A σ υ ΜμεΤ ρί α

Της Μαρίας Ρόλη

Το τρίγωνο του Πλάτωνα ζητά δικαίωση. Τρεις ίσες πλευρές μάχονται σε θέση ισχύος η καθεμιά από την κορυφή της καταλήγοντας εν τέλει σε ένα σύμμετρα συμμαχικό αγκάλιασμα. Η ασυμμετρία ωστόσο μιας έκφανσης τελειότητας, είναι ορατή μόνο σε επίπεδο σύλληψης του περιεχομένου και όχι στην απλή αντίληψη της εικόνας. Ένας ιδεατός λοιπόν κόσμος, πλατωνικός, κατοικεί κρυμμένος ως παράλληλη μυστική χορδή μιας επιφάνειας ασύλληπτης, που τελικά ίσως και να προυπήρξε . Αστροναύτες, που αν και μεταγενέστεροι, πρώτος χαιρέτησε αυτούς ο Πλάτωνας, όρισαν το σύμπαν ως μια «μεγάλη επίπεδη σανίδα» (υλικός κόσμος), και θεώρησαν ακόμα πως υπάρχει και μια αθέατη σανίδα, παράλληλη σε αυτήν.(κόσμος Ιδεών).Η επιπλέουσα πρώτη σανίδα, μετασχηματίστηκε σε ύλη και ενέργεια του Σύμπαντος, σε ένα Bing-Bang.

Και εκεί ξεκίνησαν όλα. Οι γραμμές, τα ενεργειακά πεδία, οι συνδυασμοί, και οι αδύναμες ισοδυναμίες. Στο κενό μένει ωστόσο μια αμφιβολία, στην δικαιοσύνη της κατανομής της ακτινοβολίας και της ύλης. Μήπως κάποια τμήματα διαφέρουν από τα άλλα?

Η ασυμμετρία, αποτελεί μια χαρακτική μέθοδο απαγωγής στο άτοπo. Η αφετηρία της στρατηγικής του εκάστοτε Principal ρίχνει τα ζάρια της στον έναν από τους ριμμένους κύβους του σύμπαντος-στην Κοινωνία όπως η Οικονομία την αντιλαμβάνεται, και στην οικονομία όπως η κοινωνία την λαμβάνει. Η κερδοφορία του Principal επιτυγχάνεται χάρη στην περιορισμένη κατανομή ύλης στον Agent.

Και το ερώτημα έχει απαντηθεί. Όχι από εμένα, αλλά από δυο Ιάπωνες, που οι Σουηδοί τους έδωσαν κάτι περισσότερο από 1εκατ. Ευρώ, για την ανακάλυψη της θεμελιώδους ασυμμετρίας του Σύμπαντος. Σύμφωνα με τους Νομπελίστες, αν είχε δημιουργηθεί ίση ποσότητα ύλης και αντ-ύλης, τότε θα αλληλοεξουδετερώνονταν. Και σκέφτομαι δειλά: χωρίς να αφήσουν τίποτα πίσω: Μήτε κράχ, μήτε οικονομικές κρίσεις, μήτε ασυμμετρίες ανάμεσα στη τιμή της βενζίνης και του πετρελαίου, μήτε αυθαίρετα και παράνομα, μήτε Insiders kai Outsiders.

Ξεχνώ για λίγο τις σωματιδιακές δομές, τις ποσότητες της ύλης, την συσσώρευση του πλούτου, και κάνω να δω κάπως παραπέρα από τη συμμαχία των νετρονίων με τα πρωτόνια. Έτσι ξαπλώνω το τρίγωνο και αφήνω τις πλευρές του ανοιχτές. Ξεκινώ να μετρώ..1,2,3 γραμμές και κλείνοντας τα μάτια αρχίζω μια-μια να τις αφαιρώ..3,2,1..μηδέν. Μηδενικό άθροισμα! Σημαίνει εξουδετέρωση ή γέννηση? Και μπαίνω στο μείον αλλά πλέον δεν βλέπω, απλώς με έναν ασυναίσθητο παλμό αντιλαμβάνομαι τώρα πια τρεις ιδεατές γραμμές, το ίδιο κομψές, συμμετρικές με τις πραγματικές.. μα μιγαδικές.

Και αναρωτιέμαι αν υπάρχω. Παύω να μετρώ και πλέον δικαιούμαι. Αντιλαμβάνομαι πλέον, άρα και δικαιούμαι. Μέσα από πυραμίδες και πυλώνες προβάλλουν τα δικαιώματα μου.. θετικά και αρνητικά. Και όμως, εγώ πρέπει να διεκδικήσω τα πρώτα. Με επιστροφή στη βάση του μηδέν και ξεκινώντας πάλι, θα τα κατοχυρώσω(σκέφτομαι). Κάποια στιγμή όμως συναντώ τον 3ο πυλώνα και αδύναμος με στέλνει πίσω.. σ ένα συνονθύλευμα πράξεων, αριθμών πραγματικών, σκέψεων όμως μιγαδικών. Και όμως κάπου εκεί είναι και η φυγόκεντρος.

Η ασυμμετρία γεννά αρμονία μόνο αν η παραδοχή της γίνει από το σύνολο των αντιθέτων κρούσεων, συστατικών της ανθρώπινης «ύλης».

Επειδή ωστόσο οι βεβαρημένοι από το σύμπαν ύλη, αδυνατούν τοιαύτα να αντιληφθούν- την εξισορρόπηση των αντιθέτων-συνάμα να εξομοιωθούν και άλλωστε και γιατί να εξουδετερωθούν, ας τους «συγχωρεθεί» η ασυμμετρία της «σπασμένης» συμμετρικής τους φύσης.