Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Χειραγώγηση των Μαζών.
Ενίοτε και υπό προϋποθέσεις, το τέλειο έγκλημα.
Εκατομμύρια θύματα χωρίς όπλο εγκλήματος. Χωρίς αποδεδειγμένο
δόλο. Χωρίς εμφανές τραύμα στα θύματα.
Αναπόδεικτες θεωρίες συνωμοσίας;
Ή ξεκάθαρα Ογκώδη και αναρίθμητα projects «χειρισμού συνειδήσεων και
συμπεριφορών» ατόμων και μαζών;
Αναρίθμητα...
Τόσος κόπος για το τίποτε άραγε;
Τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει όλη αυτή η ισοπεδωτική
πολιτική τύπου blietzkrieg;
Λες και με περισσή αλαζονεία κάποιοι επιστρέφουν στις
«ρίζες» (τουλάχιστον φαινομενικά). Back to the principal. Ξανά πίσω στον Μακιαβέλι...
Ο καλός Ηγεμόνας πρέπει να γνωρίζει τι να δίνει στις μάζες σε δόσεις
και τι «μπαμ και κάτω»...
Άλλωστε, όλες οι άλλες πιο σύγχρονες «εξελιγμένες συνταγές»
προφανώς βρίθουν τόσων πολλών λεπτομερειών και μάκρους που εγκυμονούν τον
κίνδυνο πλήθους αστάθμητων παραγόντων...
Οπότε...ποιός νοιάζεται γι’ αυτά;
Ή μήπως όχι;
Ίδομεν...
Αυτοί οι «κάποιοι» λοιπόν, επέλεξαν το Δόγμα του Σοκ για να «επιτύχουν
αποτελέσματα κοινωνικής μηχανικής» εκμεταλλευόμενοι το «ξάφνιασμα» και την
συνακόλουθη «παθητική αδράνεια του πειραματόζωου».
Προφανώς, ή κάποιος μας δουλεύει ομαδικά ή... κάτι μας
διαφεύγει...
Είναι τόσο απλό εντέλλει;
Είναι δυνατόν να κρατάς ένα άτομο σε διαρκή κατάσταση σοκ;
Πόσω μάλλον μια ολόκληρη κοινωνία...
Καθώς, καλή η μέθοδος του Σοκ αλλά δεν κρατάει για πάντα.
Είναι σαν την αδρεναλίνη. Προκαλείται στιγμιαία έγχυσή της,
δρα αποφασιστικά κι ακαριαία αλλά μετά από λίγο χάνεται. Επιπροσθέτως, είναι
εθιστική. Κι ως εκ τούτου, απαιτεί όλο και μεγαλύτερες δόσεις, όλο και πιο
συχνή επανάληψη. Χώρια που αν χρησιμοποιηθεί σε υπερβολικές επαναλαμβανόμενες δόσεις
μετατρέπεται σε τοξικό/οξειδωτικό κι εξόχως φθοροποιό παράγοντα.
Βλέπεις, τα ισχυρά κι ακαριαία όπλα θέλουν σεβασμό για να
μην επιφέρουν ανεξέλεγκτα καταστροφικά αποτελέσματα. Και δη ακόμη και στους
χρήστες τους ενίοτε.
Έτσι και το «(Κοινωνικό) Σοκ».
Ιδίως όταν μιλάμε για σωρεία μέτρων επίτευξής του και δη
χρονοβόρες πολιτικές. Η «επίδραση του σκευάσματος» ξεφτίζει με την πάροδο του
χρόνου. Ατονεί. Χάνεται η «δραστική
παραλυτική επιρροή» του σταδιακά.
Αυτός που επιλέγει λοιπόν αυτή τη μέθοδο εμπλέκεται σε έναν
περίπλοκο ριψοκίνδυνο «αυτοτροφοδοτούμενο μονόδρομο».
