Η επικρατούσα άποψη ότι το κράτος δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας, αν μη τι άλλο είναι μόδα που καθιερώθηκε από επιστημονικούς, «τεχνοκρατικούς» κύκλους, πολιτικών και οικονομικών επιστημών. Η αίσθηση, που αποκομίζει ο ψύχραιμος παρατηρητής, είναι ξεκάθαρη πλέον, μετά και τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις. Η υπερχρέωση της χώρας οδηγεί σε μαζικό ξεπούλημα του εθνικού πλούτου από ανίκανες - ανόητες ή δοτές κυβερνήσεις. Η λογική της ιδιωτικοποίησης μεγάλων δημοσίων επιχειρήσεων, που υπό βασικότατες και απλές προϋποθέσεις μπορούν να είναι κερδοφόρες, αλλά και χρήσιμες στην ανάπτυξη της κοινωνίας, αποτελεί μέρος ενός καλά μεθοδευμένου σχεδίου εξαπάτησης του ελληνικού λαού.
Το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου της Ελλάδος ξεκίνησε με την αλλαγή νοοτροπίας του Έλληνα. Ευρύτερα, ο Έλληνας έπαψε να είναι ο περήφανος πολίτης, που ενδιαφέρεται για τα κοινά, σταμάτησε να αναζητά την εξέλιξή του, ως ων πνευματικό και τελικά βολεύτηκε πίσω από το «κέρδος» εύκολου χρήματος. Με λίγα λόγια, κάποιοι επέτυχαν να εμβολιάσουν στην ιδιοσυγκρασία του ξενόφερτες ιδέες και πρακτικές. Μέσα σε αυτό το γενικότερο πλαίσιο αλλαγής, τα δημοσιοϋπαλληλικά συνδικάτα κατάφεραν να κερδίζουν αυξήσεις στους μισθούς τους, καθώς επίσης και πρωτότυπα επιδόματα, που όμοιά τους δεν πρόκειται να συναντήσουμε σε οποιοδήποτε πολιτισμένο ή μη κράτος ανά τον πλανήτη.
Οι πολιτικοί από τη δική τους πλευρά, όντες μέλη αυτής της διαβρωμένης κοινωνίας, καθώς και αδύναμες προσωπικότητες, πνευματικά απαίδευτοι και αζύμωτοι στον εργασιακό στίβο, παρείχαν γη και ύδωρ στους αργόσχολους, με πολιτικές βλέψεις προέδρους των συνδικαλιστών οργάνων. Έτσι, συντηρείται, μέχρι σήμερα, ένα πελατειακό σύστημα δούναι και λαβείν, που εγκλώβισε το σύνολο των πολιτών σε έναν βρόγχο ασυδοσίας με τα γνωστά πλέον καταστροφικά αποτελέσματα.
Φτάσαμε λοιπόν, ένα βήμα πριν το ξεπούλημα. Τα μέσα μαζικής (τρόμο)ενημέρωσης, για παράδειγμα, προέβαλλαν εδώ και χρόνια την ομολογουμένως άσχημη οικονομική κατάσταση της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Μας τόνιζαν, ότι ο Έλληνας φορολογούμενος επιβαρύνεται κάθε χρόνο με πολλά εκατομμύρια ευρώ, απλώς για την συντήρησή της και επίσης, ότι οι εργαζόμενοι σε αυτήν απολάμβαναν ιδιαίτερα προνόμια. Βέβαια, το αυθαίρετο συμπέρασμα για ιδιωτικοποίηση της εν λόγω εταιρίας ήταν τόσο «αβίαστο», που έτσι, πείστηκε ο ελληνικός λαός ότι ήταν η ενδεδειγμένη λύση, σε σημείο να πανηγυρίζει για την επιτυχή πώλησή της στον κ. Βγενόπουλο. Για να δοθούν τέτοιου είδους λύσεις, της μορφής «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι» έπρεπε να συνταχθούν οικονομικές μελέτες, να απασχοληθούν και να πληρωθούν βεβαίως «τεχνοκράτες» και να αποφασίσουν ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Επιπλέον έξοδα δηλαδή, για να ... ανασάνει οικονομικά ο ελληνικός λαός.
Όσοι υποστηρίζουν τη λύση των ιδιωτικοποιήσεων, θεωρούν ότι το κράτος δεν μπορεί να διατηρήσει υπό τον έλεγχό του οποιαδήποτε ΔΕΚΟ λόγω υπερχρέωσής τους ή λόγω αδυναμίας συντήρησης εξαιτίας ειδικών συνθηκών (όπως η σημερινή κρίση). Αν το δεχτούμε αυτό, τότε πολύ απλά συμπεραίνουμε ότι οι πολιτικοί μας είναι ανίκανοι να λάβουν σοβαρές πολιτικές αποφάσεις για την πατρίδα μας. Είναι με λίγα λόγια επικίνδυνοι. Φανταστείτε τους πρωθυπουργούς που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία χρόνια και τοποθετήστε τους στη θέση ενός επιχειρηματία, κατόχου ενός μικρού καταστήματος με δύο υπαλλήλους. Αν για κάποιο λόγο οι δύο υπάλληλοι τον έπειθαν ώστε να κερδίζουν συνεχώς αυξήσεις στους μισθούς και φτάναμε σε εποχή που η έλλειψη ζήτησης απειλούσε την ύπαρξη της επιχείρησης, ένας σωστός επιχειρηματίας θα δοκίμαζε πρώτιστα να ελαττώσει το κόστος της, μειώνοντας τους υπέρογκους μισθούς τους. Αυτό, ουδαμώς έγινε. Αντίθετα, η ολιγοψυχία, η ανευθυνότητά τους και κυρίως το σύγκρυο που τους καταλαμβάνει σε πιθανή απώλεια της εξουσίας και ως εκ τούτου της μίζας, τους οδήγησε στην πονηρή λύση πώλησης οποιασδήποτε ΔΕΚΟ θα απέφερε προμήθεια.
