Οι κακουργίες πέφτουν σαν βροχή...

«Την πρώτη φορά που ιστορήσαμε πως αργοσφάζανε τους φίλους μας,

κραυγή φρίκης αντήχησε. Είχανε, τότε, σφάξει εκατό.

Μα όταν σφάξαν χίλιους και η σφαγή δεν είχε τελειωμό,

απλώθηκε σιωπή.

Οταν οι κακουργίες πέφτουν σαν βροχή, κανένας πια δε φωνάζει:

Σταματήστε!

Οταν σωρεύονται τα εγκλήματα, γίνονται αόρατα.

Οταν οι πόνοι γίνονται αβάσταχτοι, δεν ακούγονται πια οι κραυγές.

Και οι κραυγές πέφτουν κι αυτές σαν καλοκαιρινή βροχή».

(Μπ. Μπρεχτ: «Οταν οι κακουργίες πέφτουν σαν βροχή», 1935. Μετάφρ. Μ. Πλωρίτης).

Οταν σωρεύονται τα εγκλήματα, γίνονται αόρατα. Τι αλήθεια Χριστέ μου! Τι προειδοποίηση και προτροπή συνάμα, φίλοι μου και σύντροφοί μου. Ο ποιητής προβλέπει την εποχή του. Γραμμένη το 1935. Κι όμως εβδομήντα πέντε χρόνια μετά ορμάει κατά πάνω μας. Με την αντιστοιχία και το οπλοστάσιο των καιρών μας, στην Ευρωζώνη που ξεφτέλισε την αντιφασιστική νίκη ρίχνοντάς την στο επίπεδο ενός κίβδηλου νομίσματος, βορά δέκα σαράφηδων που πουλάνε τον τάφο της μάνας τους με κέρδος.

Οι κακουργίες πέφτουν σα βροχή με το μνημόνιο και το ασφαλιστικό(;) νομοσχέδιο. Σα βροχή δηλητηριώδης πάνω σε κάθε δικαίωμα εργασιακό, προνοιακό, συνταξιοδοτικό, ανθρώπινο κι εν τέλει πολιτικό. Πραγματικές κακουργίες αυτά τα 159 κουκιά που ξεθεμέλιωσαν βουνά αγώνων πλασμένα με αίμα εργατών στα χωράφια, στα εργοστάσια, στα γραφεία, στα καράβια, στα πεδία των μαχών. Προσώρας. Απολύτως προς ώρας μόνον, οι φονιάδες των λαϊκών κατακτήσεων θα αφουγκραστούν τη σιωπή. Αυτή που κατά τον ποιητή εκφράζει τη σώρευση των εγκλημάτων. Γυναίκες, παιδιά, νέοι και γέροντες και γερόντισσες δε θα βαστήξουν πολύ στο Γολγοθά. Η ανάσταση - επανάσταση συμβολικά τρεις μέρες στην ουσία μιάμιση κρατάει ακόμα και στη χριστιανική μεγαλοβδομάδα.

Τη λέξη κακουργίες θα τη μάθουν ως και τ' αγέννητα βρέφη των καιρών μας καθώς έπονται 200 κανονιστικές πράξεις που θα υλοποιήσουν το έκτρωμα. Χώρια τα δεκάδες προεδρικά διατάγματα και οι 16 νόμοι για τον Καλλικράτη ως το τέλος του 2010.

Μαζικό παλούκωμα είναι το αλήστου μνήμης μνημόνιο. Γιατί σύντομα θα είναι παρελθόν. Να είμαστε βέβαιοι και να παλεύουμε γι' αυτό. Μη μας παρασύρει η τυχόν θερινή σιωπή της συσσωρευμένης καπιταλιστικής, ταξικής κακουργίας. Είναι σαν την προειδοποίηση, εκείνο το βουβό απειλητικό «τίποτα» του ήχου που προηγείται των γιγάντιων σεισμών, των βιβλικών καταιγίδων...

Φτωχοί, χήρες, γέροι, ανάπηροι μοιάζουν σιωπηλοί μπροστά στην ύβρι, αφού καλούνται να πληρώσουν τη συσσώρευση κεφαλαίων, τη σώρευση εγκλημάτων. Ομως η σιωπηλή οργή γίνεται ιαχή. Ως κι οι μουγκοί βρυχώνται σα λιοντάρια όταν το δικαίωμα στη ζωή ξεπέφτει σε αγώνα επιβίωσης.

Είναι πόλεμος. Και δε σφάζονται μόνον εκατό φίλοι μας. Σφάζονται όλοι. Με την εκπορνευμένη Ευρώπη να ζητάει δουλειά - δουλεία ως τα 70 για όλους. Οταν σωρεύονται τα εγκλήματα γίνονται αόρατα...

Οχι αυτά τα σημερινά. Είμαστε πολλά τα σκυλιά που περνάνε τους τυφλούς απέναντι. Στο φως. Στην ικανότητα, τη δράση κι όχι απλώς το όραμα, για μια καλύτερη ζωή. Για όλους. Οταν δεν αλυχτάμε, δαγκώνουμε το χέρι που μας κλέβει και λέει ότι μας ταΐζει.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