Kαραμανλική αισχύνη

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Αφήνει μια παράταξη, στη προσπάθειά της να ανασυνταχθεί, να απολογείται για πράξεις και απραξίες του ιδίου και της επίλεκτης παρέας του. Αντί να υπερασπίζεται το όποιο έργο του, τιμά τα μπαράκια του Κολωνακίου και τις ταβέρνες της Ραφήνας. Αφού οδήγησε μια χώρα σε ρόλο πρωταγωνίστριαςσε τσόντα του Salieri, κοιτά από μακριά αμέτοχα και απενoχοποιημένα το λευκό τοπίο της αγνότητας στα αυστριακά σαλέ. Προσπαθεί να δημιουργήσει σχέσεις εξάρτησης με το νέο Πρόεδρο της ΝΔούλας, για την πολιτική διατήρησή του. Αποσπασματικά και κατά το δοκούν δανείζεται κινήσεις και πράξεις από το βίο του θείου του, με πιο χαρακτηριστική αυτή της "φυγής". Τίμησε μετά δαφνών, προτομών και άφεσης αμαρτιών κάθε πολιτικό αντίπαλο του κόμματός του και κάθε επιζήμιο για τη χώρα, από τον Φλωράκη μέχρι τον Σημίτη, ατιμώντας και αγνοώντας όλους εκείνους που έδωσαν αγώνες για την ιστορική δικαίωση της ιδεολογίας της Δεξιάς. Επί των ημερών του, αποτελούσε ύβρη η κατοχή του επιθετικού προσδιορισμού "δεξιός" και τιμή η έκθεση της αριστερής ταυτότητας. Και παραταύτα, φαντάζει πιθανό το σενάριο της "αξιοποίησής" του στο μέλλον..
Σε ένα τέτοιο σκηνικό, γιατί απορείς που ο Βουλγαράκης έχει το θράσος να επανεμφανίζεται; Mια τέτοια "νεκρανάσταση" δικαιολογείται εκ των προτύπων που τιμάς..