Η θεωρία της χειραγώγησης των μαζών βρίσκει την απόλυτα επιτυχημένη εφαρμογή της στην ελληνική πραγματικότητα. Χαρακτηριστικά, έχω να αναφέρω την περίπτωση της αύξησης της τιμής της βενζίνης... με την αμέριστη συμπαράσταση του κράτους. Τα ΜΜΕ πιπίλιζαν επί αρκετό καιρό το «λάθος» των ελληνικών πρατηρίων πετρελαίου[1] να διατηρούν την τιμή της βενζίνης σε πολύ χαμηλά επίπεδα, σε σχέση πάντα με την αντίστοιχη μέση τιμή των χωρών της ευρωζώνης. Το παρουσίαζαν με τέτοιο τρόπο, που ο λαός δέχτηκε μεν με δυσφορία την αύξηση της τιμής της βενζίνης, χωρίς να αντιδράσει δε. Πλέον, η ίδια τακτική χρησιμοποιείται και στην περίπτωση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος. Τελικά, θα πρέπει να αισθανόμαστε μεγάλη ντροπή που μπορούμε να έχουμε την φθηνότερη τιμή ηλεκτρικού ρεύματος[2] στην Ευρώπη! Ας δεχτούμε σαν μεσσίες τους επικεφαλής της τρόικας, που έχουν βάλει στόχο την αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, απελευθερώνοντας την ενέργεια προκειμένου να κερδίσουν οι όμοιοί τους.
Η άποψή μου για την ευρύτερη στρατηγική των ιδιωτικοποιήσεων είναι ξεκάθαρη. Λόγω της σημασίας κάποιων μορφών δημοσίων επιχειρήσεων, κρίνεται απαραίτητη η διατήρησή τους υπό τον έλεγχο του κράτους. Τέτοιες είναι, οι επιχειρήσεις που ανήκουν στους κλάδους ενέργειας, μεταφορών, τραπεζών και τηλεπικοινωνιών. Τρεις είναι οι αιτίες που «επιβάλλουν» τον δημόσιο έλεγχο τέτοιων επιχειρήσεων. Κατ’ αρχήν, είναι ουσιώδης η συμβολή τους στην ανάπτυξη της κοινωνίας, καθώς αποτελούν βασικό πυλώνα πολιτικής. Για παράδειγμα, μια κρατική τράπεζα που έχει δύναμη στην αγορά μπορεί να ρίξει τα επιτόκια ώστε να συμπαρασύρει τις ιδιωτικές τράπεζες, τονώνοντας έτσι, τις επενδύσεις στη χώρα. Δεύτερον, έχουν την ικανότητα να «ελέγχουν» τα φαινόμενα κερδοσκοπίας στην αγορά βασικών προϊόντων διατηρώντας τις τιμές σε χαμηλά επίπεδα. Λόγου χάρη, μια κρατική βιομηχανία γάλακτος θα μπορούσε να συμπαρασύρει τις υπόλοιπες ιδιωτικές βιομηχανίες του κλάδου σε τιμές τέτοιες που να εξυπηρετούν τόσο τους παραγωγούς όσο και τους καταναλωτές. Τέλος, όσο ακραίο κι αν ακούγεται, σε περίοδο πολεμικής σύρραξης ο έλεγχός τους διευκολύνει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις για την αποτελεσματική άμυνα της χώρας.
Ιστορικά, οι κατέχοντες την εξουσία έχουν τα μέσα να κατευνάσουν τις αντιδράσεις της μάζας (όσο και αν δε μου αρέσει ο όρος αυτός, δυστυχώς περιγράφει την πραγματικότητα). Η ψυχολογία των μαζών λοιπόν, είναι τέτοια που επιδέχεται έλεγχο. Το γεγονός της προδοτικής δήλωσης του Γιώργου Παπανδρέου, περί μειωμένης εθνικής κυριαρχίας λόγω επικίνδυνα αυξητικής πορείας του εξωτερικού χρέους και ακόμα χειρότερα, της ανεύθυνης στάσης του ιδίου μέσω συνεχόμενων δηλώσεων, περί διεφθαρμένης χώρας και πιθανής χρεοκοπίας της Ελλάδος, δεν άλλαξε δραματικά τη στάση της μάζας απέναντί σε αυτόν και την κυβέρνησή του. Σε αυτό συντέλεσαν τα μέσα (τρόμο)ενημέρωσης, με τον βομβαρδισμό της κοινής γνώμης με την ενδεχόμενη στάση πληρωμών των δημοσίων υπαλλήλων. Έχω την αίσθηση πλέον, ότι ο ελληνικός λαός τελεί υπό τον φόβο της κομματικής πειθαρχίας. Τρέμει περισσότερο στην ιδέα μη βρεθεί στη θέση των χαμένων στις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές, παρά να μην εξαθλιωθεί οικονομικό-κοινωνικά. Προφανώς, στη χώρα αυτή, υπάρχει πρόβλημα αξιολόγησης της σοβαρότητας των γεγονότων. Οι Έλληνες αδυνατούν να συλλάβουν το πρακτικό σκέλος της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας που συνδέεται άμεσα με το ξεπούλημα βασικών δημοσίων επιχειρήσεων.
Ορφεύς
Πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου