Οι γητευτές των κυμάτων στη νέα Μεταπολίτευση...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Συγχώρα με. Δεν γνώριζα -και πώς άλλωστε να 'ξερα, με δεδομένη την απουσία όποιας σχέσεως μαζί του- ότι υπήρχε ειδικός λόγος επιλογής της συγκεκριμένης φωτογραφίας για το προφίλ του στο facebook, όταν απλά στην κοινοποιούσα. Πίστευα ότι την χρησιμοποίησε χάριν του γνωστού συμβολισμού του καβαλικέματος ή λόγω της διάθεσής του να καταδείξει την αγάπη του για τα περήφανα, πανέμορφα και καθαρά άλογα. Εκείνος, όμως, με διέψευσε. Άδραξε την ευκαιρία και με αφορμή, γνωστοποίησε εμμέσως πώς φαντάζεται εαυτόν. Οραματίσου κι εσύ τώρα, τη στιγμή που το "ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω" θα σηκώσει λίγο κύμα και θα λείπει ο κυματοθραύστης στην προβλήτα. Ποιός θα το ιππεύσει ωσάν επιδέξιος σέρφερ; H απάντηση στην αναζήτηση του ικανού ιππέα, βρίσκεται εδώ: http://www.antinews.gr/?p=53175.

Το ξέρεις αυτό το "εδώ". Είναι αυτό που έχει απολέσει κάθε σχέση με την πραγματική έννοια του blogging και χρησιμοποιείται κανονικότατα σαν εργαλείο προπαγάνδας. Έμμισθα ή άμισθα δεν γνωρίζω, αλλά το αποτέλεσμα είναι μια φθηνιάρα προβοκάτσια με άρωμα μιας άλλης εποχής. Μια εποχής που ο φανατισμός και η εμμονή είναι κύρια χαρακτηριστικά, συνδυασμένα με την υστερόβουλη χρήση του πατριωτισμού. Μιας εποχής αραχνιασμένης, όπου απουσιάζει ολάκερα ένα όποιο ίχνος ισοβαρούς αντιμετώπισης προσώπων και καταστάσεων. Κι, όμως, ο νομικός επιστήμων δεν δίστασε να υπογράψει και να "δωρίσει" κείμενό του σ' αυτόν τον ιστότοπο. Καβάλα, λοιπόν, στην ιστιοσανίδα του, με τη χρήση φίλιου σαμαριού, έγραψε έναν αχταρμά. Ένα κείμενο που η προσβολή προσώπων υπό την ασφάλεια της έμμεσης αναφοράς είναι έκδηλη. Όπως έκδηλη είναι και η προσπάθειά του σωρευτικά να καταδείξει τις όποιες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις του. Μια αράδα που δεν θα λεγες ότι προσφέρει κάτι νέο ή κάτι μη ειπωμένο για δημόσια συζήτηση και προβληματισμό. Δεν είναι αυτό που θα ανέμενες να διαβάσεις από έναν δικηγόρο εγγράμματο και παιδευμένο. Αποτέλεσμα τελικό, ένα κουραστικό συνονθύλευμα έμμεσων ύβρεων και μια κοπιαστική προσπάθεια παρουσίασης των σελίδων της ιστορίας που κάποτε διάβασε ή των ταινιών που ενδεχομένως είδε.

