Οι κεντρικές τράπεζες δανείζουν τις κυβερνήσεις χρήματα που τυπώνουν με αντάλλαγμα ομόλογα. Δηλαδή, παράγουν χρήμα εκ του μηδενός. Πιστεύετε, αλήθεια, ότι θα αφήσουν μία τόσο κερδοφόρο επιχείρηση στην τύχη της;
Ας πούμε ότι εσείς είστε η κυβέρνηση και έρχεστε σε εμένα που είμαι η κεντρική τράπεζα. Θέλετε ρευστότητα και μου ζητάτε 10 δισ. ευρώ. Αμέσως δίνω εντολή στους υπαλλήλους του τυπογραφείου να ξεκινήσουν εργασία και την άλλη μέρα το πρωί έχετε στα θησαυροφυλάκιά σας ολόφρεσκα χαρτονομίσματα, συνολικής αξίας 10 δισ. ευρώ. Κι εγώ, η κεντρική τράπεζα, έχω στο δικό μου θησαυροφυλάκιο ένα άλλο κομμάτι χαρτί που το ονομάζουμε ομόλογο και το οποίο πιστοποιεί τη δική σας οφειλή.
Πάμε τώρα στο πιο ωραίο! Σας «τιμολογώ» για αυτή σας την οφειλή, αφού βάζω ένα επιτόκιο στο ομόλογο. Θα πείτε ότι αυτό είναι για τα «έξοδα», καθώς εργάστηκαν σκληρά και μάλιστα υπερωριακά τόσοι άνθρωποι, για να τυπώσουν τα νέα χαρτονομίσματα. Αλλά αυτό δεν ισχύει, αφού η ιστορία του τυπογραφείου είναι καθαρά... παραπλανητική! Στην πράξη, τα πάντα καθορίζονται με λογιστικές εγγραφές. Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει. Γιατί σας τιμολόγησα; Στην πραγματικότητα ανταλλάξαμε χαρτιά με χαρτιά και εγώ σας τιμολογώ. Τιμολογώ, δηλαδή, το κοινωνικό σύνολο...
Είναι η καλύτερα στημένη δουλειά στον πλανήτη! Η δημιουργία χρεών είναι η μεγαλύτερη και αποδοτικότερη βιομηχανία που έχει ποτέ στηθεί. Και σας ρωτάω: Τι τους εμποδίζει να συνεχίσουν να τυπώνουν χαρτιά και να δημιουργούν έτσι νέες οφειλές του κοινωνικού συνόλου προς αυτούς; Τίποτα! Αν το κάνουν, αν σταματήσουν να τροφοδοτούν το σύστημα με ρευστότητα και ως «αμοιβή» να αυξάνεται κάθε χρόνο το δημόσιο χρέος, θα είναι σαν να σταματάει ο ποδηλάτης να κάνει ποδήλατο. Κάποια στιγμή, λοιπόν, το ποδήλατο θα σταματήσει και ο ποδηλάτης θα σωριαστεί στο έδαφος.
Διαβάζουμε και ακούμε ότι το κύμα των κρατικών παρεμβάσεων στην Οικονομία είναι μία δημόσια και αυταπόδεικτη παραδοχή της αποτυχίας των φιλελεύθερων αντιλήψεων. Μα, το ίδιο πράγμα συνέβαινε και πριν. Απλά, τώρα, χρειάζεται ο ποδηλάτης να κάνει πιο γρήγορες πεταλιές, για να ανέβει την ανηφόρα.
Θα χρεοκοπήσουν, λέει, τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά. Αυτό συμβαίνει ήδη και θα συνεχίσει να συμβαίνει. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτές είναι οι παρενέργειες της δράσης του φαρμάκου, της συνεχούς δημιουργίας χρεών. Είναι σαν να δοκιμάζουμε ένα φάρμακο στον πληθυσμό και να κάνουμε την παραδοχή ότι το 5% θα αρρωστήσει ή θα πεθάνει. Δικαιολογούμε την απώλεια αυτή με το επιχείρημα ότι θα σώσουμε το υπόλοιπο 95%. Όλοι μας έχουμε στο μυαλό μας το νούμερο 95% και ξεχνάμε έτσι να ρωτήσουμε αν πράγματι χρειαζόμασταν το φάρμακο ή ποιες θα ήταν οι απώλειες, αν το φάρμακο δεν είχε κυκλοφορήσει στην αγορά.
