Αιμορραγούσα κοινωνία- ψυχορραγούσα πολιτεία : έθνος νεκρό!

Γράφει Η ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ

Το 2008 Ελλάδα δεν υπάρχει. Ή μάλλον το 2008 συνειδητοποιήσαμε ότι Ελλάδα δεν υπάρχει. Δεν είναι σαφές τι είναι αυτό το μόρφωμα που ζει στο νοτιότερο τμήμα της βαλκανικής χερσονήσου, μα είναι σαφές ότι δεν έχει σχέση με την Ελλάδα όπως τη γνώριζε ο κόσμος, όπως την οικοδόμησε το παρελθόν της, όπως την κρατά στη μνήμη της η ιστορία, τελικά δεν έχει σχέση με κράτος, με έθνος, με οργανωμένη κοινωνία. Μολονότι η φράση αυτή ακούγεται υπερβολική και προκαλεί οργή, η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι είμαστε Έλληνες μιας Ελλάδας που έχει πεθάνει.

Κι εξηγούμαι: Η Πατρίδα δεν είναι τρισύλλαβη λέξη, αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Είναι «ο τόπος όπου γεννιέται κάτι – το κοινό έθνος και το σύνολο των αξιών που συνδέονται μ’ αυτό- ο λαός και η πολιτεία μιας χώρας» (Μπαμπινιώτης Λεξικό). Για να υπάρξει επομένως μια πατρίδα θα πρέπει πρώτιστα να υπάρξει ως Ιδέα, ως κράτος, ως λαός και ως έθνος, να υπάρχει τελικά ως σύνολο ανθρώπων που παρά τις διαφωνίες τους και τα επιμέρους συμφέροντα τους έχουν ως κοινό ύψιστο στόχο την πρόοδο τους ως μια ολότητα. Εδώ και πολύ καιρό η Ελλάδα δεν έχει αυτή τη μορφή. Η νέο-Ελλάδα δεκαετίες τώρα, (με μια εξαίρεση, που μοιάζει με κύκνειο άσμα, το καλοκαίρι της Ολυμπιάδας) παρουσιάζεται ως ένα σύνολο συγκρουόμενων ομάδων που δεν έχουν μπει στη διαδικασία να βρουν κώδικες επικοινωνίας, ή – πολύ περισσότερο- δεν είχαν ποτέ ως κοινό ύψιστο στόχο το καλό του συνόλου ως συνόλου , αλλά μονάχα του συνόλου με την στενή έννοια των δικών τους οπαδών ή μελών. Αυτές οι κοινωνικό-πολιτικές δυνάμεις σύγκρουσης που στόχο έχουν η μια την εξόντωση της άλλης ήταν η Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και εξής: Κόμματα και πρόσωπα που μπαίνουν στη Βουλή μηχανιστικά, όχι λόγω ουσιαστικών θέσεων αλλά κυρίως εξαιτίας της πολιτικής αδράνειας, κοινωνικές ομάδες και μέσα ενημέρωσης που συμπεριφέρονται ως κομματικά ή επιχειρηματικά φερέφωνα, εργοδότες που απαξιώνουν τον εργαζόμενο και εργαζόμενοι που απαξιώνουν τον εργοδότη, άνθρωποι που προτιμούν να είναι όχλος παρά πολίτες, δάσκαλοι που προτιμούν να είναι υπάλληλοι παρά λειτουργοί, γονείς που προτιμούν να είναι φίλοι παρά γονείς και φίλοι που προτιμούν να καθοδηγούν παρά να συντροφεύουν, εκκλησία που σιωπά όταν πρέπει να φωνάξει και φωνάζει όταν πρέπει να σιωπά, νόμοι που γίνονται μόδα και μόδες που γίνονται νόμος. Χρόνια τώρα στην Ελλάδα δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία στην οικογένεια, στο σχολείο, στη γειτονιά, στην πόλη, στην εκκλησία, στην εργασία, στα συνδικάτα, στα κόμματα, στη Βουλή: Μπροστά σε όλα τα προβλήματά μας, τα οικονομικά, τα ταξικά, τα εργασιακά, τα εθνικά, τα εκκλησιαστικά τα ηθικά, τα εκπαιδευτικά, τα οικογενειακά, κανένας δεν ακούει κι όλοι φωνάζουμε, κανένας δεν ενδιαφέρεται και όλοι διεκδικούμε, κανένας δεν προσφέρει κι όλοι απαιτούμε, κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί κι όλοι αναζητούμε υπεύθυνους, κανένας δεν απολογείται και όλοι κατηγορούμε.

