του Κώστα Βαξεβάνη
Είναι η Σέχτα; Είναι η “Ομάδα Λαϊκών
Αγωνιστών”; Μήπως είναι μια νέα τρομοκρατική οργάνωση που θα
αυτοχαρακτηριστεί με κάποιο όρο βγαλμένο από ξεχασμένο θεωρητικό βιβλίο ή
ακόμη και απ τα αρχεία του παρακράτους και των ευφάνταστων αναλυτών
του; Μήπως δεν είναι τίποτα από όλα αυτά και είναι απλώς τύποι που
κάποτε διάβαζαν “Μάσκα” μέχρι που έπεσε στα χέρια τους κάποια ανάλυση
του Σεργκέι Νετσάγιεφ και αποφάσισαν πως η βία δεν είναι το μέσο αλλά ο
σκοπός ο ίδιος; Δεν έχει σημασία ποιοί είναι. Άλλωστε ακόμη και αν
αποκαλυφθούν, ίσως και οι ίδιοι ανακαλύψουν πως δεν ήξεραν ποιοί είναι.
Πως άλλοι τους κινούσαν χωρίς να το καταλάβουν.
Πριν από ένα
χρόνο, όταν είχε διαφανεί η άνοδος του φασισμού στην Ελλάδα, είχα
διατυπώσει την άποψη πως η Χρυσή Αυγή δεν θα χρησιμοποιηθεί ως κακό
παράδειγμα για να θωρακιστεί η Δημοκρατία, αλλά ως ευκαιρία για να
δημιουργηθεί μια “σιδηρά Δημοκρατία” καταστολής και “Ασφάλειας”. Είχα
επίσης διακινδυνεύσει την πρόβλεψη πως η Ελλάδα υπάρχει κίνδυνος να
ιταλοποιηθεί. Δηλαδή να επιστρέψει στην Ιταλία της δεκαετίας του 70,όταν
οι φασίστες με βομβιστικές επιθέσεις και δολοφονίες, δημιούργησαν χάος,
αίσθηση ανασφάλειας και φόβο. Σε αυτή τους την τακτική απάντησαν ως
τιμωροί οι τρομοκράτες της “Αριστεράς”. Το αποτέλεσμα ήταν να φοβηθούν
οι πολίτες, να συντηρητικοποιηθεί το εκλογικό σώμα που κινιόταν προς την
Αριστερά και να προτιμηθεί η λύση της Ασφάλειας. Των κυβερνήσεων δηλαδή
που υποτυπωδώς, εμφανίζοντας μια τακτική πυγμής και αστυνομικού
κράτους, έδειχναν να εξασφαλίζουν την ησυχία.
Μετά τη δολοφονία
του Παύλου Φύσσα, δύο νεαροί εκτελούνται από επαγγελματίες σε έναν από
τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας και φεύγουν. Η πόλωση, η
αποσταθεροποίηση και βέβαια η θεωρία των δύο άκρων, που κόντεψε να
ξεφτίσει, είναι εδώ. Ποιός το έκανε λοιπόν; Δεν παραβλέπω την σημασία
της φυσικής περιέργειας, αλλά δεν έχει καμία σημασία ποιοί είναι.
Σημασία έχει αυτό που έκαναν. Και βέβαια αυτό που εγκαινιάζουν.
Ας δούμε τα αποτελέσματα της εκτέλεσης των δύο παιδιών, όπως καταγράφονται πολιτικά:
1.Δίνεται
ανάσα ζωής στην ηγεσία της Χρυσής Αυγής η οποία μετά τη σύλληψή της,
φάνηκε πως είναι κατώτερη των περιστάσεων. Θυματοποιείται, ηρωοποιείται
και νομιμοποιείται να μιλά για δολοφόνους της Αριστεράς, για το άλλο
άκρα δηλαδή.
2.Την ίδια ώρα, οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής,
θεωρούν πως ζουν και δραστηριοποιούνται σε έναν επικίνδυνο χώρο τον
οποίο καλό είναι να εγκαταλείψουν. Άρα ενώ εκλογικά η Χρυσή Αυγή γίνεται
αδύνατη, η ηγεσία παραμένει ισχυρή για να μπορεί να λειτουργεί κατά
περίπτωση.
3.Η κυβέρνηση υπόσχεται πως θα βάλει τάξη και αποκτά
το δικαίωμα να εφαρμόσει αστυνομικές μεθόδους που δεν συνάδουν
απαραίτητα με τη Δημοκρατία. Όλα αυτά για την Ασφάλεια. Ταυτόχρονα
δείχνει αποφασιστική και άρα ικανή να κυβερνήσει.
4.Η
Αντιπολίτευση χάνει την πολιτική της επιθετικότητα, μπαίνει σε αδιέξοδο,
αφού οι καταγγελίες, τα σκάνδαλα φαντάζουν ως τακτική που πρέπει να
εγκαταλειφθεί για να επικρατήσει η ηρεμία και όχι η ένταση. Δηλαδή όσα
αφορούν τις υποκλοπές, τα υποβρύχια, παρακρατικές λειτουργίες της ΕΥΠ,
για τα οποία η κυβέρνηση έχει έρθει σε δύσκολη θέση, μπαίνουν σε δεύτερη
μοίρα. Ακόμη και αν δεν μπουν, φαντάζουν ως “επιθετικότητα” και ακραία
αντιπολίτευση.
5.Το εκλογικό σώμα συντηρητικοποιείται. Δεν μπορεί
να αναλύσει από πού προέρχονται όλα αυτά. Απλώς θέλει να μην
σκοτωνόμαστε στο δρόμο. Θα προτιμήσει τους διεφθαρμένους απατεώνες να το
κυβερνούν, απ το να πέσει στη διαμάχη των άκρων. Κανένας δεν συμπαθεί
τον Βενιζέλο, αλλά αν είναι να γίνεται πόλεμος, ας κυβερνά αυτός.
Στις
λογικές των αυταρχικών συστημάτων, όταν η προπαγάνδα αποτυγχάνει, το
επόμενο βήμα είναι η βία. Η προπαγάνδα για την θεωρία των δύο άκρων
έδειχνε να καταπέφτει. Και ξαφνικά δημιουργήθηκε το δεύτερο άκρο. Δεν
έχει σημασία αν το άλλο άκρο έχει σχέση με την Αριστερά και τις θέσεις
της. Σημασία έχει πως ξαφνικά το κέντρο της διαφθοράς, μπροστά στο φόβο
να έρθουν τα χειρότερα, φαντάζει πολιτικό Κέντρο. Μια μέση τομή.
Μια
ματιά στην παγκόσμια ιστορία της τρομοκρατίας σε εποχές που η
Δημοκρατία μπορεί και πρέπει να διευρυνθεί δείχνει δύο πράγματα. Πως δεν
υπήρξε οργάνωση με μακροχρόνια δράση που να μην είχε χειραγωγηθεί από
μυστικές υπηρεσίες. Και πως ακόμη και αν αυτοί που πάταγαν τη σκανδάλη
ήταν ιδεολόγοι, το πτώμα ήταν πάντα η Δημοκρατία και όχι οι εχθροί της.
Μένει
να δούμε τώρα, ποιά Σέχτα θα αναλάβει την ευθύνη για να πείσει τον
κόσμο, ότι από τα άκρα πρέπει τελικώς να προτιμήσουμε τους διεφθαρμένους
που εγγυώνται την ασφάλειά μας, από αυτή την ίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου