Η ληστεία των πολιτών

Το κράτος της αυθαιρεσίας και της παρανομίας ξαναχτύπησε. Και κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να αφαιμάξει οικονομικά τούς πολίτες. Αυτή τη φορά ξεπέρασε κάθε όριο. Τους ζητά να ξαναπληρώσουν πρόστιμα που είχαν ήδη πληρώσει για να υπαχθούν σε νομοθετική ρύθμιση, που εκείνο ψήφισε, αλλά ακυρώθηκε ως αντισυνταγματική.
Η ιστορία δείχνει τη συνολική πορεία του τόπου τα τελευταία χρόνια. Η κυβέρνηση, αφού ανέχθηκε επί δεκαετίες την αυθαίρετη δόμηση, αποφάσισε, εξαιτίας και της κρίσης, να τη ρυθμίσει. Με δύο νομοθετικές παρεμβάσεις, το 2010 και το 2011, υπήγαγε σε καθεστώς νομιμοποίησης και εξαίρεσης από την κατεδάφιση τόσο τα αυθαίρετα κτίσματα όσο και τους ημιυπαίθριους χώρους, που είχαν γίνει πλέον καθεστώς σε όλα τα κτήρια. Ειδικά για τους ημιυπαίθριους, τις περισσότερες φορές οι πολίτες δεν είχαν ευθύνη, αφού αυτοί κλείνονταν με πρωτοβουλία των εργολάβων.
Οι πολίτες, στη πλειονότητά τους, εφάρμοσαν το νόμο. Υπήχθησαν στη ρύθμιση και άρχισαν να καταβάλλουν τα παράβολα και τα πρόστιμα που εκείνος απαιτούσε. Ομως στη συνέχεια υπήρξε εμπλοκή. Το Συμβούλιο της Επικρατείας κήρυξε αντισυνταγματικές τις διατάξεις περί νομιμοποίησης, γιατί απαιτεί συνολικό χωροταξικό σχέδιο πριν από κάθε απόπειρα ένταξης στο σχέδιο πόλης. Γι’ αυτό και δεν δέχεται ως νόμιμα τα αυθαίρετα που χτίστηκαν πριν από το 1983, οπότε και τέθηκε σε ισχύ ο περίφημος «νόμος Τρίτση» (με το γνωστό μότο «αν το δηλώσεις, μπορείς να το σώσεις»).
Η κυβέρνηση, ωστόσο, δεν έμεινε εκεί. Για να παρακάμψει τη δικαστική εξέλιξη, βρήκε άλλο μονοπάτι. Ψήφισε νέο νόμο, με τον οποίο καθιέρωσε νέα κριτήρια νομιμοποίησης-εξαίρεσης από την κατεδάφιση, συμβατά με τις απαιτήσεις της δικαστικής απόφασης. Καλά ως εδώ. Όμως απαίτησε το ανήκουστο: ζήτησε από τους ιδιοκτήτες των ημιυπαίθριων χώρων να πληρώσουν νέα αυξημένα πρόστιμα, εκτός από εκείνα που είχαν ήδη πληρώσει!
Αντί να τα συμψηφίσει με τα ήδη καταβληθέντα πρόστιμα, αντί να έρθει σε συνεννόηση με τους ανθρώπους που υπήχθησαν στη νόμιμη διαδικασία, χωρίς να έχουν πάντα εκείνοι την ευθύνη, τους υποχρεώνει να ξαναβάλουν -και μάλιστα βαθιά- το χέρι στην τσέπη.
Πρόκειται για ακόμη μία πράξη τιμωρίας των πολιτών. Το κράτος τούς αντιμετωπίζει μονίμως ως υπηκόους που είναι υποχρεωμένοι να το υπηρετούν πιστά. Το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να εισπράττει, πάση θυσία, φόρους και χαράτσια. Είναι ένα κράτος-αφέντης που αδιαφορεί προκλητικά για το λαό και τα προβλήματά του. Είναι η Ελλάδα υπό οθωμανικής νοοτροπίας ζυγό και μάλιστα από γενίτσαρους.
enet, φωτό το Γρέκι