ΜΕ ΤΙΣ ΘΥΣΙΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης

Και τώρα; Τώρα που τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο θα υιοθετήσουμε την άποψη πως πρέπει να γίνουν θυσίες προκειμένου να επιβιώσουμε. Αλλά πάλι θα εννοούμε τις θυσίες των άλλων. Ο πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και εισαγγελέων ανακοίνωσε πως ο κλάδος, (από τους πιο καλά αμειβόμενους) δέχεται πάγωμα των μισθών αλλά σε καμιά περίπτωση μείωση. Λίγο πολύ, κάτι τέτοιο εννοούν όλοι , όταν μιλούν για την κρίση. Και βέβαια υπάρχει η άποψη (καθ όλα σωστή νομίζω) πως την κρίση δεν την δημιούργησαν οι εργαζόμενοι και δεν γίνεται να την πληρώσουν αυτοί. Συμφωνώ. Την κρίση την δημιούργησαν γιάπηδες, λαιφστυλάδες, γκουρού και φωτεινοί παντογνώστες της ευημερίας.

Αν μια κυβέρνηση θέλει να αντιμετωπίσει την κατάσταση, και αν πολύ περισσότερο θέλει να έχει κοινωνική συναίνεση, πρέπει να δείξει αξιοπιστία. Δηλαδή να αποδείξει πως η επίκληση της άσχημης κατάστασης δεν γίνεται για να πληρώσουν για μία ακόμη φορά οι ίδιοι. Τα χαμηλά και μη κρυφά εισοδήματα.

Πριν από μέρες, έγινε η σχετική επικοινωνιακή ανακατωσούρα με την“ανακάλυψη” για τους “φτωχούς” γιατρούς του Κολωνακίου. Γιατροί με ενοίκια ιατρείου μερικών χιλιάδων ευρώ που δήλωναν εισοδήματα ανειδίκευτου εργάτη. Πόσοι τέτοιοι υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα; Πότε θα πληρώσουν; Σε μια ευρωπαϊκή χώρα του 2009, οι σύγχρονοι τσιφλικάδες της Θεσσαλίας κάνουν μηδενική φορολογική δήλωση. Και ο υπάλληλος γραφείου φορολογείται γιατί δεν μπορεί να κρύψει εισόδημα. Το κράτος, οι κυβερνήσεις αν θέλετε το ανέχονται. Γιατί απλώς ο Θεσσαλικός κάμπος και οι “ευαίσθητες” πολιτικά ομάδες των κακομαθημένων επιδοτούμενων, που έκαναν τα κονδύλια για τις αναδιαρθρώσεις καλλιέργειας 4επί 4, είναι αυτοί που μετακινούμενοι βγάζουν κυβερνήσεις.

Σε μια χώρα που η ίδια η εφορεία εκβιάζει λέγοντας “δώσε αυτό το ποσό για περαίωση αλλιώς θα σου κάνω έλεγχο”, δηλαδή τη δουλειά της, τι περιμένει κανείς; Το 98% των Ελλήνων πιστεύει πως υπάρχει στη χώρα διαφθορά. Δηλαδή ποιος διαφθείρει και διαφθείρεται, το άλλο 2% ; Η ενοχή των κυβερνήσεων, τα λαμόγια αν θέλετε επί το λαϊκότερο, υπάρχουν γιατί παίρνουν άδεια από την μικρή συνενοχή που βολεύει τον καθένα μας. Η Ελλάδα δανείζεται και ξαναδανείζεται, όχι να δημιουργήσει υποδομές ή σύγχρονη υπόσταση αλλά για να καλύψει μια συνεχή ανάγκη σε διασπάθιση χρήματος και ψευδείς ανάγκες.

Επί δεκαετίες ζούμε με δανεικά και πράγματα που δεν δικαιούμαστε. Μια χώρα παραδομένη στον μεγαλοϊδεατισμό της ευημερίας και στην μικρότητα των στόχων. Δίπλα σε ένα παρασιτικό κράτος δημιουργήσαμε τις παρασιτικές μας αντιλήψεις. Βαφτίσαμε τις φυσικές δυσκολίες της ζωής, την καθαρή επιβίωση ,πίεση. Και την υπευθυνότητα ψυχαναγκασμό. Δημιουργήσαμε στα παιδιά μας την ανάγκη να ζούνε με 3.000 ευρώ τον μήνα, όταν στην καλύτερη των περιπτώσεων θα παίρνουν 700.

Και ξαφνικά ο οικονομικοκοινωνικοψυχολογικός κόμπος έφτασε στο χτένι. Εκ των πραγμάτων πρέπει να τον λύσουν αυτοί που κυβερνούν. Και χρειάζεται κοινωνική συναίνεση. Σίγουρα σε όλα αυτά υπάρχει το πρωτεύων και το δευτερεύων. Αυτοί με την βασική ευθύνη και οι υπόλοιποι με την παράγωγη. Όσοι χρωστούν στο ΙΚΑ δισεκατομμύρια και οι άλλοι με μια οικοδομή. Οι μετρ της παραοικονομίας και τα γκαρσόνια της κακής οικονομίας. Ας ξεκινήσουν λοιπόν από το πρωτεύων για να δημιουργήσουν την αναγκαία κοινωνική συναίνεση. Την αξιοπιστία που πρέπει να έχει μια κυβέρνηση η οποία καλείται να λύσει το πιο σοβαρό πρόβλημα στη χώρα μετά την μεταπολίτευση. Το να ξεκινήσει με αυτούς που έχουν και πρέπει να συμβάλουν είναι δύσκολο ως πολιτική απόφαση. Είναι τέτοια η παγιωμένη αντίληψη που μάλλον στο μυαλό των υπουργών θα φαντάζει κάτι σαν επανάσταση και ας είναι το αυτονόητο. Αφού λύσουν την δυσκολία του μυαλού τους, μπορούν να προχωρήσουν σε αυτό που πραγματικά είναι δύσκολο. Στον επαναπροσδιορισμό της χώρας, των αξιών και των οικονομικών μεγεθών. Στο κονταροχτύπημα με τις πιο παράλογες αντιλήψεις βολέματος, διαφθοράς, κενού ευδαιμονισμού και ουσιαστικού παραγοντισμού. Γιατί έχουμε μάθει να θέλουμε τις θυσίες των… άλλων. Επειδή ακριβώς, όλοι δεν θυσιάζονται το ίδιο σε αυτή τη χώρα.