Η Ευημερία της αστικής τάξης και πάλι το ζητούμενο.

Γιάννης Παπαϊωάννου,

Από την γαλλική επανάσταση χειραφετήθηκε και κατοχυρώθηκε ιστορικά η αστική τάξη με τις οικονομικό –πολιτικές υποδιαιρέσεις της και ο καπιταλισμός. Τα δυο αυτά αποτελέσματα της επανάστασης ουσιαστικά πιστοποίησαν και καθαρογραψαν προϋπάρχουσες καταστάσεις που ήδη λειτουργούσαν. Οι νικητές πήραν την νίκη τους σε βάρος της φεουδαρχίας και της κλειστής οργανωμένης από το παλάτι οικονομίας.

Από τούδε και στο εξής η αστική τάξη με της ιδεολογικές και οικονομικές υποδιαιρέσεις της θα αναζήτα την ευημερία της και μόνο γι αυτή θα πολεμήσει

Θα δημιουργήσει το σύγχρονο εθνικό κράτος ως πυλώνα λειτουργίας μιας αυτόνομης οικονομίας. Θα επαναστατήσει απέναντι σε οτιδήποτε απειλεί την ευημερία της και την ύπαρξη της.

Θα βρεθεί αγκαλιά με κατακτητές βασιλιάδες τους οποίους θα διώξει για να χειροφιλήσει μονάρχες που αποδέχονται τον τοπικό καπιταλισμό της. Θα ξαπλώσει ερωτικά με κυβερνήτες και με δικτάτορες. θα πορευτεί στα σοκάκια του Ναυπλίου του πολυτεχνείου και στα υψίπεδα της Χιλής, θα σιωπήσει και στον ναζισμό των Γερμανών και των Ισραηλιτών και στην βία των Αμερικανών θα κάνει πως δεν είδε τίποτα.

Η αστική τάξη θα φλερτάρει με τον κομουνισμό, το νεοφιλελευθερισμό, την Δημοκρατία, το σοσιαλισμό, τον εθνικοσοσιαλισμό, τον φασισμό, το νεοσυντηριτισμό, την θρησκεία, την οικολογία, την τρομοκρατία, τα χρηματιστήρια, τα ρεπος, τα δομημένα, τον πόλεμο, και ότι άλλο της κάνει “κλικ”. Η ευημερία της θα είναι συνεχώς το μοναδικό ιστορικό ζητούμενο την οποία όταν την κατακτήσει την προστατεύει με πάθος.

Στην Ελλάδα -σε αντίθεση με τον Βορά- επειδή το κράτος ποτέ δεν νοιάστηκε για την ευημερία αυτής της τάξης την οδήγησε στην αναζήτηση άλλων τρόπων ευημερίας. Πιο ατομικής πιο «ιδιωτικής» πιο ανταλλακτικής- συναλλακτικής ας το πούμε. Αλλιώς εννοεί τον όρο ο καθένας από εμάς.

Σήμερα αυτή η αστική τάξη και η ευημερία της απειλείται. Οι κυβερνώντες δεν αντιμετωπίζουν αυτή την τάξη ως σύνολο ή ως άτομα αλλά ως διεφθαρμένα υποσύνολα. Και μήνες τώρα στρέφουν τους πάντες εναντίων ενός στοχευόμενου υποσύνολου με αποτέλεσμα να κυνηγούν και να τρομάζουν με την σειρά, τους πάντες. Στο τέλος χτυπούν ξανά το σύνολο και εκεί όλοι ελπίζουμε να τελειώσουν εκείνοι ξαναρχίζουν. Έτσι αντί για το συμφέρον των πολλών εναντίων των λίγων οι κυβερνώντες υπηρετούν μια πολιτική “(κάτι) εναντίων όλων”.

Και αυτό το κάτι είναι οι ξένοι και το μνημόνιο, την χρησιμότητα και την αναγκαιότητα του οποίου δεν εξήγησε ποτέ επαρκώς ενω είχε όλο τον χρόνο να το κάνει -σχεδόν χωρίς κόστος- τους τρεις πρώτους μήνες της Κυβερνητικής θητείας.