Ας επιστρέψουμε στην αρχική ιδέα. Θα πείτε ότι οι κεντρικές τράπεζες ελέγχονται από το κράτος και έτσι δεν υπάρχει θέμα,, υπό την έννοια ότι το κράτος τιμολογεί το κράτος. Κι όμως! Εδώ είναι το θέμα! Υπάρχει λόγος να τιμολογήσετε εσείς το παιδί σας, γιατί αναπνέει τον ίδιο αέρα με εσάς; Μήπως το «μυστικό» βρίσκεται κάπου αλλού;
Εσείς, λοιπόν, που είστε η κυβέρνηση, παίρνετε το δάνειο. Τι θα το κάνετε; Θα το ρίξετε στην αγορά. Κι από εκεί και πέρα ξεκινάει ο κύκλος της κερδοσκοπίας. Τα χρήματα αυτά θα τα πάρουν οι τράπεζες, τα δικά σας χρήματα, και με βάση αυτά θα δώσουν νέα δάνεια, πολλαπλάσια της αρχικής αξίας του δικού σας δανείου. Με άλλα λόγια, όσα περισσότερα είναι τα δάνεια που παίρνουν οι κυβερνήσεις από τις κεντρικές τράπεζες, τόσο αυξάνεται η ρευστότητα στην αγορά, τόσα περισσότερα δάνεια δίνουν οι τράπεζες στους καταναλωτές, τόσο πιο δεσμευμένοι, πιο εξαρτημένοι είναι οι καταναλωτές απέναντι στις τράπεζες, στις κεντρικές τράπεζες και στις κυβερνήσεις τους.
Ναι, αλλά τώρα έχουμε κρίση και οι τράπεζες έχουν σταματήσει να δίνουν δάνεια. Πολύ σωστά. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι θα σταματήσουν γενικώς να δίνουν δάνεια στο μέλλον! Σημαίνει ότι ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Η ώρα της ανακατανομής του πλούτου. Όσοι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, θα χάσουν τα πάντα και όσοι μπορούν, θα συγκεντρώσουν ακόμη περισσότερο πλούτο στα χέρια τους.
Μην πιστεύετε στα σενάρια της απόλυτης καταστροφής. Το ίδιο το σύστημα δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει. Το πολύ – πολύ να εφεύρει κι άλλους τρόπους, για να «εποπτεύει» την καθημερινότητά μας. Στο κάτω – κάτω της γραφής τι τους κοστίζει να ρίξουν στην αγορά όσα χρήματα χρειάζονται, για να ξεπεραστεί η κρίση; Τίποτα...
Θανάσης Μαυρίδης
1 σχόλιο:
Μέσα από το μικρόφωνο η φωνή του Μήτσου Παπαχρήστου ταξιδεύει: «Μην φοβάστε τα τανκς», «Φαντάροι είμαστε αδέρφια σας. Μη γίνετε δολοφόνοι» «Κάτω ο φασισμός».
Στέκομαι λίγα μέτρα από το πορτάκι της πύλης. Τα μάτια καίνε . Είναι πρησμένα από την συνεχή έκθεση τους στα δακρυγόνα όλο το τελευταίο 24ωρο.
Το ίδιο συμβαίνει σε όλους μας. Δεν παραπονιόμαστε. Δεν το συζητάμε καν. Κοιταζόμαστε στα μάτια και μιλάμε με αυτά.
Η φωνή του Μήτσου ενώνεται με την δικιά μας «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή...»
Άλλοι κρεμασμένοι στα κιγκλιδώματα και άλλοι πίσω από την Μερσεντές που έχουμε τοποθετήσει για να μη ανοίγει η κεντρική πύλη.
Είναι 2.58 η ώρα ξημερώματα του Σαββάτου 17 Νοέμβρη 1973. Το τανκ μαρσάρει απειλητικά και ο προβολέας του μας τυφλώνει.
Ένας αξιωματικός με μια κίνηση του χεριού του, δίνει την εντολή να ξεκινήσει το τανκ. Έρχεται κατά επάνω μας, φρενάρει στιγμιαία απότομα και κατόπιν πέφτει επάνω στην πύλη συντρίβοντας την.
Ανατριχιαστικός ήχος από αυτούς που ποτέ στην ζωή σου δεν ξεχνάς. Η κόρνα του αυτοκινήτου κολλημένη μοιάζει σειρήνα θανάτου. Επικρατεί πανικός. Μέσα σε ουρλιάσματα τρόμου και ενώ οι σφαίρες πέφτουν από αόρατους σκοπευτές, αστυνομικές δυνάμεις και στρατιώτες εισβάλουν στον χώρο.
Η Πέπη έχει τραυματιστεί , ο Νίκος κτυπημένος από κλομπ αιμόφυρτος δίπλα μου παραπαίει . .
Ένας στρατιώτης έχει κατέβει από το τανκ και προτάσσει το όπλο του σε ένα φοιτητή. «Κωλόπαιδο, θα σε καθαρίσω» του φωνάζει.
Τα βλέμματα μας διασταυρώνονται. Τα μάτια του παγερά , κρύα σαν του θανάτου, σου έδιναν την εντύπωση ότι μας μισούσε, ότι μας θεωρούσε κοινωνικά παράσιτα.
Για μια στιγμή νομίζω ότι θα γυρίσει το όπλο του επάνω μου.Αρχίζω και τρέχω προς την πλευρά της οδού Στουρνάρα .
