Κυνηγώντας τον αέρα ....

Γραφει η Vicky Zar
Έχεις νιώσει ποτέ πως είναι να φτιάχνεις στη φαντασία σου ένα όνειρο και λίγο πριν αυτό πραγματοποιηθεί να χάνεται; Να προσπαθείς να φτάσεις το λεωφορείο και να το βλέπεις να χάνεται στη στροφή ; Αυτό που στη δική μου γλώσσα λένε κυνηγώντας τον αέρα... Ασυναρτησίες θα μου πείτε... έτσι πίστευα κι εγώ μέχρι που είδα πως είναι να διαβάζουν τη σκέψη σου ,να αντικατοπτρίζονται τα μυστικά σου στο είδωλο μιας παράλληλης ζωής και τότε όλα άλλαξαν... Γιατί συνειδητοποίησα ότι κι εγώ όπως και τόσοι άλλοι ήμουν μόνη μέσα σε κόσμο . Σε μια χρυσή φυλακή που ο καθένας φτιάχνει μόνος του για να ζει μέσα σε ψευδαισθήσεις .
Προσπαθούμε μια ζωή να βρούμε το άλλο μας μισό όπως λέει κι ο Κούντερα μέχρι που παύουμε να πιστεύουμε και συμβιβαζόμαστε ότι ο παράδεισος δεν υπάρχει κι έπρεπε να πουλήσουμε όλα μας τα όνειρα για να ζήσουμε μέσα σε στερεότυπα .Τι μας κρατάει δέσμιους μέσα σε μια ρουτίνα από ατέλειωτα πρέπει και αδιέξοδες σχέσεις ; Η απάντηση είναι μια ο φόβος , φόβος να αλλάξουμε μια πραγματικότητα στην οποία έχουμε βολευτεί όσο μίζερη κι αν είναι , φόβος να ζήσουμε το αύριο που το παρακολουθούμε πια από τις κερκίδες ο φόβος απλά για το άγνωστο ... Τότε έρχεται η στιγμή που πρέπει να παλέψεις με το αναπόφευκτο στέκεσαι στις ράγες και ακούς το τρένο να έρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα ,το κοιτάς με δέος και δεν έχεις παρά μόνο μια επιλογή να παραδοθείς γιατί τα πόδια σου έχουν λατρέψει το κισμέτ της ακινησίας...
Είμαστε δέσμιοι της ταυτότητας μας ζώντας σε μια φυλακή που οι ίδιοι δημιουργήσαμε... κι αν όλοι έκαναν λάθος ...; Αν τελικά δεν είναι μάταιο να κυνηγάς τον αέρα...; Αν πρέπει μόνο να πας πιο μακριά από ότι οι άλλοι μπορούν να δουν τότε ίσως ο αέρας να μην είναι απλά μια άπιαστη ουτοπία να αξίζει που κλαίει η Ελένη γιατί ο έρωτας της για τον Πάρη ξεκίνησε τον πόλεμο στην Τροία...
Καλά πιάνεται ο αέρας θα μου πείτε ...; Κι εγώ τώρα πια με σιγουριά θα σας απαντήσω ότι αν πιστέψεις τόσο απόλυτα ώστε να ταξιδέψεις μέχρι το τέλος του γκρεμού μπαίνει μέσα σου και γίνεται ανάσα...