ΤΟ ΛΗΜΕΡΙ: Ποιός είναι πραγματικά εναντίον της Ευρώπης;

του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*

Η τελετή έναρξης της εξάμηνης Ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αξιοποιήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση γιά να θέσει τον Ελληνικό λαό ενώπιον του εξής βαρύτατου (ψευδο)διλήμματος: ή είστε με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας άρα με την κυβέρνηση-ή είστε υπέρ ενός ζοφερού τριτοκοσμικού μέλλοντος της χώρας μας, οπότε καταψηφίστε την κυβέρνηση.

Εδώ, αντιθέτως, θα υποστηρίξουμε ότι συμβαίνει ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ: το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, που κυβερνά ακόμη σήμερα, έχει οδηγήσει την χώρα σε μία εντελώς αντίθετη προς τα ευρωπαϊκά ήθη και δεδομένα τριτοκοσμική κατάσταση. Τι το ευρωπαϊκό έχουν, κύριοι της κυβέρνησης, οι λίστες Λαγκάρντ, τα «δώρα» της Ζήμενς, τα ασύλληπτα διακομματικά σκάνδαλα των εξοπλισμών, οι «τουριστικές» επιδοτήσεις σε πολιτικούς,τα δομημένα ομόλογα, οι χρηματιστηριακές φούσκες και όλη η αηδιαστική διαφθορά που τώρα αποκαλύπτεται μπροστά στην έκπληκτη κοινή γνώμη; Αποπνέουν Ευρώπη τα ρουσφέτια, οι κομματικοί διορισμοί των διαφόρων Τομπούλογλου σε νοσοκομεία, οι εκατοντάδες χιλιάδες διορισμοί εκτός ΑΣΕΠ, οι «αναθέσεις» έργου σε διαφημιστικές εταιρείες ημετέρων; Υπάρχει κάν στην Ευρώπη ένας, μα ΕΝΑΣ πρωθυπουργός ή υπουργός, που να είναι έστω και κατά σύμπτωση γυιός ή κόρη πρωθυπουργού ή υπουργού; Το επίπεδο (μορφωτικό, ηθικό, ακόμη και αισθητικό) των μελών του ελληνικού κοινοβουλίου, των κομμ΄σατων και των κυβερνήσεων, που αναδείχθηκαν μέσα στα κομματικά φυτώρια, σε τι θυμίζει το αντίστοιχο των Ευρωπαίων «εταίρων» μας; Το σοβιετικών διαστάσεων κομματικό και πελατειακό, διεφθαρμένο και γραφειοκρατικό κράτος, που εσείς οι πολιτικοί της Μεταπολίτευσης δημιουργήσατε, είναι μήπως χαρακτηριστικό στοιχείο της Ευρώπης την οποία επικαλείσθε;

Τα πανεπιστήμια του κυρίου Πελεγρίνη και του κυρίου Αρβανιτόπουλου τι κοινό έχουν με τα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης, της Σορβόννης, της Βόννης, του Μιλάνου; Ανήκουν στον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με τις οποίες κυβερνάται η χώρα το τελευταίο εξάμηνο; Ανήκουν στο ευρωπαϊκό κεκτημένο η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους και η εξαθλίωση της κοινωνίας; Μήπως προέρχεται από την ευρωπαϊκή εμπειρία (που παρήγαγε την έννοια του ανεξάρτητου εθνικού κράτους) η ιδέα της εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας σε μία κλίκα διορισμένων διεθνών υπαλλήλων; Η κατάσταση του σωφρονιστικού συστήματος προσομοιάζει με αυτήν οιουδήποτε ευρωπαϊκού κράτους; Η όψη της Αθήνας σε τι ακριβώς θυμίζει την όψη της Ρώμης, της Κοπεγχάγης, των Βρυξελλών; Ή μήπως θυμίζει περισσότερο κάποια πρωτεύουσα της Μέσης (ούτε κάν της Εγγύς) Ανατολής; Όταν από τις στήλες αυτές υποστηρίζουμε την ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων, την απαλλαγή μας από την τρόϊκα και φυσικά, ως προϋπόθεση των παραπάνω, ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ, το κάνουμε γιατί ακριβώς αποστρεφόμαστε την τριτοκοσμική μοίρα στην οποία καταδίκασε αυτό την χώρα μας. Αποστρεφόμαστε το ενδεχόμενο η χώρα μας να εκδιωχθεί από την ευρωπαϊκή οικογένεια ως ξένο σώμα ή να παραμείνει σ’ αυτήν ως παρίας. Περιμέναμε μάταια τις μεταρρυθμίσεις, που η συγκυβέρνηση ακόμη και σήμερα αρνείται να κάνει, με αποτέλεσμα η χώρα μας να μην έχει προσεγγίσει σε κανένα πεδίο την Ευρώπη. Τριαντατόσα χρόνια μετά την Συνθήκη Ένταξης στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, πακτωλοί κοινοτικών κονδυλίων, επιδοτήσεων και «πακέτων», χιλιάδες κοινοτικές «οδηγίες», «νόρμες» και «ποσοστώσεις», «κοινές υπουργικές αποφάσεις» και «συμπεράσματα συνόδων κορυφής» έμειναν ανεφάρμοστα, διότι θα χαλούσαν τις φαυλοκρατικές ισορροπίες της Μεταπολίτευσης και τις πελατειακές δομές του κράτους της. Με αποτέλεσμα να παραμένει μία βαθειά υπανάπτυκτη κοινωνία, μία χρεωκοπημένη οικονομία και ένα πολιτικό σύστημα που θυμίζει οθωμανικό ντοβλέτι και όχι κράτος δικαίου.

