Απότοκα ενός reality…

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Ο Έλληνας λειτουργεί με τη συναισθηματική λογική και του στοιχίζει. Το πληρώνει στη ψυχοσύστασή του που γίνεται πιο ευαίσθητη, το πληρώνει όμως και στη πολιτική ζωή. Εξηγώ, αφού προηγουμένως βάλω μια παρένθεση ανάλυσης και θέσης..

Μ’ αρέσει κάθε είδους reality, τα παρακολουθώ όταν έχω χρόνο χωρίς να τα ψευτοσνομπάρω, κάνοντας χρήση του αιτήματος για μια πιο ποιοτική τηλεόραση. Θεωρώ ότι η θέαση ενός reality, συγκεκριμένα ενός μουσικού, του X-FACTOR, είναι πιο ευχάριστη και συγκρίσιμα πιο εποικοδομητική από το να παρακολουθεί κανείς talk shows για παράδειγμα, όπου πολιτικάριοι επιχειρηματολογούν υπέρ του τάδε ή του δείνα υποψήφιου για την αρχηγία της ΝΔούλας.

Πραγματικά, πιστεύω ότι είναι γελοιότητα για το πολιτισμό της χώρας, μιας χώρας που κατά σημερινή υπουργική ομολογία βαδίζει στον οικονομικό γκρεμό, να στερείται την παρουσία ενός απαραίτητου και γόνιμου αντιπολιτευτικού ή συμβουλευτικού διαλόγου. Είναι ξεφτίλα πιστεύω να παρακολουθείς σε πρώτο χρόνο, τους υποψήφιους της ΝΔ, σε μια εποχή μεγάλης οικονομικής κρίσης, να παρέχουν cocktails parties και να διοργανώνουν πολυέξοδες συγκεντρώσεις, στήνοντας ανώφελες πασαρέλες, αντί να προσπαθούν έστω να θέσουν εαυτούς σε βοηθητικό ρόλο στη δύσκολη εποχή που διανύει η παγκοσμιότητα, αλλά και ειδικά το κράτος μας. Πολύ δε περισσότερο όταν οι ίδιοι έχουν σημαντικό και ισόποσο μερίδιο ευθύνης.

Για τους παρακάτω λόγους, και μιας και ποτέ δε συμπάθησα την προβλεψιμότητα των serials προτιμώ τα realities. Εξάλλου, καλώς ή κακώς, το δείγμα που συμμετέχει σ’ αυτά, είτε αναφέρεται σε τραγουδιστές, είτε σε αγρότες, είτε σε ιδιώτες που έφθασαν στον οικονομικό φούντο, είτε σε τυπάκια που διοργανώνουν γεύμα για άτομα αντίθετου φύλλου, είναι αντιπροσωπευτικό. Πιστεύω δε ότι άνετα και ασφαλώς, μπορεί κάποιος να βγάλει επιστημονικά κοινωνικά συμπεράσματα.

Παρακολουθώντας λοιπόν, το τελευταίο επεισοδιακό live του X-FACTOR, μετά την απειλή φάρσα για τοποθέτηση βόμβας, για άλλη μια φορά διαπίστωσα ένα κοινό –για μένα- ελληνικό τόπο. Μετά την ψηφοφορία του κοινού, τέθηκαν προς αποχώρηση οι δύο από τις καλύτερες, κατά κοινή ομολογία και κάνοντας χρήση αντικειμενικών κριτηρίων αισθητικής και ηχητικής, φωνές του show.

Οι κριτές δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς αυτό συνέβη. Και όμως είναι απλό. Ο έλληνας πάντα και παντού δένεται με τον αδύναμο. Ταυτίζεται μαζί του και τον στηρίζει. Είτε λόγω κόμπλεξ κατωτερότητας, είτε λόγω ειλικρινής ταύτισης, σαν λαός πάντα σιγοντάρουμε ανθρώπους, ενώ γνωρίζουμε ότι δεν αξίζουν. Σκέψου.. Πόσες φορές δεν ασχολήθηκες, δεν επαίνεσες, δεν ψήφισες, δεν χειροκρότησες ανθρώπους που εμφανώς είχαν το ταλέντο, την προσωπικότητα ή το οτιδήποτε άλλο για να αναδειχθούν. Συγκρίσου και παραδέξου ότι δεν έχεις κατακτήσει το ρεαλισμό του άγγλου, τον ορθολογισμό του γερμανού, την αίσθηση αξιοκρατίας του νορβηγού και -μάλλον- το σωβινισμό του γάλλου. Πάντα βοηθάς αυτόν που γνωρίζεις ότι δεν το αξίζει, για να ισορροπήσεις δικές σου αδυναμίες και να αποκρύψεις δικές σου ατέλειες. Έστω και αν αυτός ο αδύναμος, ο ατάλαντος, ο ανίκανος προορίζεται για υπουργός ή για πρωθυπουργός σου. Θα δεις ότι και μετά την ομολογία τού «δε μπορώ να τετραγωνίσω το κύκλο» που θα σου πει κάποιος ο οποίος σε διοικεί, θα τον λυπηθείς και θα τον συμπαθήσεις, έστω και αν γνωρίζεις ότι σε οδηγεί στη φτώχεια, την ανέχεια ή ακόμα και στην υποδούλωση.