Το Πασοκικό Αδιέξοδο..

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Διαβάζοντας τα "Μεταμοντέρνα αδιέξοδα" του Ομότιμου Καθηγητή του Τμήματος Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, κ. Ζήση Δ. Παπαδημητρίου, στάθηκα σε μια αναφορά του που μου θύμισε τις ως τώρα μέρες και τα έργα της νεοεκλεγμένης κυβέρνησης.
"Η αισθητικοποίηση της πολιτικής, καθώς οδηγεί στην απολιτικοποίηση των ατόμων, λειτουργεί ως υποκατάστατο της φθίνουσας κοινωνικής και πολιτικής ταυτότητας του ανθρώπου που έχει ενσωματωθεί πλήρως στη λογική της καταναλωτικής κοινωνίας. Η μετατόπιση αυτή του ενδιαφέροντος του μεταμοντερνισμού από τα περιεχόμενα στην αισθητική διάσταση των αντικειμένων, τον καθιστά αναπόδραστα αναχρονιστικό."
Και είναι αυτό τελικά το έλλειμμα του ΠΑΣΟΚ. Δίδοντας όλη τη προσοχή στην πολιτική επικοινωνία, απώλεσε την αίσθηση της πολιτικής ουσίας, διχάζεται και καθίσταται αυτόματα αφερέγγυο. Μοιάζει αδύναμο στην ικανότητα χάραξης πολιτικής, κατάσταση που οδηγεί αυτόματα στην αποδόμηση κινήσεων όπως το opengovernment και τα live υπουργικά συμβούλια. Από την αρχική διακήρυξη για αξιοκρατεία και την διαβεβαίωση για "εδραίωση" των ικανών, των κατόχων μετεκπαιδευτικών τίτλων και των άριστων, μεταπήδησε -από αδυναμία επιβολής εντός και εκτός του οίκου του- στην αξιοποίηση των αφισοκολλητών, των μη πτυχιούχων και των αποφοιτησάντων από το "σχολείο της ζωής". Από κίνημα φέρον την ελπίδα του "εκσυγχρονισμού", λόγω αβουλίας και έκδηλης αδυναμίας, καθίσταται κίνηση αναχρονισμού. Από εν δυνάμει διαμορφωτές μιας "Δίκαιης Κοινωνίας", τείνουν να καταστούν εν τέλει βασικοί συντελεστές κοινωνικής αδικίας.
Η μεγαλύτερη επικινδυνότητά τους όμως, είναι άλλη. Κινδυνεύουν από εγγυητές της πολιτικοποίησης των απολιτικ νέων, να χρεωθούν στο απόλυτο την αδράνεια και την αδιαφορία των στοχευμένων τους. Κινδυνεύουν να αποτελέσουν την συφιλιδική συνέχεια των πρότερων, στην αποτυχία του ύστερου αιτήματος της πρόκλησης ενδιαφέροντος και ευαισθητοποίησης μιας χαμένης γενιάς.
Και θα ναι τούτο το μεγαλύτερο κρίμα τους, το ασυγχώρητο έγκλημά τους.. Η θανάτωση του νέου, ως πολιτικού όντος και η αναπόδραστη οδήγησή του στο ανθρωπόκαινο.