Η φαλάκρα της δημοκρατίας

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ενα από τα παράδοξα του Ελεάτη Ζήνωνα έχει να κάνει με τις τρίχες της κεφαλής. Αναρωτιέται από ποιο σημείο και μετά η τριχόπτωση μετατρέπεται σε φαλάκρα. Φτάνει μία τρίχα, και ποια είναι αυτή η τρίχα, και πόσες τρίχες έχουν πέσει πριν από αυτήν;
Παράδοξο το οποίο μπορεί να ακούγεται ως φιλοσοφική κοκεταρία, όμως, αν το μεταφράσεις στους όρους της ζωής μας, αποδεικνύει πόσο βαραίνουν τα παράδοξα. Τι πρέπει να γίνει ακόμη για να συμφωνήσουμε ότι η Χρυσή Αυγή θέλει να μετατρέψει την τριχόπτωση της δημοκρατίας μας σε φαλάκρα;
Στην αρχή αντιμετωπίζονταν ως γραφικοί. Για χρόνια καθηλωμένοι στα υπόλοιπα των δημοσκοπήσεων μάς επέτρεπαν να βαυκαλιζόμαστε για την ανθεκτικότητα της δημοκρατίας και για τα λοιπά δημοκρατικά αισθήματα του λαού μας. Αμόρφωτα παιδιά που έπαιζαν τους στρατιώτες μιας φρίκης, την οποία θεωρούσαμε ότι η Ιστορία έχει παραγράψει οριστικά. Το 2010, όταν τους είδαμε να βγαίνουν από τα σπήλαια και να μουντζώνουν το Κοινοβούλιο τούς κοιτάζαμε έκπληκτοι. Ενα παραπάνω έξοδο στον δημοκρατικό ισολογισμό, δεν είναι οι μόνοι εξάλλου. Αποδώσαμε την άνοδό τους στις δημοσκοπήσεις στον πανικό. Τι να κάνει ο παππούς κι η γιαγιά που θέλουν να πάρουν τη σύνταξή τους και δεν τολμούν να πάνε στην τράπεζα γιατί φοβούνται τον, εξ ορισμού, άγριο μετανάστη; Οταν όμως τους είδαμε να μπαίνουν στη Βουλή αναγκαστήκαμε να παραδεχτούμε πως δεν ήταν απλή παράσταση στο τσίρκο της αγριότητας. Δεν έφταναν ο παππούς κι η γιαγιά για να τους φέρουν ώς εκεί. Χρειάζονταν κι άλλοι, τόσοι που, ένα χρόνο μετά, να τους δώσουν τη θέση του τρίτου κόμματος στις δημοσκοπήσεις.
Είναι αγανακτισμένοι πολίτες όσοι τους ψήφισαν; Ας μην ξεχνάμε ότι δύο χρόνια πριν, η στάση του «αγανακτισμένου» είχε προβιβασθεί σε πολιτική, αν και έχεις να κάνεις με ένα συναισθηματικό αντανακλαστικό. Ομως είναι κι άλλοι που, αν και αγανακτισμένοι, δεν οδηγούνται στη Χρυσή Αυγή. Είναι εθνικιστές, ξενόφοβοι, ρατσιστές, η δημοκρατική τους συνείδηση πάσχει από τριχόπτωση; Ούτε αυτό δεν φτάνει. Το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής δεν έχει σχέση με την ευρωπαϊκή ή την ελληνική ακροδεξιά. Τους γοητεύει η άσκηση της βίας; Σίγουρα. Οι χυδαιολογίες του Κασιδιάρη στο Κοινοβούλιο, το κυνήγι των μεταναστών μικροπωλητών εν είδει κρυπτείας στις λαϊκές αγορές, ή η αγυρτεία του Μελιγαλά απέδειξαν πως ο χουλιγκανισμός δεν είναι προνόμιο των λίγων εκλεκτών θαυμαστών του ναζισμού. Βρήκαν κοινό θαυμαστών. Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, πάντως, δεν μπορείς πια να μιλάς για ένα παραπλανημένο κομμάτι του πληθυσμού που ψηφίζει τη συμμορία των χρυσαυγιτών. Μπορείς να μιλάς για ένα κομμάτι του πληθυσμού που τα αρχαϊκά του σύνδρομα είναι ισχυρότερα από τα οποιαδήποτε πολιτισμικά του αντανακλαστικά. Πολιτικά μπορεί να προέρχεται από όλους τους χώρους πριν καταλήξει στην Χρυσή Αυγή. Πάντως οφείλουμε να ξέρουμε πως όταν ανοίξει ο κύκλος του αίματος, για να κλείσει δεν φτάνουν ούτε οι καλές προθέσεις ούτε οι καλοπροαίρετες αντιδράσεις.
Είναι νεοναζί, παγανιστές, οπαδοί των κρεματορίων; Θέλουν να κατακτήσουν την εξουσία όπως κάποτε τα ινδάλματά τους; Ο καιρός θα δείξει, αν και δεν το πιστεύω. Εκείνο που σίγουρα θέλουν είναι να μπουν στους αποσαθρωμένους κοινωνικούς ιστούς και να λεηλατήσουν τα ένστικτα. Να τα λεηλατήσουν με τον τρόπο που ξέρουν οι συμμορίες της νύχτας. Φτάνει ο ποινικός κώδικας, έστω και διευρυμένος, για να τους αντιμετωπίσει; Είθε. Ομως όσο πιο παράνομοι είναι τόσο πιο δυνατοί αισθάνονται. Εκείνο που σίγουρα απαιτείται είναι η συνείδηση πως πρόκειται για μια κοινωνική συσσωμάτωση η οποία υπερβαίνει τις όποιες πολιτικές συγκρούσεις. Και μια συναίνεση που υπερβαίνει την καταδίκη τους απ’ τις πολιτικές δυνάμεις.