Επιλογές με άρωμα ναφθαλίνης και μνήμη χρυσόψαρου..

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Είναι πολλές φορές, σχεδόν πάντα, που οι πολιτικοί θεωρούν και όχι αυθαίρετα ότι οι ψηφοφόροι, οι πολίτες εν γένει, ξεχνούν. Όχι αυθαίρετα και δικαιολογημένα πια το πιστεύουν καθώς, τόσο η εκλογική συμπεριφορά του Έλληνα, όσο και η παθητικότητα της μάζας που μετέχει, συντελούν στο να φαντάζει ο ψηφοφόρος ως έχων μνήμη χρυσόψαρου. Αλλιώς, πραγματικά δεν εξηγείται η επιλογή προσώπου από τον Αντώνη Σαμαρά για τον τομέα της Υγείας.

Από σήμερα, σκιώδης υπουργός στον συγκεκριμένο τομέα είναι ο βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας, κ. Μάριος Σαλμάς. Διερωτώμαι λοιπόν, αν ο νέος Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κατά τη διάρκεια της αναγκαστικής απόσυρσής του, αλλά και μετά, κατά την ευρωθητεία του και την υπουργοποίησή του, δεν ενημερώνονταν για τα ανοιχτά θέματα ορισμένων μελών της τότε Κυβέρνησης. Θυμάμαι, γιατί δεν έχει περάσει πολύς καιρός, ότι ο τελευταίος υποψήφιος για παραίτηση Υπουργός των κυβερνήσεων Καραμανλή για φερόμενη ανάμειξή του και διασύνδεσή του με πρόσωπο που κατηγορείται για σύσταση ομάδας απαγωγέωνν ήταν ο κ. Σαλμάς. Θυμάμαι επίσης, τον κ. Σαμαρά, τόσο κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου των βουλευτικών εκλογών όσο και των εσωκομματικών για την ανάδειξη νέου Αρχηγού, να διατυμπανίζει προς πάσα κατεύθυνση πως θα αποβάλλει όλους εκείνους που πλήγωσαν τον Νεοδημοκράτη και παραβίασαν τις Αρχές και τις Αξίες της Παράταξης. Βασικό δε σύνθημά του ήταν «Για μια Νέα Δημοκρατία, αξιών και άξιων» Δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω αν ποτέ ο κ. Σαλμάς αθέτησε τα «Πιστεύω» της ΝΔούλας, αλλά θυμάμαι ότι στο άκουσμα της διαπροσωπικής ή κοινωνικής σχέσης του, πολλοί πληγώθηκαν και η πιο στενή του συνεργάτιδα παραιτήθηκε. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν με ενδιαφέρει τόσο η συγκεκριμένη επιλογή. Εκείνο που πιο πολύ με προβληματίζει για το μέλλον της Παράταξης είναι οι επιλογές για τη «σκιώδη κυβέρνηση» Σαμαρά που μυρίζουν ναφθαλίνη, όπως και ο ίδιος.

Μπορεί κανείς να κατηγορήσει σε πολλά τον Γ. Παπανδρέου, αλλά δεν μπορεί να μην παραδεχθεί ότι εισήγαγε νέα πρόσωπα, άφθαρτα, στην πολιτική, που συνήθως έχουν όρεξη για δουλειά και διάκριση και ενίοτε κυοφορούν φρέσκιες ιδέες. Τώρα, δικαιολογώ απόλυτα την ανησυχία του κ. Καρατζαφέρη για την πιθανότητα κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ για τα επόμενα 10 χρόνια. Πώς να μην ηγεμονεύσουν ξανά, όταν ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης επιβεβαιώνει τους φόβους ορισμένων για αβουλία και ανικανότητα αρχηγίας. Τι μπορείς να περιμένεις όταν ο ίδιος ο Σαμαράς, διατηρεί ένα ψευτοlοοκ χαρτογιακά πιστεύοντας ότι ζούμε στην εποχή των πολιτικών προτύπων της δεκαετίας του ’80; Όταν, από μια έκδηλα επιτηδευμένη σεμνοτυφία, εμφανίζεται μονίμως με σκυφτό κεφάλι για χάριν της ανάδειξης ενός προφίλ σεμνού και ταπεινού αρχηγού; Τι μπορείς να περιμένεις από κάποιον που φαντάζει νωθρός και αδύναμος να συγκρουσθεί με τους θιασώτες του «νόμιμου-μη ηθικού», ενώ τούτες τις μέρες αναζητείται εκείνος που θα τολμήσει τη ρήξη με κάθε τι το νοσηρό και θα ξύσει τη σαπίλα από κάθε χώρο του Κόμματός τους;

Ανησυχώ. Όχι τόσο για το μέλλον της ΝΔούλας, αλλά για το αύριο της χώρας. Την τελευταία φορά που Πρωθυπουργός είχε απέναντί του έναν ανέτοιμο Αρχηγό, το πλήρωσε, αλλά πιο πολύ το πληρώσαμε εμείς με πρόσθετα χρόνια λιτότητας και οπισθοδρόμησης. Δυστυχώς, είναι φανερό σε κάθε κίνηση του συνονόματου Αρχηγού ότι τα «8 χρόνια που κοιτούσε τους τοίχους του σπιτιού του», όπως ο ίδιος λέει, του στοίχησαν ανεπανόρθωτα. Μπορείς να το διαπιστώσεις από τη στασιμότητά του στην γλώσσα της αγγλικής. Η μάνα μου πάντα μου το λέει, «αν αφήσεις τα αγγλικά, θα σ’ αφήσουν κι αυτά» και ισχύει. Ισχύει για τα πάντα, ακόμα και για την Τέχνη. Τον άκουσα να μιλά την αγγλοσαξονική μπρος στα μέλη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και τον χαρακτηρίζω απλά τραγικό. Βλέπω τις επιλογές του, που δεν προσκομίζουν κάτι το νέο, το ελπιδοφόρο και λυπάμαι.