Αν εννοεί η κυβέρνηση ως «ευρωπαϊκή προοπτική» το Ευρώ, τότε θα πρέπει να της υπενθυμίσουμε ότι το Ευρώ δεν λειτουργεί πλέον ως έκφραση κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής, αλλά ως εργαλείο οικονομικής και πολιτικής υποδούλωσης της Ευρώπης στο Βερολίνο. Όταν εδώ μιλάμε γιά Ευρώπη, δεν εννοούμε έναν χώρο άσκησης γερμανικής ηγεμονίας, αλλά μία εκούσια ένωση ανεξάρτητων και ισότιμων εταίρων, γιά την υλοποίηση της οποίας το ευρώ αποτελεί σήμερα εμπόδιο. Αν έχει μείνει, κύριοι της συγκυβέρνησης, μία και μόνη ελπίδα να παραμείνει η Ελλάδα στον ευρωπαϊκό κόσμο, αυτή είναι μία ριζική πολιτική αλλαγή, που θα φέρει στην διακυβέρνηση πρόσωπα με ευρωπαϊκή αντίληψη της άσκησης της εξουσίας: δηλαδή την ακριβώς αντίθετη από την δική σας.

Δημοσιεύθηκε στην πρωινή εφημερίδα “Kontra News” το Σάββατο, 10.1.2014.

* Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.