Από παντού δέχομαι συνεχώς κτυπήματα. Το αίμα που κυλά από το κεφάλι μου στο πρόσωπο μου με εμποδίζει να βλέπω καθαρά. Η ανθρώπινη βαρβαρότητα, ... μου έδειχνε το αληθές προσωπείο της. Δύο -τρία λεπτά , .....μια αιωνιότητα..
Μέσα στον ορυμαγδό και τη σύγχυση καταφέρνω και δρασκελίζω τα κιγκλιδώματα που έχουν πέσει από την πίεση πλήθους ανθρώπων.
Από έξω συνεχίζεται το ίδιο μαρτύριο. Από παντού κτυπήματα.. Στην γωνία Στουρνάρα και Μπουμπουλίνας σκοντάφτω και πέφτω. Νοιώθω το σκοτάδι να με κυριεύει και να απλώνεται σε όλο μου το σώμα..
Από το μυαλό μου περνούν σαν ταινία όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Ως εδώ σκέφτομαι.
Ξάφνου , ένα τράνταγμα διακόπτει βίαια την ταινία στο μυαλό μου και με επαναφέρει στην πραγματικότητα.. Νοιώθω ένα χέρι να με αρπάζει από τον γιακά του μπουφάν μου. Με σηκώνει με απίστευτη δύναμη όρθιο .Τον κοιτάζω . Τα μάτια του ζεστά, αναβλύζουν καλοσύνη και ανθρωπιά. Είναι ένας στρατιώτης των ΛΟΚ. Αμούστακο παιδί σαν και εμένα.
Φύγε φίλε φωνάζει. Τρέξε …τρέξε !
Από τότε πέρασαν 35 χρόνια και η μνήμες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου έχουν περάσει από χιλιάδες κύματα .Έχουν ξεθωριάσει και έχουν ατονήσει .Κάποιοι από τους φίλους που ζήσαμε μαζί εκείνες τις τέσσερις μέρες και τρεις νύχτες , ….εξαργύρωσαν τον αγώνα μας.
Η φαρσοκωμωδία της ιστορίας είναι ότι εκείνοι που φανερά και μυστικά πρωταγωνιστούσαν στην εκκένωση του Πολυτεχνείου τις προηγούμενες ημέρες , κατέστησαν ψευδεπίγραφα τους εαυτούς τους στα χρόνια της μεταπολίτευσης ως …..τους κύριους εκφραστές της εξέγερσης. Ας είναι …δεν πειράζει!.
Κάποιοι ….άκαπνοι και απόντες εκείνης της εξέγερσης, καπηλεύτηκαν είτε για να ανέλθουν πολιτικά , είτε ενάντια στο πνεύμα του Πολυτεχνείου συμμετέχοντας σε τρομοκρατικές ενέργειες.
Όλοι όμως παραχάραξαν την έννοια του Πολυτεχνείου και από σταθμός ανεφοδιασμού για τους νέους για να φτάσουν εκεί που εμείς δεν φτάσαμε, το μετέτρεψαν σε εμποροπανήγυρη.
Όμως το Πολυτεχνείο δεν είναι κάτι νεκρό για να του κάνουμε μνημόσυνα και εθνικές γιορτές. Το Πολυτεχνείο είναι ο Δρόμος.
Είναι το σύμβολό της νεολαίας, της ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας.
Οι σημερινοί νέοι μπορεί να μη έχουν να αντιπαλέψουν μια χούντα συνταγματαρχών.Έχουν να αντιπαλέψουν όμως ΜΗ ΦΑΝΕΡΕΣ χούντες και πιο επικίνδυνες από εκείνη που πολεμήσαμε εμείς.
Έχουν να αντιπαλέψουν την χούντα των διαπλεκομένων , την χούντα του δημοσιογραφικού και πολιτικού κιτρινισμού , την χούντα της κατευθυνόμενης αποχαύνωσης , την χούντα του λαϊκισμού , την χούντα του πολιτικού και κοινωνικού Αλτσχάϊμερ και την χούντα της σαχλαμάρας.
Όλες αυτές τις χούντες …..τις φέραμε ΕΜΕΙΣ. Αυτοί που ματώσαμε εκείνο το ξημέρωμα της 17ης Νοέμβρη του 1973.
Εμείς τις κληρονομούμε στα παιδιά μας. Μπροστά σ` αυτές που ΕΜΕΙΣ δημιουργήσαμε, η χούντα του Παπαδόπουλου και του Πατακού μοιάζει φαιδρή καρικατούρα .Ένας πύργος από τραπουλόχαρτα.
Δεν είναι αργά. ΑΝ αναλογιστούμε με ειλικρίνεια τα λάθη μας , ΑΝ παραδεχτούμε ότι το πρόβλημα δεν μας κτυπά απλά την πόρτα ,αλλά είναι ήδη μέσα στο σπίτι μας και ΑΝ σκύψουμε με πραγματικό ενδιαφέρον στην νεολαία μας , υπάρχει κάποια ελπίδα.
Στην αντίθετη περίπτωση από θύματα … έχουμε γίνει θύτες !
Δημοσίευση σχολίου