Η αστική τάξη λοιπόν σήμερα φοβισμένη κοιτά με περιέργεια ένα ομιχλώδες αύριο που τις δείχνουν αλλά δεν το βλέπει. Αυτό παράγει μια αμηχανία στους κυβερνώντες που προσπαθούν να πείσουν ότι τα πράγματα χωρίς το ΔΝΤ θα ήταν ζοφερά, τρομερά και εντελώς μαύρα. Ότι θα έχανε η τάξη αυτή πολλά περισσότερα. Το αν θα πείσει εξαρτάται κατά πολύ από το γεγονός ότι δεν είπε ποτέ ότι πτωχεύσαμε τυπικά.

Ενώ κρύβοντας ευθύνες του πολιτικού συστήματος και δικές της πίσω από υποσύνολα εργαζομένων και κρουσμάτων διαφθοράς εδώ και κει, καταφέρνει απλώς να εξοργίζει. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν αυτή την οργή. Μια οργή εναντίον όλων που διαλύει κάθε κοινωνικό αρμό. Αν περάσει αυτή η νοοτροπία δεν θα υπάρχει ελληνική κοινωνία αλλά ορδές. Έτσι η αστική τάξη και οι συσπειρώσεις απειλούνται με διάλυση. Τα μέλη τους απειλούνται με διάλυση ατομική και η κοινωνία με συλλογική. Μια κοινωνία στα πρόθυρα ταλιμπανοποίησης επ ουδενί δεν είναι προς το συμφέρον της αστικής τάξης. Αν συνεχιστεί αυτό σε λίγα χρόνια θα χρειαζόμαστε ανθρωπιστική βοήθεια και κυανοκράνους ενώ όσοι μπορούν θα την ¨κάνουν¨ για έξω.

Μπορεί εμφανώς να μην υπάρχει ταξική συνείδηση εντός αυτής της τάξης της και συλογικη ταξική δράση αλλά τον όρο ευημερία τον ξέρουν όλοι. Έτσι η ευημερία της αστικής τάξης είναι και πάλι το πολιτικό ζητούμενο όπως τόσες και τόσες φορές στην Ιστορία. Όμως τα υπάρχοντα κόμματα δείχνουν να μην ξέρουν τι αναζητούν.. Κε-κε-δίζουν παλιές ιδέες κόπιας του 80 και του 90.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Το ΠΑΣΟΚ χαροπαλεύει και κινδυνεύει με διάλυση απειλούμενο από την απλή οργή της αστική τάξης που φέρνει γιούχα, αυγά, ντομάτες, γιαούρτι, αλλά που μπορεί υπό όρους να φτάσει μέχρι και την επανάσταση τους διωγμούς και τα έκτακτα στρατοδικεία συμπαρασύροντας ένα ολόκληρο σύστημα στην λαιμητόμο και σε κάποιον ολοκληρωτισμό. Τα Δημοκρατικά 80s και τα 90s μαζι με το ΔΝΤ και τις τράπεζες είναι παρών και κάνουν σκόνη τα πάντα.

Η ΝΔ το παλεύει ανάμεσα στο μεσαίο χώρο στην δεξιά που ανάθεμα και εάν ξέρουμε πια τι σημαίνει τώρα που ήρθε το ΔΝΤ. Το όνειρο της Δεξιάς για ένα ολιγαρχικό πολίτευμα που συνοπτικά θα το αποκαλέσουμε με σημερινούς όρους “Τραπεζισμός”, εκτελείται απο τον ΓΑΠ. Πιο δεξιά από το ΔΝΤ δεν υπάρχει ζωτικός χώρος ενώ ο Τραπεζισμός δεν αφήνει ούτε πολιτικό οικονομικό χώρο. Ένα συμφεροντάκι τόσο δα να υπηρετήσουν… Έτσι η ΝΔ δηλώνει ότι θα εκτελέσει τον “τραπεζισμό” καλύτερα συντομότερα και πληρέστερα. Όμως και αγνοεί εντελώς την ευημερία της αστικής τάξης. Κε-κε-δίζει και περιμένει μηχανικά να πέσει το ΠΑΣΟΚ για να καλύψει το κενό για υπηρετικό προσωπικό στον “Τραπεζισμό”.

