Η περίοδος χάριτος τέλειωσε για την κυβέρνηση Παπανδρέου

ΜΕΛΕΤΗΣ Η. ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΣ

διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών

Πανεπιστημίου Γενεύης

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ

Στο προεκλογικό debate,ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανίσθηκε απολύτως βέβαιος ότι «λεφτά υπάρχουν» και, εν πάση περιπτώσει, ότι «αν χρειαστεί θα δανειστούμε»,προκειμένου να τεκμηριώσει την υπόσχεσή του για νέα περίοδο ευημερίας με το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.

Αυτή ακριβώς η πεποίθηση του Παπανδρέου ότι υπάρχει τρόπος να εξευρεθούν πόροι ώστε να ασκήσει επεκτατική δημοσιονομική πολιτική (πεποίθηση οφειλόμενη είτε σε άγνοια των πραγματικών δεδομένων είτε σε προεκλογική ευφορία) τον οδήγησε στο σημερινό του αδιέξοδο. Αποδείχθηκε όχι μόνον ότι λεφτά δεν υπάρχουν αλλά και ότι δεν μπορούμε να δανειστούμε. Οι στρόφιγγες δανεισμού, που επί δεκαετίες συντηρούσαν μία τεχνητή καταναλωτική ευδαιμονία και κυρίως τον υπερπλουτισμό συγκεκριμένων ομάδων της ελληνικής κοινωνίας, έκλεισαν. Οι Βρυξέλλες, εξοργισμένες από την χρόνια ασυνέπεια και αναξιοπιστία των ελληνικών κυβερνήσεων, απαιτούν βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές, αναιρετικές των ίδιων των δομών του σημερινού πελατειακού-ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης.

΄Ετσι, ο σημερινός πρωθυπουργός καλείται σήμερα να διαχειρισθεί την χειρότερη μεταπολεμική κρίση της ελληνικής οικονομίας και να λάβει υποχρεωτικά μέτρα αδιανόητα για τα δεδομένα της μεταπολιτευτικής τουλάχιστον ιστορίας. Μέτρα που θα θίξουν κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών, θα ακυρώσουν βεβαιότητες και θα αποδομήσουν το μοντέλο διαβίωσης των νεοελλήνων.

Και ο μεν Κώστας Καραμανλής δραπέτευσε από την εξουσία, γνωρίζοντας προφανώς το ασύλληπτο μέγεθος της κρίσης (τώρα αποκαλύπτεται η πραγματική αιτία της πρόωρης διάλυσης της Βουλής).

Ο δε Γιώργος Παπανδρέου υποχρεούται να εγκαταλείψει την κεντρική προεκλογική του δέσμευση, και να γίνει ο πιο δυσάρεστος πρωθυπουργός της νεώτερης ελληνικής ιστορίας, ερχόμενος σε σύγκρουση με περίπου το σύνολο των Ελλήνων πολιτών, και κυρίως των αδυνάμων. Οι οποίοι δικαίως τώρα θα διερωτώνται εξοργισμένοι τι απέγιναν οι πακτωλοί χρημάτων που διοχέτευε επί δεκαετίες η Ευρωπαϊκή Ένωση στην χώρα μας, και θα απαιτούν την κεφαλήν επί πίνακι των προνομιούχων, των διαπλεκομένων, των εισφοροδιαφευγόντων, των φοροφυγάδων, σ’ ένα κλίμα κοινωνικής έκρηξης.

Το πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου ούτε ήταν προετοιμασμένη ούτε και φαίνεται αποφασισμένη να αντιμετωπίσει την τεράστια δημοσιονομική κρίση (κατ’ ουσίαν να διαχειριστεί την εθνική χρεωκοπία). Ο ίδιος ο Παπανδρέου αμφιταλαντεύεται, δυσκολευόμενος να ακυρώσει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις και να προβεί σε σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Οι υπουργοί του θα ήταν περισσότερο κατάλληλοι για μία χαρούμενη εποχή καινοτομιών στα πλαίσια μίας κοινωνίας τύπου Ολλανδίας ή Σουηδίας. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι φιλοσοφικά αναντίστοιχη προς την σκληρή οικονομική και γεωπολιτική συγκυρία.

Έτσι, πέρασαν σαράντα πέντε μέρες, και η κυβέρνηση μόνον μέτρα εισπρακτικού κυρίως χαρακτήρα έχει να επιδείξει. Δεν τόλμησε να προβεί άμεσα σε ριζοσπαστικά μέτρα, όπως δεκαετή αναστολή διορισμών στο δημόσιο, άμεση κατάργηση των εκατοντάδων άχρηστων νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, μετοχοποίηση και ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ, είσπραξη των οφειλομένων χρεών προς το ΙΚΑ, υποχρέωση των τραπεζών να διοχετεύσουν άμεσα φθηνό χρήμα στην αγορά κλπ.

Αντιθέτως, μέσα στην πρωτοφανή συγκυρία, η κυβέρνηση Παπανδρέου περί άλλα τυρβάζει: θεώρησε πιο σημαντικό να σπεύσει να καταργήσει το επίθετο «εθνικός»από τα υπουργεία Αμύνης και Παιδείας, στέλνοντας λάθος μηνύματα σε εποχή τεράστιας γεωπολιτικής έντασης και πιέσεων προς την χώρα μας, να εξαγγείλει την νομιμοποίηση και κατοχύρωση εκλογικών δικαιωμάτων των μεταναστών και να διοργανώσει διαδικτυακή πρόσληψη γενικών γραμματέων, όπου από 22.000 αιτήσεις επελέγησαν τελικώς γνωστά κομματικά πρόσωπα.

Η πραγματικότητα όμως δεν εξελίσσεται σύμφωνα με εκτός πραγματικότητας πολυπολιτισμικά-πολιτικώς ορθά ιδεολογήματα. Αλλά σύμφωνα με την πανάρχαια γεω-οικονομική αρχή που διέπει την ξηρά κόγχη της Ευρώπης στην οποία κατοικούμε: ο υπερκαταναλωτισμός, σε συνδυασμό με την χαμηλή παραγωγικότητα, την διαφθορά και την άνιση κατανομή του πλούτου, οδηγεί, λόγω ελλείψεως πόρων, στην χρεωκοπία και στην κοινωνική έκρηξη.