Η κοινωνική αντίληψη του κράτους είναι η τηλεοπτική εικόνα του Υπουργού Υγείας.
Ντρέπομαι σαν Έλληνας πολίτης για τη κατάντια αυτού του κράτους. Ζούμε σε ένα ανάλγητο κράτος που τα πάντα είναι δημόσιες σχέσεις, συναλλαγή και τηλεοπτική εικόνα. Η καθημερινότητα της ευτέλειας και της κακογουστιάς, τείνει να μας χαρακτηρίσει και να μας διασύρει διεθνώς σαν χώρα ( αν ΔΕΝ έχει συμβεί).
Οι κυβερνήσεις Καραμανλή, εκτός της αναξιοπιστίας, της αλαζονείας και του «βλέποντας και κάνοντας», πρέπει επιπλέον, από τον ιστορικό του μέλλοντος, να χρεωθούν και τη ιδιοτελή συμπεριφορά τηλεοπτικής προβολής και τον αήθη ανταγωνισμό των υπουργών του, στη κούρσα της διαδοχής. Η κοινωνική ευαισθησία, είναι ένα πεδίο που ανεβάζει δημοσκοπικά, τους "σπάρους σε δελφίνια".
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ, ( για τον ιστορικό του μέλλοντος) :
"Στις 15/12/2000 έγραφε η «Ελευθεροτυπία»: «Tο κυοφορούμενο κόμμα του Δημήτρη Aβραμόπουλου είναι γεγονός. Tο ανήγγειλε τηλεοπτικά χθες βράδυ..». Το ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη είχε ήδη κερδίσει τις εκλογές, ο Αβραμόπουλος είχε αρνηθεί στον Καραμανλή τη στήριξή του με το γεύμα του Διονύσου και είχε ιδρύσει το νέο του κόμμα. Δημοσκοπήσεις, μάλιστα της εποχής έφεραν το κόμμα Αβραμόπουλου κοντά στο 15%. Άρα η . . ."
Αλλά τι να περιμένεις από μία κυβέρνηση που ξοδεύει δισεκατομμύρια ευρώ, από τον ιδρώτα του φορολογούμενου πολίτη, για να μας πείσει ότι κάνει κυβερνητικό έργο και μεταρρυθμίσεις, όταν αντί για πράξεις μας παρουσιάζει μία εικονική πραγματικότητα;
Ο πολίτης γνωρίζει, ότι η κρατική διαφήμιση, είναι ένα είδος νομότυπης συναλλαγής, είναι τα "δωράκια" που εισπράττουν οι εκδότες και καναλάρχες για να προβάλλουν τις τηλεοπτικές φάτσες τους και ΟΧΙ το παραγόμενο έργο τους. Είναι αυτοί που υποκριτικά έχουν κατηγορηθεί από το ίδιο τον Καραμανλή, ως νταβατζήδες και αρπαχτικά του δημοσίου χρήματος, δικαιώνοντας τον με τον να εισπράττουν από τη μία το ζεστό χρήμα του κρατικού προϋπολογισμού, και από την άλλη να του επιβάλλουν τα σενάρια της διακυβέρνησης για την επόμενη μέρα. Αυτό ΔΕΝ είναι δημοσιογραφική ανάλυση ή πρόβλεψη, αυτό μάλλον λέγεται συγκυβέρνηση τηλεοπτικών μέσων εικόνας και ήχου.
Το να γράφεις και να σχολιάζεις με γενικότητες τα παγκοίνως γνωστά καταντά φαρσοκωμωδία, επειδή όμως η καθημερινότητα μας, έφτασε στα όρια της τραγωδίας, πρέπει ο καθένας μας ΟΧΙ μόνο να αναδεικνύει, το πρόβλημα, με όποιο τρόπο μπορεί, αλλά και να στηλιτεύει συμπεριφορές.
Αφορμή μου έδωσε απόψε, μία περίπτωση κάποιας κυρίας που έκανε καταγγελία σε τηλεοπτικό σταθμό, για ένα δάνειο της από τράπεζα, εκτιμώμενο περίπου στα 100.000.00 € . Από ότι μπόρεσα να καταλάβω, η επιθυμία της κυρίας και του συζύγου της να αποκτήσουν ένα παιδί, τους οδήγησαν σε δανεισμό..................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου