Οι λύκοι της ΕΕ και οι στρουθοκάμηλοι της αριστεράς

Γιάννης Ελαφρός

Αποκαλυπτική για την πορεία όχι μόνο της προεκλογικής αντι­παράθεσης αλλά συ­νολικά της πολιτι­κής και ταξικής διαπάλης αποτέλε­σαν όσα έγιναν μετά τη συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη Κυ­ριακή.Εκεί, η Αριστερή Πλατφόρ­μα κατέθεσε τροπολογίες στη διακή­ρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλο­γές, οι οποίες κινούνταν στις γνωστές τοποθετήσεις της Πλατφόρμας για τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ευρωζώνης και της EE και έθεταν, με χλιαρό θα λέγαμε τρόπο, την ανάγκη ύπαρξης εναλλακτικής προοπτικής σε ρήξη με την ευρωζώνη και την EE.

Η έκφραση και μόνο αυτής της πολι­τικής γνώμης, η οποία καταψηφίστη­κε στην ΚΠΕ του ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησε σε μια συστημική καταιγίδα. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, οι ομιλούσες κεφα­λές των καναλιών, οι πρόθυμες γρα­φίδες των συγκροτημάτων του Τύ­που, τα ιντερνετικά τρολ του Μα­ξίμου, όλοι αυτοί μαζί, σαν κάποιο μυστικό χέρι να τους κινητοποίησε, επιτέθηκαν με σφοδρότητα ενάντια σε όσους «απειλούν τη σταθερότη­τα της χώρας εντός του ευρώ και της ΕΕ». Το μήνυμα είναι σαφές: Όποιος πάει να μετακινηθεί έστω και λιγάκι από τη λογική του ευρωμονόδρομου θα αντιμετωπίζεται ως εχθρός του έθνους και της σωτηρίας της οι­κονομίας (τους).

Το κεφάλαιο και το αστικό πολιτικό προσωπικό που απαρτίζει την κυβερ­νητική συμμορία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ εί­ναι αποφασισμένοι να παίξουν πολύ σκληρά τον εκβιασμό και το δίλημ­μα «ΕΕ και ευρώ ή χάος», «μέσα σε ευρωζώνη και ΕΕ ή καταστροφή». Η επιλογή όμως αυτή δεν είναι ένα προεκλογικό τέχνασμα για να στρι­μώξει τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως λέει η αξι­ωματική αντιπολίτευση, γιατί έτσι τη συμφέρει. Το εκβιαστικό δίλημμα μπαίνει από την ίδια τη ζωή. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η συμμετοχή της Ελλάδας στη λυκοσυμμαχία των μο­νοπωλίων ήταν και είναι μια στρατη­γική επιλογή του ελληνικού κεφαλαί­ου και μια επιστράτευση υπέρτερων διεθνών συμμά­χων, αυτής της σύγχρονης αντι­δραστικής Ιερής Συμμαχίας, για την υπερνίκηση των εργατικών και λαϊκών αντι­στάσεων στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα. Και πολύ περισσότερο στην επόμενη πε­ρίοδο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ευ­ρωζώνη, με το νέο θεσμικό πλαίσιο (Σύμφωνο για το Ευρώ, κανονισμοί 472 και 473) αναδεικνύονται στους αδίστακτους φρουρούς των διαρκών Μνημονίων.

Ξέρουν λοιπόν πολύ καλά όλοι αυ­τοί πως το ερώτημα «μέσα ή έξω από το ευρώ και την ΕΕ» είναι το κρίσιμο ερώτημα, αποτελεί Λυδία Λίθο για το ποια πολιτική δύναμη θέλει να εφαρ­μόσει και να παλέψει φιλεργατική και φιλολαϊκή πολιτική. Στην πραγμα­τικότητα το «Έξω από το ευρώ και την ΕΕ» συνδέεται άμεσα και αποτε­λεί έκφραση της πολιτικής γραμμής υπέρ των εργατικών - λαϊκών συμ­φερόντων χωρίς όρους και όρια, για την κατάργηση των Μνημονίων και τη διαγραφή του χρέους, ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου, «έξω» από τη σάπια πολιτική, τον πουλημέ­νο πολιτισμό και την αγοραία λογική του καπιταλιστικού συστήματος της εκμετάλλευσης και της κρίσης. Γι' αυτό οι πρασινογάλαζοι πολιτι­κοί κολαούζοι του συστήματος προχωρούν σε πολιτικό μπούλινγκ σε όποιον τολμήσει να διαφοροποιηθεί, επιβάλλουν καθεστώς ιδεολογι­κής τρομοκρατίας και κρατικής κατα­στολής (βλέπε απαγορεύσεις την 8η Γενάρη, την 1η και 11η Απρίλη) για να φέρουν την αντιπαράθεση εντός του δικού τους συστημικού και ευρω-λαγνικού γηπέδου, για να διεκδική­σουν τη νίκη με καλύτερους όρους.