του Μελέτη Η. Μελετόπουλου* Η τελετή έναρξης της εξάμηνης Ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αξιοποιήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση γιά να θέσει τον Ελληνικό λαό ενώπιον του εξής βαρύτατου (ψευδο)διλήμματος: ή είστε με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας άρα με την κυβέρνηση-ή είστε υπέρ ενός ζοφερού τριτοκοσμικού μέλλοντος της χώρας μας, οπότε καταψηφίστε την κυβέρνηση. Εδώ, αντιθέτως, θα υποστηρίξουμε ότι συμβαίνει ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ: το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, που κυβερνά ακόμη σήμερα, έχει οδηγήσει την χώρα σε μία εντελώς αντίθετη προς τα ευρωπαϊκά ήθη και δεδομένα τριτοκοσμική κατάσταση. Τι το ευρωπαϊκό έχουν, κύριοι της κυβέρνησης, οι λίστες Λαγκάρντ, τα «δώρα» της Ζήμενς, τα ασύλληπτα διακομματικά σκάνδαλα των εξοπλισμών, οι «τουριστικές» επιδοτήσεις σε πολιτικούς,τα δομημένα ομόλογα, οι χρηματιστηριακές φούσκες και όλη η αηδιαστική διαφθορά που τώρα αποκαλύπτεται μπροστά στην έκπληκτη κοινή γνώμη; Αποπνέουν Ευρώπη τα ρουσφέτια, οι κομματικοί διορισμοί των διαφόρων Τομπούλογλου σε νοσοκομεία, οι εκατοντάδες χιλιάδες διορισμοί εκτός ΑΣΕΠ, οι «αναθέσεις» έργου σε διαφημιστικές εταιρείες ημετέρων; Υπάρχει κάν στην Ευρώπη ένας, μα ΕΝΑΣ πρωθυπουργός ή υπουργός, που να είναι έστω και κατά σύμπτωση γυιός ή κόρη πρωθυπουργού ή υπουργού; Το επίπεδο (μορφωτικό, ηθικό, ακόμη και αισθητικό) των μελών του ελληνικού κοινοβουλίου, των κομμ΄σατων και των κυβερνήσεων, που αναδείχθηκαν μέσα στα κομματικά φυτώρια, σε τι θυμίζει το αντίστοιχο των Ευρωπαίων «εταίρων» μας; Το σοβιετικών διαστάσεων κομματικό και πελατειακό, διεφθαρμένο και γραφειοκρατικό κράτος, που εσείς οι πολιτικοί της Μεταπολίτευσης δημιουργήσατε, είναι μήπως χαρακτηριστικό στοιχείο της Ευρώπης την οποία επικαλείσθε; Τα πανεπιστήμια του κυρίου Πελεγρίνη και του κυρίου Αρβανιτόπουλου τι κοινό έχουν με τα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης, της Σορβόννης, της Βόννης, του Μιλάνου; Ανήκουν στον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με τις οποίες κυβερνάται η χώρα το τελευταίο εξάμηνο; Ανήκουν στο ευρωπαϊκό κεκτημένο η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους και η εξαθλίωση της κοινωνίας; Μήπως προέρχεται από την ευρωπαϊκή εμπειρία (που παρήγαγε την έννοια του ανεξάρτητου εθνικού κράτους) η ιδέα της εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας σε μία κλίκα διορισμένων διεθνών υπαλλήλων; Η κατάσταση του σωφρονιστικού συστήματος προσομοιάζει με αυτήν οιουδήποτε ευρωπαϊκού κράτους; Η όψη της Αθήνας σε τι ακριβώς θυμίζει την όψη της Ρώμης, της Κοπεγχάγης, των Βρυξελλών; Ή μήπως θυμίζει περισσότερο κάποια πρωτεύουσα της Μέσης (ούτε κάν της Εγγύς) Ανατολής; Όταν από τις στήλες αυτές υποστηρίζουμε την ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων, την απαλλαγή μας από την τρόϊκα και φυσικά, ως προϋπόθεση των παραπάνω, ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ, το κάνουμε γιατί ακριβώς αποστρεφόμαστε την τριτοκοσμική μοίρα στην οποία καταδίκασε αυτό την χώρα μας. Αποστρεφόμαστε το ενδεχόμενο η χώρα μας να εκδιωχθεί από την ευρωπαϊκή οικογένεια ως ξένο σώμα ή να παραμείνει σ’ αυτήν ως παρίας. Περιμέναμε μάταια τις μεταρρυθμίσεις, που η συγκυβέρνηση ακόμη και σήμερα αρνείται να κάνει, με αποτέλεσμα η χώρα μας να μην έχει προσεγγίσει σε κανένα πεδίο την Ευρώπη. Τριαντατόσα χρόνια μετά την Συνθήκη Ένταξης στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, πακτωλοί κοινοτικών κονδυλίων, επιδοτήσεων και «πακέτων», χιλιάδες κοινοτικές «οδηγίες», «νόρμες» και «ποσοστώσεις», «κοινές υπουργικές αποφάσεις» και «συμπεράσματα συνόδων κορυφής» έμειναν ανεφάρμοστα, διότι θα χαλούσαν τις φαυλοκρατικές ισορροπίες της Μεταπολίτευσης και τις πελατειακές δομές του κράτους της. Με αποτέλεσμα να παραμένει μία βαθειά υπανάπτυκτη κοινωνία, μία χρεωκοπημένη οικονομία και ένα πολιτικό σύστημα που θυμίζει οθωμανικό ντοβλέτι και όχι κράτος δικαίου. Αν εννοεί η κυβέρνηση ως «ευρωπαϊκή προοπτική» το Ευρώ, τότε θα πρέπει να της υπενθυμίσουμε ότι το Ευρώ δεν λειτουργεί πλέον ως έκφραση κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής, αλλά ως εργαλείο οικονομικής και πολιτικής υποδούλωσης της Ευρώπης στο Βερολίνο. Όταν εδώ μιλάμε γιά Ευρώπη, δεν εννοούμε έναν χώρο άσκησης γερμανικής ηγεμονίας, αλλά μία εκούσια ένωση ανεξάρτητων και ισότιμων εταίρων, γιά την υλοποίηση της οποίας το ευρώ αποτελεί σήμερα εμπόδιο. Αν έχει μείνει, κύριοι της συγκυβέρνησης, μία και μόνη ελπίδα να παραμείνει η Ελλάδα στον ευρωπαϊκό κόσμο, αυτή είναι μία ριζική πολιτική αλλαγή, που θα φέρει στην διακυβέρνηση πρόσωπα με ευρωπαϊκή αντίληψη της άσκησης της εξουσίας: δηλαδή την ακριβώς αντίθετη από την δική σας. Δημοσιεύθηκε στην πρωινή εφημερίδα “Kontra News” το Σάββατο, 10.1.2014. * Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.

Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/9793, Ἀντίβαρο