Μια αποτυχημένη «πατροκτονία».

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Ο Έλληνας –και ο υπογράφων ενίοτε- δε σέβεται την επαγγελματική εξειδίκευση και συχνά, με διάθεση «Λόλα η ξερόλα» (τίτλος βιβλίου του Tony Garth), περνά σε μια επί παντός επιστητού έκφραση γνώμης. Όταν αυτό γίνεται στα πλαίσια της παρέας και των φιλικών κουβέντων είναι γόνιμο και ζητούμενο. Όταν μεταπηδά σε δημόσια γραφή καταντά γελοιότητα. Αν δε, εκείνος που την εκφράζει έχει δυνατότητα και δύναμη επιρροής (βλ. Λαζόπουλος), αυτόματα αυτή η οικειοποίηση της εκάστοτε ξένης ειδικότητας καθίσταται επικίνδυνη για τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης ή για την καθοδήγηση της άβουλης μάζας.

Ο αυτοκριτικός αυτός πρόλογος γράφεται γιατί διαβάζω καθημερινά αναλύσεις (διαδικτυακές ή έντυπες) ψυχαναλυτικές, ανθρώπων ή καταστάσεων, από γράφοντες που δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο της ψυχιατρικής ή έστω, της ψυχολογίας. Σε τέτοιου αντικειμένου παρεμβάσεις θα σταθώ σήμερα, και κυρίως σε όσες γίνεται μια προσπάθεια «ψυχανάλυσης» του νέου Πρωθυπουργού. Με άλλες αναλύσεις, που σχετίζονται με την προπονητικήν, την στρατιωτικήν, την υποκριτικήν, την παρουσιαστικήν, την τηλεκριτικήν και εν γένει την κριτικήν από ασχέτους, δε θα ασχοληθώ. Δεν αξίζει. Δεν αλλάζει. Δεν χρειάζεται.

Πολλοί λοιπόν, μετά τη μεγάλη νίκη του Γ. Παπανδρέου, μιλούν για την «πατροκτονία» που τέλεσε ο Γιώργος στον Ανδρέα. Ο κ. Στεφανής, καθηγητής Ψυχιατρικής και συνακόλουθα ειδικώς για τη γνωμάτευση, σε συγκέντρωση με πολλούς παρευρισκομένους ιατρούς, πρόσφατα δήλωσε ότι ο «Πρωθυπουργός δεν θα τα καταφέρει ως τέτοιος, διότι δεν προχώρησε στην αναγκαία πατροκτονία». Και μάλλον έτσι είναι. Σημειώνω ότι δεν κρίνω την άποψη του κ. Στεφανή, αυτοακυρώνοντας έτσι όσα πιο πάνω έγραψα, αλλά θα επιχειρηματολογήσω υπέρ της, με βάση τη πολιτική επικοινωνία που είναι ο κλάδος μου.

Σε αντίθεση, με την καθόλα επιτυχημένη «πατροκτονία» του Αντρέα στον «Γέρο» του, ο Γιώργος δεν τα κατάφερε και ούτε θα καταφέρει να συνεχίσει την παράδοση του Οιδίποδα στην οικογένεια.

Πριν συνεχίσω, με τη βοήθεια της στατιστικής (που μπορώ να χρησιμοποιήσω λόγω σπουδών), σημειώνω ότι σε κάθε οικογένεια που γεννά πολιτικούς άντρες στη χώρα μας, όπως και σε κάθε άλλη μονοκρατόρων -καθώς μ’ αυτές μπορεί να συγκριθεί, λόγω συνέχειας ονομάτων, η πολιτική ιστορία της Ελλάδος- μόνο ένας μπορεί να κριθεί επιτυχημένος, αφού το δείγμα και η σύγκριση περιορίζεται εντός της οικογενείας. Στην οικογένεια των Παπανδρέου, ο Γιώργος Α. Παπανδρέου είναι καταδικασμένος να αποτύχει και ως «πατροκτόνος» και ως «πρωθυπουργός», διότι υπάρχει πριν ο επιτυχημένος σε όλα Αντρέας. «Σε όλα» τα συγκρίσιμα μεταξύ τους εννοώ, για να μην παρεξηγηθώ.

Ο νέος Πρωθυπουργός δεν έκανε μια επιτυχημένη «πατροκτονία» και γενικά δεν κόβει επιτυχημένα κάθε οιδιπόδειο σύμπλεγμα (βλ. «Omama»), γιατί με τη φρασεολογία και τη δημοκοπική τεχνική του πατρός εξελέγη. Δεν κρίνεται πετυχημένος «πατροκτόνος» γιατί στα δύσκολα, έστω αν και τώρα προσπαθεί εντέχνως να παραμερίσει, πάλι τον Αντρέα θα χρησιμοποιήσει. Σας θυμίζω προεκλογικά των τελευταίων Ευρωεκλογών, τις πολλές αφίσες με τον Ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ που είχαν κατακλίσει τους στύλους και τις διαφημιστικές πινακίδες. Δεν είναι καν «πατροκτόνος» ο ΓΑΠ, γιατί λόγω της συναισθηματικής λογικής που πηγάζει από το όνομα του Πατρός, εξελέγη Πρόεδρος του Κόμματος. Ο Γιώργος Παπανδρέου δε τολμά καν να «δολοφονήσει» την Ιδέα του Πατρός, γιατί θα είναι και η ταυτόχρονη αυτοχειρία του. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ευθύνεται για πολλά, κακά –που είναι τα περισσότερα στη ζύγα- και καλά. Ευθύνεται όμως και για τη δημιουργία κοινωνικών στρωμάτων, για τη πνοή ζωής που φύσηξε σε πολλούς ανθρώπους που δικαιολογημένα τον θεοποίησαν, και για κάστες επαγγελμάτων που δημιούργησε (βλ. συνδικαλιστές και δημοσιογράφους). Ο Γιώργος το γνωρίζει καλά και δε τολμά ευθέως να «δώσει το δηλητήριο» στην Ιδέα του Πατέρα του. Ίσως, για την ατομική του ισορροπία, να το ήθελε.

Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν κινδυνεύει να αποτύχει μόνο από την μη επιτυχημένη «πατροκτονία». Πάσχει από τη νόσο, που πάσχει και η φίλη Εύη και εγώ (γι’ αυτό μπορώ να το γράψω). Διακατέχεται από το άγχος εκπλήρωσης προσδοκιών ενός υστερότοκου παιδιού…

ΥΓ Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή κείμενο του κ. Καρατράντου, ενός μεταμοντέρνου pasokus pasokus, οικολόγου πράσινου, με παλιοπασοκική φιλοσοφία παραγοντίσκου και ψηφομεταφορέα, πρώην μετέχοντα στο προσωπικό think tank του κ. Κουβέλη και ανοιχτού, πια, στην όποια συνεργασία blogger, (http://akiskaratrantos.blogspot.com/2009/10/blog-post_2689.html), με θέμα την «πατροκτονία» του Γιώργου.