Πώς απάντησε ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτόν τον πολυβολισμό; Το δίλημμα «μέσα ή έξω από το ευρώ» το έχει θέσει η ΝΔ, μην το αναπαράγουμε εμείς εδώ, απάντησε στον Π. Λαφαζάνη από το βήμα της ΚΠΕ ο Ν. Παππάς, στενό­τατος συνεργάτης του Αλ. Τσίπρα. Νομίζει άραγε η ηγεσία του ΣΥΡΙ­ΖΑ πως θα αντιπαρατεθεί στην επέ­λαση των λύκων με την τακτική της στρουθοκαμήλου; Δεν νομίζουν πως μένουν κάπως εκτεθειμένοι; Γι' αυ­τό προχώρησαν ακόμα περισσότερο: αποφάσισαν να κατέβουν στο γήπεδο του αντιπάλου. «Θέλουμε να σώσου­με την Ελλάδα μέσα στο ευρώ» λένε και «όχι να σώσουμε το ευρώ σε βά­ρος του λαού» (σε μια αχνή απόχρω­ση του ξεπερα­σμένου και μεσοβέζικου συν­θήματος «καμιά θυσία για το ευ­ρώ»).

Αμέσως ξεχύθηκαν στα κανάλια τα στελέχη της πλειο­ψηφίας του ΣΥ­ΡΙΖΑ κι έδιναν όρκους πίστης στο ευρώ και την ΕΕ, στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι όταν υποψήφια ευρωβουλευτής της Αρι­στερής Πλατφόρμας τόλμησε να πει πως μπορεί να γίνει δημοψήφισμα για το ευρώ, πάλι έπεσαν πάνω να διορθώσουν πως εάν γίνει δημοψή­φισμα αυτό θα αφορά τις επιλογές της τρόικας.

Μπορεί όμως μια πολιτική δύναμη που υποχωρεί με τέτοιο τρό­πο στην αστική επίθεση, που εντάσσε­ται στο στρατόπεδο του αντιπάλου στο κρίσιμο θέμα του ευρώ και της ΕΕ, να προωθήσει τα εργατικά - λαϊκά συμ­φέροντα; Κι ακόμα, μπορούν οι αγω­νιστές της Αριστερής Πλατφόρμας, η οποία έσπευσε να δηλώσει νομιμο­φροσύνη στην πλειοψηφική υποτα­κτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, να παρα­μείνουν σε ρόλο εσωτερικής αίρεσης, την ώρα που κρίνονται τόσο πολλά για τα ζωτικά συμφέροντα του λαού;

Μπορεί η μαχόμενη αγωνιστική βά­ση του ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχθεί τη γε­νικότερη μετάλλαξη της ηγεσίας του στο βωμό της «κυβερνησιμότητας;»

Χρειάζεται μια άλλη Αριστερά που θα σηκώσει το γάντι της αστικής επί­θεσης, που θα συγκρουστεί και θα ανατρέψει την επιδρομή κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ, που θα υψώσει την κόκ­κινη, ταξική και διεθνιστική, σημαία τού «έξω από το ευρώ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ», της αντικαπιταλιστικής ρήξης και ανατροπής. Γι' αυτό αγω­νίζεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γνωρίζουμε πως δεν είναι το τέλος της διαδρομής προς τον μεγάλο πόλο της αντικαπιταλιστικής ανατρεπτικής Αριστεράς, αλλά ένα ελπιδοφόρο βήμα μπροστά. Σης επερχόμενες εκλογές η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ πρέπει να ενισχυθεί από όλους τους αγωνιστές και εργαζόμενους που επιθυμούν μια άλλη Αριστε­ρά, ακόμα κι αν δεν συμφωνούν σε όλα με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το μήνυμα από την ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι πολύ θετικό για τον κόσμο της Αριστεράς.

ΠΡΙΝ 19/4/2014

Σύντομη Περιγραφή: 

Γιάννης Ελαφρός

Το κεφάλαιο και το αστικό πολιτικό προσωπικό που απαρτίζει την κυβερ­νητική συμμορία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ εί­ναι αποφασισμένοι να παίξουν πολύ σκληρά τον εκβιασμό και το δίλημ­μα «ΕΕ και ευρώ ή χάος», «μέσα σε ευρωζώνη και ΕΕ ή καταστροφή». Η επιλογή όμως αυτή δεν είναι ένα προεκλογικό τέχνασμα για να στρι­μώξει τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως λέει η αξι­ωματική αντιπολίτευση, γιατί έτσι τη συμφέρει. Το εκβιαστικό δίλημμα μπαίνει από την ίδια τη ζωή.