Είναι εν ολίγοις
υποχρεωμένος (μεταξύ πολλών άλλων «παρελκυστικών – της προσοχής – τακτικών») να
συντηρεί το Σοκ με επαναλαμβανόμενες και όλο και σκληρότερες πράξεις. Καθώς το
υποκείμενο που υφίσταται τις «πιέσεις» εθίζεται και συνηθίζει σ’ αυτές. Κι
ενδέχεται έτσι ν’ απεγκλωβιστεί απ’ τα νύχια του Σοκ. Μαζί και της παθητικής
απονευρωτικής αδράνειας. Και ν’ αρχίσει να «αισθάνεται διαφορετικά (απ’ το
«επιθυμητό»)». Πχ Αντιδραστικά.
Βλέπεις, το κενό που αφήνουν πίσω τους αυτά καλύπτει η οδύνη, ο θυμός, η οργή.
Ανεκτόνωτα μαζεύονται. Σωρεύονται. Κι εν πολλοίς θρέφουν
έναν άλλον Δαίμονα. Την Επιθετικότητα. Συχνότερα τυφλή, σπανιότερα στοχευμένη.
Ατόμου και Κοινωνίας.
Αν κι εκεί ακόμη οι συνέπειες διαφέρουν.
Κάποιοι παραλύουν. Κυρίως απ’ το Φόβο. Για το χειρότερο.
Αλλά και ο ίδιος ο θυμός και η οργή έχουν ενίοτε «παρόμοιες
συνέπειες».
Ο «ευνομούμενος καθημερινός πολίτης» καμιά φορά παγώνει,
παραλύει ακόμη και μπροστά στον ίδιο το θυμό του. Το δικό του θυμό. Την δική
του οργή.
Παραλύει φοβούμενος το που θα μπορούσε να τον οδηγήσει ένα
τέτοιο βαρύ και εξόχως δυναμικό συναίσθημα.
Που θα μπορούσε τάχα
να τον συμπαρασύρει «μεθυστικά» αν «αφηνόταν λεύτερο αυτό το θηρίο να
εξαπολυθεί ανεξέλεγκτο»;
Και ξαναπέφτει στην «αδράνεια».
Παρ’ όλα αυτά μέσα του
η οργή, ο θυμός «δουλεύουν». Σωρρεύεται η καύσιμη ύλη. Και αναμένει μια
σπίθα.
Ισορροπία επί ακμής ξυραφίου.
Το... «πειραματόζωο», όσο κι αν «αυτοσυγκρατείται», νοιώθει
βαθιά μέσα του πως αδημονεί για ένα «ξέσπασμα». Μια λυτρωτική έκρηξη που θα τον
απελευθερώσει από την πίεση, την αίσθηση κατήφειας και μιζέριας, την θλίψη, την
αναμονή, την αγωνία της αδράνειας. Που θα του ικανοποιήσει το συναίσθημα της
δικαιοσύνης μέσω της αυτοδικίας...ή μήπως της εκδίκησης;
Ποιός μπορεί να πει με σιγουριά το ένα ή το άλλο σ’ εκείνη
τη φάση που όλα τα συναισθήματα συμπλέκονται σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι αχταρμά
άσπρου και μαύρου;
Πιθανότατα είναι όλα αυτά μαζί...
Γεγονός παραμένει πως είναι όλο και πιο έτοιμος για να
«κάνει κάτι ακραίο».
Τίθεται σε «φάση αναμονής»...έτοιμος να «ανταποκριθεί σε ένα
Δυναμικό (βλ. Βίαιο) Κάλεσμα για Δράση»...
Κι αυτό λέγεται «κλιμακούμενη
ριζοσπαστικοποίηση».
Ριψοκίνδυνη διαδικασία/επιλογή λοιπόν το Δόγμα του Σοκ.
Γεμάτη «ναρκοπέδια»...
