Μου εκανε πραγματικά πολύ μεγάλη εντύπωση η ευκολία ορισμένων να βγάζουν πορισματα και να θέλουν να πείσουν πως "επειδή τον Δεκέμβριο του 1977 απήχθη ο γιος του Σπύρου Κυπριανού, με αποτέλεσμα ο Σπύρος τότε να εκλεγεί άνετα στην Προεδρία της Δημοκρατίας και επειδή η κλοπή του λειψάνου του Τάσσου Παπαδόπουλου έγινε επίσης Δεκέμβριο, το μόνο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί είναι πως η κλοπή του λειψάνου έγινε -περίπου- από την οικογένειά του τέως προέδρου προκειμένου να ισχυροποιήσει τα πολιτικά της επιχειρήματα για το κυπριακό."
Και να το σκέφτεται κανείς πως κυκλοφορούν έτσι μυαλά που θέλουν να μας πουν (με κουλάτο υφάκι μπλογκερ-εγκληματολόγου) πως περίπου "η σορός του Τάσσου σήμερα είναι κρυμμένη στη Στράκκα" μου δημιουργεί αηδία.
Ακούγομαι σκληρός - ίσως- και καταγγελτικός.
Αλλά το θράσος ορισμένων που με όση ευκολία αποκλείουν η κλοπή να είναι τουρκικός δάκτυλος, με άλλη τόση ευκολία καταλήγουν πως το συμβάν είναι μια φάρσα των υποστηρικτών του Τάσσου, με κάνει να θυμώνω.
Μπορεί τη σεναριολογία αυτή να διευκόλυνε και η ατάκα του Προέδρου Χριστόφια πως το συμβάν "είναι προβοκάτσια". (Ξέρει κάτι παραπάνω ο Πρόεδρος που από τις Βρυξέλλες απέκλεισε κάθε άλλο ενδεχόμενο; Αν ναι, μήπως θα ήταν καλό να ενημερωθούν και οι πολίτες; Και τι εννοεί ακριβώς με τον όρο "προβοκάτσια"; )
Όπως επίσης θύμωσα και με τις κουλάτες αναφορές πως "ο πρόεδρος αναστήθηκε επειδή θύμωσε με τον Κάρογιαν" ή πως "για όλα φταίει ο Χριστόφιας." Πιο βρικολακιασμένο τρόπο για να δείξουν κάποιοι την εμπάθειά τους σε πρόσωπα και καταστάσεις δεν βρήκα. Αξιοθρήνητα επιχειρήματα με κόλυβα, που επίσης δεν τιμούν τη μνήμη του νεκρού.
Δεν είμαι φωτεινός παντογνώστης για να ξέρω τι κρύβεται πίσω από το όλο θλιβερό συμβάν. Ούτε και αμοιβόμενος αρθρογράφος κυριακάτικης εφημερίδας για να έχω την ταμπέλα (ή και εξουσία) της αυθεντίας σε όσα ισχυρίζομαι.
Έγραψα και χτες το απόγευμα πως "εύχομαι να μην είναι στα σπάργανά της μια νέα περίοδος τρομοκρατίας" και το εννοώ. Θα αναμένουμε να δούμε τις ανακρίσεις της αστυνομίας.
Εντούτοις αμφισβητεί κανείς 1. την οργάνωση 2. την επαγγελματικότητα 3. την ταχύτητα των δραστών;
Αν ήθελαν απλώς να βεβηλώσουν το μνήμα, δεν θα μπορούσαν να το κάνουν με χίλιους δυο άλλους τρόπους; (Που θα ήταν και πιο εύκολοι; Και λιγότερο φρικιαστικοί; Και με λιγότερους κινδύνους για τους ίδιους και εξίσου αποτελεσματικοί;)
Άλλωστε, όσοι ζούμε στην Κύπρο ξέρουμε πως δεν είναι δύσκολο να δημιουργηθούν εντάσεις ανάμεσα στην πολιτικά εύθικτη κυπριακή κοινωνία.
Κι όμως: οι δράστες επέλεξαν τον "δύσκολο" δρόμο: και αυτό θα πρέπει -ίσως- να το κρατήσουμε. Μια ομάδα ανθρώπων που μια βροχερή νύχτα σκάβει και παίρνει για λάφυρο το πτώμα του ανθρώπου που μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή εξέφρασε τις αγωνίες ενός έθνους, δείχνει πως δεν είναι μόνο μια παρέα που θέλησε να βεβηλώσει. Αλλά μια εγκληματική ομάδα με άγριες διαθέσεις. Και -πιστέψτε με- θα είμαι ευτυχής εαν διαψευστώ.
Θυμίζω, επίσης, πως ούτε 10 μέρες δεν πρόλαβαν να περάσουν από την εμφάνιση τουρκικών συνθημάτων στη Λευκωσία πως "Η Κύπρος είναι τουρκική." (Ακόμη και στην περίφραξη του Προεδρικού Μεγάρου τα έγραψαν οι άθλιοι...)
Μπορεί να σχετίζονται όλα αυτά; Δεν ξέρω. Ούτε καν η αστυνομία ξέρει σήμερα. Πως λοιπόν βιάστηκαν κάποιοι να αποδώσουν ευθύνες;
Όσοι με ευκολία και άνεση ενω βρίσκονται στην ηρεμία του σπιτιού τους, γράφουν στα μπλογκς για τα συμπεράσματά τους πως "για όλα πάλι φταίει ο Τάσσος" και πως "από την ιστορία αυτή η οικογένεια Παπαδόπουλου είναι η μόνη κερδισμένη!" διαπράττουν μια δεύτερη τυμβωρυχία.
Έλεος!
υγ.: Θέλω να είμαι σαφής και για κάτι άλλο: το όλο συμβάν δεν πρέπει να επηρεάσει τις κρίσιμες διαπραγματεύσεις για τη λύση. Και γι' αυτό με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο η δήλωση Σαμαρά πως "δεν πρέπει να αφήσουμε τα δίκαια αισθήματα οργής να παρασύρουν την κοινή γνώμη σε διχαστικές αντιδράσεις."marinoskleanthous
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου