Το αντίρροπο: Η “απογυμνωμένη” κοινωνία

Εκτός από τις με “δόσεις” εκταμίευση του συμπεφωνημένου δανείου για την Ελλάδα της πτωχοποίησης, έχουμε και τις δόσεις νοθείας στις απόψεις, που αλλοιώνουν και αποσυνθέτουν το συνολικό κοινωνικό και πολιτικό βίο. Εχουμε, επίσης, την “πτωχοποιημένη λογική” των πολιτικών διαφόρων κομματικών αποχρώσεων και την κυβερνητική αυθαιρεσία, που εκδηλώνεται ισοπεδωτικά και προκαλεί “ρήγμα” στην έννοια της δημοκρατίας.
του Στέλιου Συρμόγλου
Η διαλυτική επίδραση των “νοθευτών” των απόψεων κοινωνικών ομάδων, παρουσιάζει αυξητικές τάσεις . Και οι πράξεις τους είναι συγκλίνουσες πρός μια γενική συνισταμένη. Ασχολούνται με όλα και με τίποτα. Και έχουν γνώμη “περί όλων των θεμάτων και τινών άλλων”. Πολιτικοί της “αλχημείας”, με ερριζωμένη την αντίληψη της “αρπακτής”. Πολιτικοί που δημιουργούν κοινωνικά ερείπια και απολαμβάνουν μετέπειτα ό,τι η απεκόμισαν από την εξουσία ως πρώην πρωθυπουργοί ή υπουργοί. Και με την έωλη νοοτροπία του “πρόχειρου”, συνθέτουν την εικόνα μιας “βάρβαρης” πολιτικής κοινότητας, όπου φωλιάζουν τα παντός είδους τρωκτικά του εύκολου χρήματος. Οπου αναπτύσσονται ελαστικές συνειδήσεις και ευδοκιμούν τα διεσταλμένα μηδενικά και οι πεφυσημένοι ασκοί της πολιτικής γελοιότητας..
Ολοι αυτοί οι “νοθευτές” της κοινωνικής γνώμης, που μετράνε τις αξίες της ζωής με τη μεζούρα του ευκαιριακού “τίποτα”, καταλήγουν σε υπουργικούς θώκους και σε θέσεις εξουσίας, διαμορφώνοντας την…πολιτική επιφάνεια και την επιδερμική προσέγγιση των προβλημάτων της κοινωνίας. Και γίνονται όχι απλώς φερέφωνα συμφερόντων, τα οποία υποτελώς υπηρετούν από τις “επάλξεις” της εξουσίας, αλλά κυρίως συμβάλλουν ώστε το αύριο της κοινωνίας να υποθηκεύεται από την “πολιτικοποιημένη” αδηφαγία του άγονου σήμερα.
Ανήκουν κάποιοι εξ’ αυτών και εξ’ αντικειμένου στους γελοίους της πολιτικής, αφού ως αδαήμονες φθέγγονται για τα πάντα από γόνατος, με “ικανότητα” ωστόσο να δέχονται τις εκβιασμένες μίξεις. Και με ανικανότητα να ανασύρουν αλήθειες παραπεταμένες ή καταπλακωμένες ασφυκτικά από τη συμβατικότητα και τις κατά συνθήκην παραδοχές.
Είναι οι πολιτικοί της “γονυκλισίας” στη “δύναμη” που εμφανίζεται ως μια αδυσώπητη κατάσταση και που εκδηλώνεται κατά τις επιταγές του συμφέροντος του δυνατού. Για όλους αυτούς τους πολιτικούς του ωχαδερφισμού και της νηπιακής πολιτικής σκέψης, η “δύναμη” δεν είναι αυτάρκεια πνεύματος, ευρύς και υπερκερωτικός ελιγμός στο χώρο της δράσης, ψυχραιμία κίνησης και ήθος, που πηγάζει από το γεγονός ότι πάντοτε οι πολιτικές πράξεις ανάγονται και απποβλέπουν στην πρόοδο των πολλών.
Γι’ αυτό και η αντίδρασή τους είναι μια συνεχής και εξ’ εγκάτων προάσπιση της αντιλαικότητας του ψεύδους της πολιτικής. Οι μέτριοι και οι βλάκες της πολιτικής, ως υπέρμαχοι της κοινωνικής στασιμότητας, δεν θέλουν τους πολίτες σκεπτόμενους. Χωρίς τις παρωπίδες των προκαταλήψεων, απαλλαγμένους από το θάμβος των εντυπώσεων, με κριτήρια και αισθητήρια.
Είναι φύσει αντίθετοι με το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και, βέβαια, προτιμούν τον πολίτη του “καναπέ”, της “τηλετύφλωσης”, της “παραλίας και της “καφετέριας”. Τον πολίτη της ατέλευτης φλυαρίας χωρίς αντίδραση, της απάθειας και της ανασφάλειας. Τον πολίτη που είναι ¨καλός” όταν προσπαθεί να “συγχρονιστεί” με την αναγκαιότητα που του διαμορφώνουν οι εκφραστές της πολιτικής υποτέλειας.
Οι ηγετικές τάξεις για χρόνια πολλά, δεν στάθηκαν στο ύψος τους. Και η εποχή μας, που θα μπορούσε να είναι εποχή σύνθεσης, δεν είναι ούτε κάν εποχή μετάβασης για τη σύνθεση. Η “άρνηση” αυτής της πραγματικότητας είναι απόλυτη μόνο στα συνθήματα και στους μύθους, που αντιπροσωπεύουν τη σχετική αλήθεια της στιγμής.
Το αντίρροπο σ’ αυτή τη θλιβερή κατάσταση των ατομικών αυθαιρεσίων της πολιτικής είναι η μάζα. Δεν έχει νόημα να ορίσουμε τι θέλουμε να πούμε με τον όρο μάζα. Είναι γνωστές οι ποικίλες προσπάθειες διαχωρισμού πλήθους και όχλου, ομάδας και τάξης, από τον Τάρντ έως τον Φωκοννέ. Ο όρος για τις σκέψεις τούτες και για τη σημερινή εποχή, για τη χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία, έχει κάτι το γενικό, το ρευστό.
Είναι καλύτερα να το νιώσουμε σαν αντίθεση με το άτομο, με τον “ατομικισμό”, με την “προσωπική μας απόδραση” από τα προβλήματα της κοινωνίας, όσοι ακόμα έχουμε την “πολυτέλεια” της απόδρασης. Να το νιώσουμε ως “εμείς”, ως “απογυμνωμένη” πλέον κοινωνία από αξιοπρέπεια και αξίες. Σαν άθροισμα ατόμων που μαζεύονται, άλλοτε με άλλους αρμούς σύνθεσης, άλλοτε από ταξική συνακολούθηση κι άλλοτε αλλιώς ή από όλα τούτα μαζί, και αποκτούν μια ιδιαίτερη , ξεχωριστή, πρωτογενή και κοινή κοινωνική συνείδηση!


 http://freepen.gr