Άραγε δεν το ξέρουν;
Όταν ο Μακιαβέλλι έλεγε στον Ηγεμόνα του
«Το καλό να το δίνεις λίγο λίγο αλλά το κακό να το δίνεις όλο μαζί» δεν
ήξερε άραγε τι έλεγε;
Προφανώς, όταν έλεγε
«δώσε το κακό μονομιάς» ήθελε να εκμεταλλευθεί μεν τη φάση ξαφνιάσματος –
αδράνειας (Σοκ) του Πολίτη και να βγει απ’ αυτή τη διαδικασία τάχιστα (πχ με
κάποια μικρή δόση «εξισορροπητικού καλού») και κυρίως προτού αυτός (Πολίτης/θύμα)
περάσει στη φάση «θυμός – οργή – αγανάκτηση – ριζοσπαστικοποίηση - αντίδραση».
Αυτό δεν το ξέρουν άραγε οι τωρινοί «Μαθητευόμενοι Μάγοι»;
Γιατί λοιπόν κρατάνε την κοινωνία σε συνθήκες «ακραίας πίεσης»
τόσο μα τόσο πολύ επί μακρόν;
Οι «Σχεδιαστές τέτοιων πολιτικών» φυσικά και τα ξέρουν.
Κάπου αποσκοπούν λοιπόν.
Και κάπου πατάνε για να επιμένουν να ρισκάρουν.
Μία εξήγηση θα μπορούσε να είναι πως «επιδιώκουν αυτή την
μαζική έκρηξη» ώστε μέσω των γενικών συγκρούσεων που θα εκτυλιχθούν να
επιτύχουν αναδιάταξη του γενικότερου τοπικού και μερικώς διεθνούς status quo.
Αν απομακρυνθούμε από την παραπάνω «συνωμοσιολογική συλλογιστική»,
μια άλλη λογική (αν και αρκούντως ανόητη και αλαζονική) εξήγηση θα μπορούσε να
είναι πως η «ενδιάμεση φάση» ανάμεσα στην αδράνεια και στην «ενεργό
ριζοσπαστικοποίηση», η κατάθλιψη του πειραματόζωου είναι πια τόσο ισχυρή που
δεν θεωρούν ότι υπάρχει φόβος γι’ αυτούς (τους «Σχεδιαστές») να οδηγηθεί σε
«ανεξέλεγκτη έκρηξη».
Καθώς αυτή οδηγεί μόνο σε αυτοκαταστροφικές λύσεις πχ Μόνιμη
αυτοεγκατάλειψη του ατόμου/κοινωνίας ή/και αυτοκτονία. Θεμιτό, ευκταίο και αποδεκτό
βεβαίως απ’ αυτούς.
Όσο η ψυχολογία του «θλιβερού υποκειμένου» είναι έρμαιο της
κατάθλιψης, άλλο τόσο και η φιλοσοφία του θα είναι «παθητική».
Αντίθετα απ’ το άλλο
άκρο, την «ενεργό ριζοσπαστικοποίηση» όπου η ψυχολογία/φιλοσοφία του ατόμου θα
ήταν «θετική/δημιουργική» και δη «δυναμική».
Αρκεί λοιπόν να
«ταΐζουν» την κατάθλιψη του «θύματος» με κάθε τρόπο και συνεπώς την
«παθητικότητά» του.
Αρκεί να του ενισχύουν συναισθήματα όπως η «αυτολύπηση». Η
απογοήτευση. Η ηττοπάθεια. Ο ωχαδερφισμός. Η επανάπαυση. Η σύγχυση. Η μιζέρια.
Ο εφησυχασμός. Η αυτοεγκατάλειψη. Η Παράδοση. Η Πίστη πως τα πράγματα είναι
τόσο περίπλοκα που καλύτερα ο Πολίτης να τ’ αφήσει στα «χέρια των ειδικών»
(Ελίτ), να τους έχει εμπιστοσύνη και να μην ασχολείται.
Ναι, και γιατί όχι, την «Λογική» και την «Ψυχραιμία».
