Πόσα “όχι” μπορεί ακόμα να πει η Ντόρα;

- Θα έλθεις μαζί μας στις Βρυξέλλες;
- Όχι!
- Θα αναλάβεις τα χαρτοφυλάκια Παιδείας και Πολιτισμού, που θεωρώ πρώτης προτεραιότητας;
- Όχι!

Κάπως έτσι εξελίσσονται οι σχέσεις του Αντώνη Σαμαρά και της Ντόρας Μπακογιάννη το τελευταίο εικοσαήμερο. Με τον πρώτο να προτείνει και τη δεύτερη να αρνείται. Φυσικά, το ρεπορτάζ οργιάζει. Τι θέλει η Ντόρα για να πει και μια φορά “ναι”; Γιατί παραπονείται ότι η νέα ηγεσία που κατοικοεδρεύει στη Ρηγίλλης δεν την μεταχειρίζεται ανάλογα με το δικό της, προσωπικό ειδικό βάρος;

Είναι αλήθεια ότι η Ντόρα Μπακογιάννη περίμενε πως ούτε ο Νικήτας Κακλαμάνης θα κινδυνεύσει να μην είναι ο εκλεκτός του Σαμαρά για τις επόμενες δημοτικές εκλογές στο Δήμο Αθηναίων, ούτε όλοι όσοι τη στήριξαν να μείνουν εκτός κομματικών θέσεων. Άλλα περίμενε, άλλα αντιμετωπίζει και γι αυτό διαμαρτύρεται.

Το πραγματικό ζήτημα, βέβαια, δεν είναι πόσα “όχι” μπορεί να πει η Ντόρα, αλλά ότι θεωρεί τον εαυτό της σήμερα ως εκπρόσωπο του 40% της κομματικής βάσης. Ολέθριο σφάλμα. Οι εκλογές εξέλεξαν ηγεσία, δεν μοίρασαν τη Νέα Δημοκρατία. Δεν υπάρχει, πια, 51%, 40% και 10%. Υπάρχει νέος πρόεδρος. Και τις πιο πολλές φορές, αν αρνηθείς το ρόλο του συνταγματάρχη, επειδή θα ήθελες να είσαι στρατηγός, ίσως καταδικαστείς στο ρόλο του στρατιώτη, που βλέπει ακόμα και τον λοχία να παίζει παιχνίδια σε βάρος του. Τα λέμε αυτά εμείς που, από τον Σουν Τζου, προτιμούμε τον Ταλεϋράνδο…

Κάποια πράγματα είναι ξεκάθαρα: Η Ντόρα Μπακογιάννη δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στη νέα, μετά τις 29 Νοεμβρίου, πραγματικότητα στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Ακόμα περισσότερο, δυσκολεύεται να επιλέξει μια πρόσφορη για τις επιδιώξεις της, στρατηγική. Θα ευχόταν να την απελευθέρωνε ο Σαμαράς, θέτοντάς την έξω από τις κομματικές τάξεις και παίρνοντας ο ίδιος το πολιτικό κόστος της αποπομπής. Γιατί η ίδια δεν προτίθεται να το πάρει, αυτό είναι βέβαιο, όσο βέβαιο είναι ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να χρεωθεί ο Σαμαράς τη ρήξη. Σε όλα αυτά τα ενδεχόμενα, μία είναι η σταθερά: Η ρήξη!

Σήμερα το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται μετά από μια τεράστια σε έκταση εκλοιγική νίκη στις 4 Οκτωβρίου. Από το Νοέμβριο μέχρι τώρα, ο Παπανδρέου έβαλε με στιβαρότητα στην άκρη τα στελέχη που στήριξαν τον Βαγγέλη Βενιζέλο, μη επιτρέποντάς τους να διαμαρτυρηθούν ή να αποχωρήσουν. Και στην Κυβέρνησή του συμπεριέλαβε τον ίδιο τον Βενιζέλο, τον Λοβέρδο και… κανέναν άλλο. Ο Σαμαράς ακόμα κι αν δεν το είχε στο μυαλό του, έχει απέναντί του το παράδειγμα Παπανδρέου για το πώς να συμπεριφερθεί στους εσωκομματικούς του αντιπάλους.

Πολύ περισσότερο, ο Σαμαράς απέδειξε ότι είναι αντισυμβατικός παίκτης κι έτσι κέρδισε τη μάχη της 29ης Νοεμβρίου. Αναρωτιέμαι ποιοι είναι οι παράγοντες που κάνουν τη Ντόρα να πιστεύει ότι τώρα ο Σαμαράς θα φερθεί συμβατικά, ακολουθώντας μια από τις επιλογές που η Ντόρα πιστεύει πως ο νέος πρόεδρος της ΝΔ θα ακολουθήσει…

Συνεπώς, το ζήτημα δεν είναι πόσα “όχι” ακόμα θα πει η Ντόρα. Αλλά μέχρι πότε θα της υποβάλλονται ερωτήσεις, στις οποίες θα μπορεί να λέει ναι, ή όχι…

τα πραγματα