να προσλάβει ενδημικό χαρακτήρα. Και το χειρότερο: Αυτές οι καταστάσες φασισμού συχνά καλλιεργούνται, συντηρούνται και αναπαράγονται από ένα ολόκληρο δίκτυο θεσμών.. Οι καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών κατέδειξαν τη "σύγκρουση" του ιδιότυπου κυβερνητικού φασισμού με τη φασιστική γελοιότητα της Χρυσής Αυγής. Είναι νωρίς να ειπωθεί ποιος θα αναδειχθεί "νικητής" από αυτή τη "σύγκρουση", γιατί ένα φασιστικό μόρφωμα, ακόμη και με τα χαρακτηριστικά της καρικατούρας, όπως είναι η Χρυσή Αυγή, δεν αντιμετωπίζεται με φασιστική αντίληψη και έκδηλη σπασμωδικότητα ή πολιτική ανικανότητα.

Εκείνο που θα βιώσουμε ως πολίτες στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα είναι η τακτική ενός άτακτου πολέμου φθοράς, που δεν θα γίνει με τους καθιερωμένους κανόνες του παιχνιδιού. Σ' αυτό θα υπεισέλθη ο αναγκαίος κομματικός αμοραλισμός, που συνήθως αφήνει με το μέγεθός του άναυδους τους πάντες, δημιουργώντας αρχικά αμηχανία και στη συνέχεια μια αδρανοποίηση των κέντρων αντίστασης, που οδηγεί τελικά στην πολιτική σύγχυση και στην πολιτική νέκρωση. Και θα αναδείξει ακόμη περισσότερο την απουσία του πολιτικού ήθους, αλλά και την ασθένεια του πολιτεύματος και της ατομικής ψυχής.

Γιατί η αρχή της ασθένειας του πολιτεύματος, βρίσκεται στην ψυχή του ατόμου-πολίτη, της οποίας η υγεία εξαρτάται εκ της αποφυγής ή μη της μοναρχίας ενός εκ των μερών της, που είναι το λογικόν, το συναίσθημα και η βούληση. Είναι υγιής η ψυχή του ατόμου, όταν η πολιτική επιδρά επί των τριών μερών της συμμετρικώς, με ηνίοχον το λογικόν. Η ασθένεια της ατομικής ψυχής μεταδίδεται στην ομαδική και από εκεί στη μαζική ψυχή, η οποία εκδηλώνεται με ανατροπές, εκτροπές, εντάσεις και ακρότητες σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Η "απαλλαγή" από ένα φασιστικό αντιαισθητικό μόρφωμα, όπως είναι η Χρυσή Αυγή, δεν γίνεται με δικαστικές επεμβάσεις και με υπόγειες διαδρομές στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του παρακράτους.

Γίνεται με την εφαρμογή εκείνων των πολιτικών που αγγίζουν την "ατομική ψυχή" και εκ των πραγμάτων τη "μαζική ψυχή". Η βεβαρυμένη λόγω ανάλγητων πολιτικών ατομική ψυχή, αποδεσμευμένη από τα δεσμά της σκέψης και της νοοτροπίας των πατέρων της, με κοινωνικές συνθήκες βάρβαρες, με την παιδεία απούσα, με εξασθενημένο το συναίσθημα και με την εφιαλτική ανεργία να θεωρείται η "φυγόκεντρη δύναμη" της επιβαλλόμενης κοινωνικής συμπεριφοράς, η ατομική ψυχή λοιπόν είναι "πρόθυμη" να αποδεχθεί ακραίες πεποιθήσεις και να ενταχθεί σε κινήματα,τα μέλη των οποίων ενσαρκώνουν κτηνώδη ένστικτα και πάθη. Η ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής έτσι εξηγείται.

Η περαιτέρω πορεία της θα εξαρτηθεί από τη στάση των ποιλιτικών, που συνεχίζουν να πιθηκίζουν ό,τι γυαλιζει στην αφασική μητρόπολη των χλιαρών αντιδράσεών τους. Και μέχρι πρόσφατα στη φασταφουντάδικη μήτρα της ανάπτυξης. Η Ελλάδα παλιά ήταν χωνευτήρι. Σήμερα είναι χαβούζα της πολιτικής και εν πολλοίς της δημοσιογραφικής βλακείας. Οσο το πλαίσιο της κοινωνικής, πολιτικής και εθνικής ζωής διατηρείται ασφυκτικά δηλητηριασμένο και τοξινωμένο από τις πνιγηρές αναθυμιάσεις των πολιτικών ασχημιών, του πολιτικού ψεύδους και της απάτης, των μεθοδευμένων αποπροσανατολισμών και της παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης, της φτηνής συνθηματολογίας και της πολιτικής τυμβωρυχίας, τόσο η ατομική και μαζική ψυχή θα βρίσκουν διοδεύσεις στον στείρο φανατισμό, σε πολιτικά σχήματα, που ευνοούν την έξαψη των παθών.

Ο επισκέπτης της νοητής "πινακοθήκης" των προσωποποιημένων πολιτικών συμπεριφορών, θα διαπιστώσει ότι σχεδόν όλες τις φορές που ένας πολιτικός είχε παγιδευτεί ή αυτοπαγιδευτεί απο την έρπουσα φασιστική αντίληψη ή από κακή εκτίμηση των πραγμάτων, από την αβελτηρία και την υπεροψία, από αναπροσάρμοστες υποδείξεις παρακοιμόμενων και από αβλεπτήματα των οποίων το αιτιατό βρισκόταν σε αδρανοποίηση της κρίσης, σε παράλογη ή υπέρλογη ερμηνεία των γεγονότων,το τίμημα που πλήρωσε ο πολιτικός ήταν βαρύ: Λοιδορία, ονειδισμός και προπηλακισμός...