Η εν ψυχρώ (σύμφωνα με το κατηγορητήριο) εκτέλεση ενός 15χρονου παιδιού από έναν ειδικό φρουρό- που χρονικά συνέπεσε με μια περίοδο σκανδάλων και οικονομικής παρακμής- αποκάλυψε βίαια τα αποτελέσματα των μακροχρόνιων επιλογών μας. Η αδυναμία όλων των πλευρών της κοινωνίας να αντιληφθούμε τις θέσεις των συμπολιτών μας με τους οποίους δε συμφωνούμε (διαδικασία επώδυνη αλλά απολύτως απαραίτητη για να λειτουργήσει η δημοκρατία), αλλά και η αμφίδρομη προσπάθεια να τους φιμώσουμε και να μας φιμώσουν για να μην μας ενοχλούν και να μην τους ενοχλούμε, έχει πια προκαλέσει ακατάσχετη αιμορραγία στην κοινωνία μας, αιμορραγία από την οποία το Κράτος, ο λαός, το έθνος, ως κάθε ζωντανός οργανισμός, πεθαίνει ( αν δεν έχει πια αφήσει την τελευταία του πνοή): είναι σαφές ότι δημοκρατία δεν υπάρχει (αν υπήρχε, θα αισθανόμαστε την ασφάλεια και τη δύναμή της), νόμοι δεν υπάρχουν (αν υπήρχαν θα εφαρμόζονταν για όλους) κράτος δεν υπάρχει ( αν υπήρχε θα λειτουργούσε άμεσα), σεβασμός στον πολίτη δεν υπάρχει (αν υπήρχε τα κόμματα δε θα προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν ψηφοθηρικά την κάθε τραγωδία), σεβασμός στο συνάνθρωπο δεν υπάρχει ( αν υπήρχε ο αστυνομικός θα σεβόταν τη ζωή του κάθε αντιδραστικού παιδιού, και ο κουκουλοφόρος θα σεβόταν τη ζωή και την περιουσία του κάθε εργαζόμενου πολίτη). Είναι σαφές ότι οικογένεια δεν υπάρχει ( αν υπήρχε οι γονείς δε θα ταυτίζονταν μόνο με τους γονείς του θύματος αλλά και μ’ αυτούς των θυτών), Παιδεία δεν υπάρχει (αν υπήρχε δε θα είχαμε τέτοιας έντασης γεγονότα) λαός αντιδρών δεν υπάρχει ( αν υπήρχε, κάθε κατεργάρης από τους παραπάνω θα είχε γυρίσει στον πάγκο του). Επομένως- όσο κι αν δεν αρέσει μια τέτοια ομολογία- η Ελλάδα υπάρχει ως ανάμνηση και ως ιστορικό δεδομένο αλλά όχι ως ζωντανός οργανισμός. Τι υπάρχει; Έκρηξη βίας καλυμμένη πίσω από μια στολή και δεκάδες κουκούλες, χυδαία εκμετάλλευση μιας τραγωδίας, κρατική, πολιτική και κοινωνική αναλγησία, κρατική, πολιτική και κοινωνική υποκρισία, τελικά σήψη και η θέα σκουληκιών που, όπως συμβαίνει πάντα, έχουν λόγο ύπαρξης και φωνή μόνο γύρω από ένα πτώμα. Ζούμε σε μια κοινωνία που αιμορραγεί, σε ένα κράτος που ψυχορραγεί, πολίτες χωρίς δύναμη, χωρίς θέληση, χωρίς αίσθηση καθήκοντος χωρίς φιλοσοφικό υπόβαθρο και τελικά χωρίς ουσιαστική ηθική. Είμαστε έθνος νεκρό και μέχρι να αναστηθούμε, ο Παρθενώνας θα είναι η μοναδική Ελλάδα που η υφήλιος θα θέλει και θα αξίζει να ξέρει…

http://www.eptalofos.gr/OlaNew.asp?id=214