Οι χαμένες ψευδαισθήσεις της κυβέρνησης

Mε αγωνία προσέρχεται σήμερα ο κ.Στουρνάρας στη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης. Αν και προεδρεύει τυπικά της διάσκεψης, εν τούτοις θα βρεθεί αναγκαστικά στη θέση του εγκαλουμένου.

Ο Ελληνας υπουργός καλείται να απολογηθεί για τις καθυστερήσεις στη διαδικασία αξιολόγησης και στην επιστροφή της τρόικας στην Αθήνα. Κυρίως, όμως, θα ερωτηθεί πώς θα καλύψει τις τρύπες που έχουν εντοπίσει στον προϋπολογισμό οι ελεγκτές της τρόικας.

Πρόκειται για το περίφημο...δημοσιονομικό κενό και τα νέα επώδυνα μέτρα που αιωρούνται και τα οποία θέλει να αποφύγει πάση θυσία η κυβέρνηση. Πρώτον, διότι έχουμε ήδη μπει σε μια τρίμηνη προεκλογική περίοδο. Και δεύτερον, διότι η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι η κοινωνία δεν αντέχει νέα μέτρα. Οποιος τα επιβάλει, υπογράφει ταυτόχρονα και την οριστική του καταδίκη.

Και προφανώς η κυβέρνηση και τα κόμματα που την απαρτίζουν, ιδίως η Ν.Δ. που φαίνεται να κρατά ακόμη δυνάμεις και να ανταγωνίζεται, σύμφωνα με τα τελευταία γκάλοπ, έστω και ως δεύτερο κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν επιθυμούν να προβούν σε απονενοημένα διαβήματα.

Ωστόσο, υπάρχει εδώ ένα πολύ μεγάλο πολιτικό αδιέξοδο. Νέα μέτρα, βάσει των εντολών που δίνουν οι εκτελεστές του Μνημονίου, χρειάζεται να ληφθούν οπωσδήποτε. Ουδόλως ενδιαφέρει τους δανειστές ποιος και με ποια δικαιολογία θα τα πάρει.

Και πάνω σ' αυτόν τον καμβά, ο κ. Στουρνάρας και το οικονομικό επιτελείο έχουν στήσει το δικό τους ιστό. Επιμένουν πως θα ισχυριστούν στο Eurogroup ότι αρκούν να διαρθρωτικά μέτρα που προτείνει ο ΟΟΣΑ. Και πως οι Ευρωπαίοι υπουργοί θα τους πιστέψουν.

Ποια είναι τα μέτρα; Πώληση μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων από τα σουπερμάρκετ, πλήρης απελευθέρωση της κυριακάτικης λειτουργίας των καταστημάτων, άρση περιορισμών στην κρουαζιέρα κ.ά. Εκ πρώτης όψεως, δεν έχουν άμεσο οικονομικό κόστος στις τσέπες των φορολογουμένων, αλλά δεν συνεπάγονται αυτόματα και αύξηση των δημοσίων εσόδων.

Μέσα σ' αυτή τη ρευστή κατάσταση, μετέωρο είναι και το πολιτικό κλίμα. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ανταλλάσσουν αιχμές, καθώς επιζητούν την πολιτική κυριαρχία στο λεγόμενο χώρο της Κεντροαριστεράς. Εξ ου και επιχειρούν να επανασχεδιάσουν τη φυσιογνωμία και τη στρατηγική τους.

Από την άλλη, οι δύο κυβερνητικοί συν-εταίροι, Α. Σαμαράς και Ε. Βενιζέλος, δεν έχουν άλλη επιλογή. Αναζητούν δρόμους συνδιαλλαγής με την τρόικα, μια άτυπη συναίνεση με τους δανειστές, ώστε το σκληρό πρόγραμμα που ετοιμάζουν να παραταθεί χρονικά και να λειανθεί τους επόμενους μήνες. Ελπίζουν πως αν κερδίσουν λίγο χρόνο, τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν. Ως γνωστόν, η ελπίδα πεθαίνει συνήθως τελευταία.

Από enet, μοντάζ Γρέκι