Οι εκλογές της ΝΔ, η διάσπαση και η νίκη

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η διαδικασία των εκλογών στην ΝΔ. Έχουμε δύο υποψηφίους – ο νομάρχης απλά ευτελίζει την διαδικασία – με διαφορετικά πολιτικά χαρακτηριστικά, διαφορετικό πολιτικό παρελθόν και διαφορετική στόχευση. Ο Σαμαράς δηλώνει δεξιός και στοχεύει στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της ΝΔ. Η Ντόρα κεντρώα-κεντροδεξιά και στοχεύει στους κεντροδεξιούς και κεντρώους ψηφοφόρους.

Το δεδομένο στην Ελλάδα - όπως έχει αποτυπωθεί στο σύνολο των εκλογών των τελευταίων ετών – είναι η κεντροαριστερή τοποθέτηση του περίπου 60% του εκλογικού σώματος. Η ιδεολογία της ΝΔ είναι μειοψηφική στην Ελλάδα και για να κατακτήσει την νίκη θα πρέπει να προσελκύσει ψηφοφόρους που ανήκουν στο κέντρο.

Σε περίπτωση νίκης του Σαμαρά και με δεδομένο το στόχο του να απευθυνθεί στους δεξιούς ψηφοφόρους ο χώρος του κέντρου μένει μόνο για το ΠΑΣΟΚ. Η ΝΔ με τον Σαμαρά δεν έχει πιθανότητα νίκης και θα επιστρέψει στα χρόνια του Έβερτ όταν η δεξιά ρητορική και πρακτική του καταδίκασε τη ΝΔ να μείνει χρόνια στην αντιπολίτευση. Χρειάστηκε να έρθει ο Καραμανλής και να στοχεύσει στο κέντρο ώστε η ΝΔ να κερδίσει το 2004 μετά από πολλά χρόνια και να ξανακερδίσει το 2007, η ήττα του 2009 οφείλεται στα αίσχη και στην απραξία πολλών υπουργών του Καραμανλή και όχι στην απώλεια των δεξιών ψηφοφόρων που δεν ξεπερνούν το 40%.

Ο νεοδημοκράτης ψηφοφόρος εάν θέλει να δει το κόμμα του πάλι στην κυβέρνηση θα πρέπει να γνωρίζει ότι αυτό θα γίνει μόνο με την Μπακογιάννη και όχι με τον Σαμαρά. Ένα κόμμα εξουσίας θα πρέπει να στοχεύει στην σύνθεση των απόψεων που υπάρχουν στην κοινωνία και όχι στην περιχαράκωση εντός των ιδεολογικών τοίχων του. Η μειοψηφούσα δεξιά ιδεολογία στο εκλογικό σώμα δεν έχει ελπίδα νίκης εάν δεν ανοιχτεί στο κέντρο. Εάν οι ψηφοφόροι της ΝΔ θέλουν μια συμπαγή δεξιά – ακροδεξιά παράταξη με καθαρότητα ιδεολογίας αλλά χωρίς προοπτική νίκης θα πρέπει να ψηφίσουν Σαμαρά. Εάν επιθυμούν μια δεξιά παράταξη με κεντρώα ιδεολογικά χαρακτηριστικά που μπορεί σίγουρα να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ πρέπει να ψηφίσουν Ντόρα.

Η εποχή που ζούμε είναι η εποχή της συναίνεσης, των συγκλίσεων και όχι ακροτήτων. Ο Σαμαράς το 1992 είχε έρθει σε συμφωνία με τον Μιλόσεβιτς για διαμελισμό της ΠΓΔΜ και προσάρτηση μέρους αυτής στην Ελληνική επικράτεια και ήταν ο λόγος που ο Καραμανλής τον είχε πετάξει έξω από συμβούλιο των αρχηγών. Διότι ο σοφός Κωνσταντίνος Καραμανλή γνώριζε ότι αυτή η πράξη θα ήταν η αρχή του τέλους για την Ελλάδα αφού καταφανώς αντίβαινε στο διεθνές δίκαιο και στην λογική της ΕΕ. Έτσι λοιπόν όταν επικαλείται το δάκρυ του εθνάρχη θα πρέπει να επικαλείται και το σάλιο του για το γεγονός της αποβολής του από το συμβούλιο των αρχηγών, όντας εκείνη την εποχή ΥΠ.ΕΞ. Δεν χωρούν λοιπόν το 2009 πολιτικές ακροτήτων και απόψεις ακραίες καλά κρυμμένες και ξεχασμένες από την σκόνη της πολιτικής απραξίας.

Τέλος είναι γεγονός ότι ο Σαμαράς δεν έχει το ειδικό βάρος και την εμπειρία να αντιπαρατεθεί με τα μεγάλα στελέχη του κόμματος και η επιμονή του στις απόψεις του θα αποτελέσει αιτία τριβών και αποχωρήσεων από τη ΝΔ. Κατά τη γνώμη μου μια ομάδα παρατηρητικών στελεχών από τη ΝΔ που θα έρθουν σε ρήξη με τον Σαμαρά και μερικών από το ΠΑΣΟΚ θα εκμεταλλευτούν το κενό στο κέντρο από την δεξιά κατεύθυνση που θα ακολουθήσει η ΝΔ και θα βρουν χώρο να δημιουργήσουν ένα νέο κεντρώο κόμμα που θα βάλει ταφόπλακα στη ΝΔ.

ΑΧΑΙΟΣ ΚΑΙ ΔΕΞΙΟΣ