Που πάνε οι θέσεις εργασίας όταν χάνονται;

Από το Μαρικάκι

Οι ημεδαποί και αλλοδαποί «σοσιαλιστές» που μας κυβερνάνε εκτός από την επίδειξη σαδιστικών ενστίκτων πάνω στο σώμα της ελληνικής, προς το παρόν, κοινωνίας διαγκωνίζονται και σ’ ένα άλλο σπορ: ποιος, την ώρα που πέφτουν κορμιά, θα πετύχει το πιο απροκάλυπτο δούλεμα μέσω δημόσιων τοποθετήσεων, ο Γιωργάκης του «Ναι γίνεται» (η αγουρίδα μέλι) να είσαι σοσιαλιστής και να εφαρμόζεις ακραίο νεοφιλελευθερισμό ή το ΔΝΤ του «δώσαμε λάθος φάρμακο» και δεν συνιστούμε θεραπείες σοκ «αλά ελληνικά»;

Την ώρα που μένουμε εμβρόντητοι από την ασύλληπτη προκλητικότητα διαφόρων δηλώσεων και τοποθετήσεων, με τις οποίες κάποιοι «σοβαροί» αναλυτές καταπιάνονται εκτεταμένως, ενίοτε ψάχνοντας να βρουν σημάδια «σοσιαλιστικής» μεταστροφής, η «διεθνής» του κεφαλαίου ανενόχλητη συντονίζει ένα πρωτοφανές πλιάτσικο παίζοντας το κεφάλι μας. Το λάθος φάρμακο λοιπόν που μας δόθηκε και θα εξακολουθεί να μας χορηγείται, οδηγεί σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση του ΙΝΕ - ΓΣΕΕ, σε βαθιά ύφεση που κατά τις ενδείξεις δεν προβλέπεται να αντιστραφεί ούτε μετά το 2020!

Μέσα σε τρία χρόνια (2009 – 2010 – 2011) θα συμπληρωθεί η απώλεια 175.000 θέσεων εργασίας και ως το τέλος του 2011 η ανεργία θα χτυπήσει ιστορικό μεταπολεμικό ρεκόρ, ξεπερνώντας το 20% και το 1.000.000 ανέργους, μια «ανθρωποθυσία» χωρίς αποτέλεσμα.

Πού πάνε όμως οι θέσεις εργασίας όταν χάνονται; Γίνονται αριθμοί στα τεφτέρια της Γιούροστατ και δείκτες σε πίνακες με φθίνουσες κλίμακες και μπάρες. Τουλάχιστον όμως εκεί σου δίνεται η αίσθηση ότι με την παρέμβαση του γραφίστα τα μεγέθη μπορεί να αποκατασταθούν, αν όχι να πάρουν και αύξουσα πορεία.

Στην πραγματική ζωή όμως οι θέσεις εργασίας που χάνονται, το σίγουρο είναι ότι δεν θα ξαναγυρίσουν πίσω, ούτε με το πέρας της τριετίας που ψευδώς μας λένε ότι θα διαρκέσει το όποιο μνημόνιο, ούτε καν με το πέρας του προσδόκιμου ζωής που μας σέρβιρε ο Λοβέρδος.

Οι θέσεις εργασίας που χάνονται γίνονται θηλιά στις «ζωές των άλλων», ληξιπρόθεσμα χρέη, σπίτια υπό πλειστηριασμό, απλήρωτοι λογαριασμοί, κομμένα, φώτα, νερά, τηλέφωνα και ίντερνετ, κομμένα φροντιστήρια, συγκατοίκηση με τους γονείς στα τριανταπέντε ύστερα από βραχείες απόπειρες ανεξαρτητοποίησης, γίνονται οικογενειακή γκρίνια και ανασφάλεια, θυμός και φόβος, γίνονται ανάμνηση αξιοπρέπειας κι αυτονομίας, γίνονται χάπια αντικαταθλιπτικά και αυτοκτονίες. Και τόσα άλλα.

Το πολύ πολύ να επιστρέψουν πετσοκομμένες ως ημιαπασχόληση, τετράωρη, τρίωρη, δίωρη, ποτέ πια πλήρεις και ακμαίες, ποτέ πια μόνιμες. Και ποτέ πια στον αρχικό τους κάτοχο, ο οποίος ύστερα από χρόνια εξοικείωσης με τα καλά και τα στραβά της, θα έχει να επιλέξει ανάμεσα σε μια υποβαθμισμένη εκδοχή της πρώην εργασίας του και σε μια νέα εργασία, πάντα σε υποβαθμισμένη εκδοχή, ύστερα από ένα χέρι πέρασμα Δια Βίου Μάθησης…

Το Ποντικι

---