Κοντολογίς, ποιός μπορεί να εξεγερθεί και να αντιδράσει
βίαια όσο είναι υπό τον έλεγχο της Ψυχραιμίας και της Λογικής;
Ουδείς. Γι’ αυτό και την «επικαλούνται και την
προτάσσουν/επιτάσσουν ακατάπαυστα» οι Σχεδιαστές και τα Όργανά τους....
Μόνον όταν τα χαλινάρια τα πάρει η «Οργή» (και το «τσαντισμένο/εξαγριωμένο
αγρίμι» μέσα του) το άτομο/κοινωνία γίνονται επικίνδυνα.
Όπως κάθε Σχεδιασμός βεβαίως, έχει κι αυτός κάποια «κενά» μη
διαχειρίσιμα.
Ο μεγάλος τους φόβος
πάντα είναι μήπως και αυτή η «παθητική κατάσταση» της κατάθλιψης
γεννήσει/μεταστραφεί στο δίδυμο αδερφάκι της την «διπολική διαταραχή».
Φοβερός πανάρχαιος
Δαίμονας η Μαζική Μανιοκατάθλιψη....
Καθώς Δαίμονες σαν αυτά μπορεί στο ένα άκρο
τους να έχουν την θλίψη αλλά στο άλλο έχουν τον θυμό. Την Οργή. Την
Επιθετικότητα...
Την «Ιερά Μανία» όπως
κατέγραψε η Μυθολογία το απώτατο εκείνο στάδιο της ανθρώπινης
καταστροφικότητας....
Και το συναίσθημα τότε πηγαινοέρχεται σαν εκκρεμές πότε στο ένα και πότε στο άλλο άκρο.
Και καλά – για τους
σχεδιαστές - αν «καθηλωθεί» εντέλει στο
«σκοτεινό καταθλιπτικό παθητικό άκρο». Αυτό βεβαίως θα ήταν η ιδανική επιλογή
γι’ αυτούς. Και υπ’ αυτό το πρίσμα, πιθανότατα αποτελεί και απώτερο σκοπό τους.
Αν όμως κάποιος
εξωτερικός (ή/και εσωτερικός) αστάθμητος
παράγοντας το καθηλώσει στο άλλο άκρο; Τον θυμό; Κι αυτό δεν είναι «παθητικό».
Είναι εν δυνάμει ενεργητικό Συναίσθημα. Δυναμικό. Γεννήθηκε μαζί με τον
άνθρωπο. Και είναι ο μεγάλος του αρχέγονος υποκινητής/βοηθός στην αυτοσυντήρησή
του και την επιβίωση.
Κι όταν το άτομο-θύμα
αρχίσει από «παθητικό» να μετατρέπεται σε «ενεργητικό-δυναμικό», τότε γίνεται
επικίνδυνο για τους Σχεδιαστές γιατί ξεκινά η «ενεργός ριζοσπαστικοποίησή» του.
Μ’ άλλα λόγια:
Στο ένα άκρο
(κατάθλιψη) το άτομο/κοινωνία στρέφει το όπλο εναντίον του.
Στο άλλο άκρο
(θυμός/επιθετικότητα) το άτομο/κοινωνία στρέφει το όπλο «κατ’ άλλων»...
Σαφώς και ενδιάμεσα
υφίστανται πολλά και διάφορα άλλα «γκρίζα στάδια»...
Η Λογική και η Ψυχραιμία είναι που κρατούν την άγκυρα στο
ένα άκρο...το «ακίνδυνο για τους Σχεδιαστές των Πολιτικών Σοκ»...προκειμένου να
μην εκτραπεί προς το «άλλο άκρο»...το «επικίνδυνο»...
Το παιγνίδι λοιπόν παίζεται στους «αστάθμητους παράγοντες».
Παράγοντες που βεβαίως δεν είναι δυνατόν να ελεγχθούν καθ’
ολοκληρίαν.