Το ΚΚΕ έχοντας από κοντά -κυριολεκτικά με την γκλίτσα- ένα τμήμα μικροαστών επιχειρημάτων και εργαζομένων αναζήτα την ευημερία τους μέσω της κατάληψη της εξουσίας και την μοιρασιά του πλούτου των αστών. Ουαου !!! ευφυέστατο… “Δεν θα μοιράσουμε την φτώχεια μας αλλά τα πλούτη τους“. Ιστορικά αποκλείεται να συμβεί όσο η αστική τάξη συνεχίζει να υπάρχει. Μόνο μέσα στο χαμό μιας επανάστασης θα έχει δύναμη ως οργανωμένη πολιτική ομάδα.

Το ΣΥΡΙΖΑ αναζήτα κάτι απροσδιόριστο και απευθύνεται σε αστούς με τύψεις, ηθικές αναστολές και πολύ μόρφωση για είναι απλά παρτάκηδες, μα και πολύ μορφωμένοι για είναι σε μια ομάδα.

Οι οικολόγοι απευθύνονται σε αστούς καταναλωτές με τύψεις για τις φώκιες της καρέτα και τα δέντρα και τα φτωχά μαρούλια που πονούν καθώς τα ψιλοκόβεις.

Οι Ντορικοί αποτελούν ένα μικρό τμήμα της αστικής τάξης με αρχηγό από τζάκι. Τίποτα άλλο.

Η Δημοκρατική Αριστερά έχει αφιερωθεί στην Αριστερά ξεχνώντας το Δημοκρατική. Λες και μας έλειπε μια ακόμη αριστερά. Έτσι αυτό-στριμώχνεται ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ αντί να μιλήσει για την Δημοκρατία που θα την οδηγούσε ψηλά…

Το ΛΑΟΣ έχει ένα τμήμα της αστικής τάξης εντελώς μπερδεμένο που μοιάζει να πηγαινοέρχεται από εδώ και από κει χωρίς αρμό και συνεκτικό ιδεολογικό ιστό.

Αυτά. Η Αστική τάξη έχει απομείνει χωρίς μνηστήρα και χωρίς ερωτικό όραμα, να βυθίζεται στην κατάθλιψη ως χρησιμοποιημένη και παρατημένη και εξοργισμένη πόρνη. Όμως η Αστική τάξη θριαμβεύει ως ιδέα και στα πόδια της σύντομα θα σφάζονται παλικάρια. Το ιστορικο ζητούμενο είναι η ευημερία της.

Η κυκλική μόδα των ιδεών επιβάλει για την σεζόν Φθινόπωρο χειμώνας 2010-11 την κολεξιόν “Δημοκρατία” σε φαρδύ και ριχτό με αρχαιοελληνικές αποχρώσεις και σχέδιο, και “πατριωτισμός” σφιχτός ελιτιστικός και ολιγαρκής. Η Δημοκρατία ως λύση στο οικονομικό πολιτικό πρόβλημα και ο πατριωτισμός ως οικονομικός κινητήρας για το αύριο.

Άλλωστε τα έχουμε πει αυτά από καιρό.

Υ.Γ. Ένα πρόβλημα και αστάθμητος παράγοντας είναι η αποχή. Η σκέψη σταματά μπροστά σε τέτοια άτομα με μια δήθεν εξυπνακίστικη βολική αποχή από την σκέψη τους. Προτείνω όλους αυτούς τους τύπους (κοντά στο 40 % σήμερα) να τους κάνουμε σκλάβους. θα έχουμε Φθηνά και χαζά εργατικά χέρια. Έτσι και αλλιώς τους πληρώσαμε για να πάνε σχολείο για να έχουν περίθαλψη και γενικότερα πληρώνουμε τις μακακίες που κάνουν. Να πιάσουμε τους εκλογικούς καταλόγους και να τους βρούμε…

Ακραίο; Δεν νομίζω.