Ανέμενα από έναν ιππέα, έστω και του γλυκού νερού, να χαρακτηρίζεται από την ανδροσύνη ενός καβαλάρη και να κατονομάζει. Να έχει το θάρρος να ονοματίσει, δίχως να μοιάζει τελικά εκείνος μ' έναν ανώνυμα επώνυμο υβριστή. Αν το έκανε, θα έβλεπα με περίσσια συμπάθεια το χαοτικά ψυχεδελικό παραλήρημά του. Αναρίθμητες αναφορές ιστορικών προσώπων, κύριων ονομάτων, περιοχών, τόπων ξωτικών, αλλά εκείνο που με λυπεί είναι η μη αναφορά της πρόστυχης Αλεξάνδρειας όπου τώρα βρίσκομαι. Θα μπορούσε να την στριμώξει κι αυτή, για να προσδώσει στη γραφή του τα απαραίτητα στοιχεία κοσμοπολίτη. Κρίμα. Αντ' αυτού, προτιμά συλλογιστικά αδιέξοδα με αφετηρία τη Θάτσερ και κατάληξη τον Ψινάκη, με ολίγον Πινοτσέτ για σάλτσα και με το άρωμα της Μαρίας Αντουανέτας διάχυτο στην ατμόσφαιρα. Αναγκαστική -για ευνόητους λόγους "σαγήνης" ειδικού ακροατηρίου- αναφορά στον Παττακό και μετά το γνωστό πιπίλισμα της καραμέλας για την Μπακογιάννη. "Η κόρη του πατέρα της". Αλήθεια εκείνος δεν είναι ο γιος του πατέρα του; To είδωλό του δεν είναι ο ανιψιός του βουλευτή και ο εγγονός της συγγραφέως, όπως εκείνη του Βενιζέλου; Δεν είναι ο απόγονος του μεγαλοαστού; Δεν είναι γόνος από κούνια, ο πρόεδρος στον οποίο δίχως ανταλλάγματα (;) προσφέρθηκε να καταστεί πρωτοπαλίκαρο και ζώθηκε με τ' άρματα του λόγου;

Mε μια δεύτερη ανάγνωση, όμως, θα μπορούσε να θεαθεί το κείμενο με μια άλλη πιο ερωτική ματιά και να του προσδώσει κάποιος το σαγηνευτικό υπογάστριο για να καταστεί έτσι ενδιαφέρον κατά την ανάγνωση. Όπως ξεχωριστό ενδιαφέρον θα είχε για έναν σεξολόγο ή ψυχολόγο, η αποψίλωση των σειρών. Αυτές που μοιάζουν να γράφτηκαν από γυρολόγο ξεχασμένο στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Κάπου εκεί προσπαθεί να σε μεταφέρει ανεπιτυχώς, μα αμφιβάλλω ποτέ αν πήγε κι ο ίδιος. Ούτε κολλητός δεν κατάφερε να τον παρασύρει, ούτε η φαμίλια. Δεν έχει από δαύτους. Ούτε ο Πρόεδρός του έχει σχέσεις. Η Ρηγίλλης γέμισε από ξένους, αλλότριους, άλλους. Όχι δικούς του. Όχι κουμπάρους, όχι παλιούς έμπιστους από τα χρόνια της λήθης και της "ερήμου". Τυχαία στην οδό της πολιτικής ζωής τους μάζεψε, από το χρηματιστήριο των πολιτικών αξιών τους αγόρασε σε τιμή ευκαιρίας από τα καλάθια και από τα αζήτητα. Ποιός ασχολούνταν με τους απαρχαιωμένους της ΠΟΛ.ΑΝ. Κι όμως, φίλε μου, αυτοί πήραν κεφάλι και το παίζουν πιο δεξιοί και από τους δεξιούς. Ύψωσαν λάβαρα εθνικοπατριωτισμού και νομίζουν ότι καθίστανται φορείς αλλαγής πιστευτοί. Τους ακούει η χρυσή Αυγή και γελάει με την γραφικότητα του λόγου τους. Ενός λόγου που τους τυφλώνει τόσο και δεν μπορούν να δουν ότι ακόμα και τώρα οι ηγεσίες των περισσότερων συνδικάτων δεν πήγανε σπίτι τους. Είναι έξω στους δρόμους της μίζερης Αθήνας και διαφεντεύουν. Και αυτοί και εκείνος, βλέπει το λαό με "λ" κεφαλαίο, σαν τον Μαρξ όλοι τους. Λανθασμένα επιλεκτικοί μίμοι και παραφραστές. Παραχαράκτες ιδεών και καιροσκόποι των πολιτικών καιρών, που δήθεν βλέπουν τους Απάτσι, βλέπουν οχθρούς έξω από την πόλη. Πολεμοχαρείς αρρωστημένα. Βλέπει κι εκείνος ειδικά τη πατρίδα σου, ωσάν τη Μαύρη Χώρα της Μόρντορ και διακαώς προσπαθεί να σου δείξει τον άρχοντα που φοράει το δαχτυλίδι της σωτηρίας, "πέρα από τον ορίζοντα, στη Νέα Μεταπολίτευση". Μονοπωλιακά και με δόλο, ακολουθεί τη γραμμή που χάραξε ο Πρόεδρος. Καβαλικεύει στο σαμάρι που του 'δωσε και σου πουλάει ελπίδα..