Αν επικρατήσουν οι επιρροές που επιτυγχάνουν να ρίχνουν τους
Πολίτες – θύματα στην (παθητική)
κατάθλιψη – αυτολύπηση (δείκτης του ο αριθμός αυτοκτονιών των Πολιτών) τότε
κερδίζουν οι «Σχεδιαστές».
Αν επικρατήσουν οι επιρροές που επιτυγχάνουν να στέλνουν
τους πολίτες – θύματα στο άλλο άκρο του εκκρεμούς , στον (ενεργητικό) θυμό τότε
χάνουν οι «Σχεδιαστές».
Η ανθρώπινη ψυχολογία όμως είναι ένα εκπληκτικό σύστημα.
Ακόμη κι αν πιαστεί το άτομο στις δαγκάνες της θλίψης/αδράνειας/παθητικότητας,
από μόνη της αντιδρά στέλνοντας ξανά και ξανά (εν είδη συναγερμού και θυμικής
διεξόδου) το εκκρεμές στο θυμό.
Κι ότι ισχύει στο
άτομο ισχύει και στην κοινωνία.
Υπ’ αυτή την οπτική, άτομο και κοινωνία ας πούμε ότι έχουν
δυό λύκους μέσα τους που μάχονται μεταξύ τους (παραφράζοντας την γνωστή ινδιάνικη παραβολή). Τον Μαύρο
(θλίψη/παθητικότητα/αδράνεια) και τον Λευκό (θυμός/δημιουργία/δυναμική
αντίδραση/επιβίωση).
Το ποιός από τους δύο θα νικήσει εξαρτάται από το ποιός από
τους δύο θα «ταϊστεί» περισσότερο.
Κι αφού αυτοί οι τύποι (οι «Σχεδιαστές») ταΐζουν τον Μαύρο,
τότε είναι σαν να υπονοούν από μόνοι τους εμμέσως πλην σαφώς και το τι πρέπει (ανακλαστικά) να κάνει ο
πολίτης/κοινωνία για να επιπλεύσει/επιβιώσει (τουλάχιστον)...
Να ταΐσει τον άλλον Λύκο...τον Λευκό....
Τουτέστιν, να «αποδεσμεύσει
το θηρίο, το θυμό»...
Ο «Δεσμώτης του
Θυμού» είναι βεβαίως η Ψυχραιμία και η Λογική...
Κάτι ξέρουν φυσικά οι «Σχεδιαστές και τα Όργανά» τους που τα
επικαλούνται διαρκώς και ακατάπαυστα...
Τι απενεργοποιεί όμως τον Δεσμώτη;
Τι άλλο από το πιο αρχέγονο καύσιμο αυτού του θηρίου, του
Θυμού...και το πιο καταστροφικό...το
Μίσος...
...το απύθμενο Μίσος που «μεθάει» στην κυριολεξία, τυφλώνει
και «θάβει» τη Λογική...και την εξαναγκάζει ακόμη και να συνηγορήσει
(ενισχύοντας έτσι την «αντίδραση του εξεγερμένου») αποφαινόμενη ότι : «ναι, αντέδρασε, γκρέμισέ τα όλα και θα
υπάρξει ένα καλύτερο αύριο»....
Το Μίσος του «τυραννιζόμενου πειραματόζωου» προς τον Τύραννό του...
Εκεί είναι και το αδύνατο σημείο της παραπάνω τυραννικής
τακτικής/πολιτικής κατά των Πολιτών...και το μέγα λάθος των ιθυνόντων της...
.... μ’ αυτά που κάνουν ταΐζουν το μίσος των καταπιεζόμενων
πολιτών...
Κι αυτό με τη σειρά του πυροδοτεί μια αλυσσίδα
αντιδράσεων...
...το μίσος πυροδοτεί
το θυμό και την οργή...
...ταυτόχρονα
απενεργοποιεί τον «Δεσμώτη» του Θυμού, δηλαδή, εξαφανίζει την ψυχραιμία και τη
λογική...
...απ’ αυτά μέχρι την
ασίγαστη δίψα για αντίδραση μέσω της βίας και του αίματος είναι μια ανάσα
δρόμος...
Κατάθλιψη/Παθητικότητα/Ψυχραιμία/Λογική λοιπόν από τη
μία μεριά...και Θυμός/Οργή/Ενεργητικότητα/Επιθετική
Διάθεση γι’ αντίδραση από την άλλη....
Από την μια κατάσταση στην άλλη, το Μίσος είναι το «κλειδί», το «καθοριστικό
συναίσθημα», ο πυροδότης...
...μίσος όμως που για να αγγίξει το «κρίσιμο μέγεθος» και να
«εκραγεί» ιστορικά απαιτούσε πάντα ένα συγκεκριμένο «καταλύτη»:
...Θύματα...Μάρτυρες...Νεκρούς...
Θα πει βεβαίως κανείς:
...μα σχεδόν 5.000 αυτοκτονίες πως και δεν στάθηκαν ικανές
να βάλουν αυτή τη φωτιά;
Γιατί είναι «έμμεσος φόνος»...
Προκειμένου οι ασύντακτες μάζες να μετατραπούν σε
εξαγριωμένο συντεταγμένο όχλο έτοιμο για όλα, χρειάζονταν πάντα – τους αρκούσε
– ακόμη και ένας νεκρός μάρτυρας...
Αρκεί αυτός να είχε
πέσει – ξεκάθαρα – από το όπλο του «εχθρού»...
Δοκιμές έγιναν τα τελευταία χρόνια στην Ελληνική κοινωνία...
Τα πράγματα είναι ώριμα πια για την Τελική Σκηνή...
Που σημαίνει : αυτό που λείπει για ν’ αρχίσει η «Παράσταση»
είναι οι «Καίριοι Νεκροί»...
Νεκροί που σύμφωνα με την παραπάνω «ιστορική συνθήκη» θα
πρέπει με κάποιον εύσχημο συμβολικό τρόπο να αποδοθούν στις Ελίτ των Σχεδιαστών
και Εφαρμοστών αυτών των θανάσιμων Μακιαβελικών Αντιλαϊκών Πολιτικών...
Κι αφού πλέον τα καθεστώτα δεν κάνουν τέτοια «λάθη», να
θανατώνουν Πολίτες και δη τους Ηγέτες τους, τότε προφανώς τον λόγο θα έχει «Ο
Σκοπός που Αγιάζει τα Μέσα»....
Για παρόμοιους (και αλληλοσυμπληρούμενους λόγους) θα πρέπει
– λογικά – να αναμένονται «θανάσιμα πλήγματα» σε «κορυφαίες Προσωπικότητες» και
των δύο Άκρων του Πολιτικού Φάσματος...
Και οι οποίες βεβαίως θα «αποδοθούν στον πολιτικοιδεολογικό
αντίπαλο»...από το ένα άκρο στο άλλο...
Και όλες μαζί .... στο «Καθεστώς»...που θα θεωρηθεί ότι
συνδαύλισε κι ενίσχυσε αυτά τα πλήγματα προκειμένου μέσα από την αιματηρή
διάσπαση της κοινωνίας να αφεθούν αυτοί οι υπερεθνικοί Σχεδιαστές να κάνουν
«απερίσπαστοι την δουλειά» τους...
Ιδού το «Μεγάλο Χτύπημα» που προφανώς κάποιοι – «τρίτοι» -
ετοιμάζουν...
Αυτές οι Προβοκατόρικες Δράσεις θα είναι που θα φέρουν στην
επιφάνεια το «απαραίτητο» απύθμενο και ανομολόγητο Μίσος που θα «πυροδοτήσει
όλα τα παραπάνω»...
...μέσα από «πολλαπλές περίπλοκες αιματηρές συγκρούσεις»...
Αυτό θα είναι – όπως φαίνεται - ο «Τελικός Καταλύτης» για το
«Μεγάλο Ξέσπασμα»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου