«Εάν ο άνθρωπος είναι το πρότυπο του σύμπαντος, τότε το σύμπαν είναι για κλάματα».
Με αφορμή την συνέντευξη του Σαράντου Καργάκου (
βλέπε προηγούμενο άρθρο), έκανα κάποιο σχόλιο,το οποίο ήταν όμως μακροσκελές και αφορούσε στην άποψή μου για τις αιτίες της παρακμής που διακρίνουμε στην ελληνική κοινωνία σήμερα. Με βάση τα όσα έχω διακρίνει ότι ενδιαφέρουν το αναγνωστικό κοινό αυτού του μπλοκ, πιστεύω ότι ίσως καταφέρω να απαντήσω σε κάποια ερωτήματα ορισμένων φίλων, γι αυτό αποφάσισα να αναρτήσω τα σχόλια αυτά σε αυτό εδώ το άρθρο.
Ο λόγος του Σαράντου Καργάκου στην συγκεκριμένη συνέντευξη είναι όντως καυστικός και από ορισμένους ίσως εκληφθεί μάλιστα ως αφοριστικός, αλλά όσοι είναι εξοικειωμένοι μαζί του μέσα από τις διάφορες τηλεοπτικές εμφανίσεις του, αλλά και τα γραπτά του, θα διακρίνουν τις ευγενικές του προθέσεις. Εξάλλου η λαϊκή παροιμία λέει: «Όποιος σε κάνει και κλαις θέλει το καλό σου, κι όποιος σε κάνει και γελάς θέλει το κακό σου»!
Η αλήθεια είναι πως ο λαός μας είναι όντως σήμερα σε άθλια χάλια, αλλά θα πρέπει να ομολογήσουμε πως δεν έχει και πολλά περιθώρια ώστε να εμφανίσει μια διαφορετική εικόνα από αυτή που όλοι βλέπουμε. Λέγεται πως ο άνθρωπος απορροφά το περιβάλλον του σαν σφουγγάρι και αυτό είναι που εμφανίζει τελικά ως συλλογικό αποτέλεσμα, αυτό που λέμε αλλιώς «πολιτισμό». Ποιος είναι όμως αλήθεια υπεύθυνος γι αυτό το συλλογικό αποτέλεσμα; Δεν είναι οι λεγόμενοι διαμορφωτές του πολιτισμού; Δηλαδή οι άνθρωποι του πνεύματος; Ποιος ή τι εμπόδισε τους ανθρώπους αυτούς να παίξουν τον ρόλο τους με τον τρόπο που έπρεπε, ώστε να μη φτάσει η ελληνική κοινωνία στα χάλια που είναι σήμερα, όπου όλοι -ντόπιοι και ξένοι- στρέφουμε αλλού το πρόσωπό μας με αποστροφή;
Αυτό που θα μας βοηθήσει πιστεύω να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα και να εντοπίσουμε την ρίζα του κακού είναι, να ανατρέξουμε κάποιες δεκαετίες πίσω και να ψάξουμε για το στοιχείο που λειτούργησε ως “καρκινικός ιός” στο σώμα της κοινωνίας. Εγώ θα το παρουσίαζα με δυο μόνο λέξεις: ΝΕΑ ΗΘΙΚΗ!
Ίσως θα ήταν παρηγορητικό να συνειδητοποιήσουμε, πως η νέα αυτή ηθική δεν είναι «ελληνική πατέντα» και πως μολονότι η παρακμή μπορεί να είναι τόσο φανερή στον τόπο μας, εντούτοις το πρόβλημα είναι γενικό. Ο «ιός» αυτός είχε κάνει την εμφάνισή του στην διεθνή σκηνή, αρκετά χρόνια πριν τον αντιληφθούμε εμείς εδώ. Στο βιβλίο «
The New Ethics” (Λονδίνο 1907), διαβάζουμε:
«Ο άνθρωπος είναι φανατικός, και στο πως αντιλαμβάνεται τον εαυτό του και στην εκτίμησή του για την ανάλογη σπουδαιότητα του εαυτού του και των άλλων, είναι αληθινός στις αδυναμίες του είδους του. Αλλά, παραλείποντας συνολικά το ζήτημα του εάν ο άνθρωπος είναι το αριστούργημα του σύμπαντος ή όχι, μπορούμε να επιβεβαιώσουμε με τέλεια εμπιστοσύνη, και χωρίς φόβο αντίφασης, ότι εάν ο άνθρωπος είναι το πρότυπο του σύμπαντος, το σύμπαν είναι για κλάματα.»
Ο δήθεν «πολιτισμένος άνθρωπος της Δύσης», που άρχισε να διαμορφώνεται μέσα από την βιομηχανική επανάσταση και την ανάπτυξη του καπιταλισμού (άρα και του υπερκαταναλωτισμού), στις αρχές του εικοστού αιώνα, οδήγησε τον πλανήτη στην κόλαση που ζούμε σήμερα.
Ο Έλληνας, όπως είναι υπερβολικός σε όλες τις εκφάνσεις της ύπαρξής του, φανέρωσε τελικά όλη την ασχήμια αυτής της …«εξέλιξης». Αυτό έγινε κάπως καθυστερημένα, διότι άργησε να γίνει η εισαγωγή αυτού του καρκινώματος που λέγεται «νέα ηθική», λόγω της πολύ δυνατής κοινωνικής συνοχής που υπήρχε πριν τον Εμφύλιο στον τόπο μας.
Ο Εμφύλιος ήταν αυτός που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, έσπασε τα δεσμά αυτής της κοινωνικής συνοχής και άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου και χώρισε τον λαό σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Το αδερφικό αίμα που χύθηκε τότε, έγινε χείμαρρος και σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του… Ένας κόσμος είχε πεθάνει και ένας νέος είχε αρχίσει να βγαίνει μέσα από τα ερείπια. Τίποτα όμως δεν θα ήταν πια όπως παλιά… Στον τόπο αυτό συγκατοικούσαν πλέον όχι αδέρφια αλλά ορκισμένοι εχθροί. Μια κοινωνία έχει ανάγκη αυτοπροσδιορισμού και δεν είναι ποτέ σταθερή αλλά μεταβάλλεται ανάλογα με τις συγκυρίες που διαμορφώνουν το παρόν της, και το παρόν του Ελληνισμού ήταν πια διαφορετικό από το παρελθόν του. Μια νέα αιματηρή σελίδα είχε γραφτεί με γράμματα ανεξίτηλα που δεν μπορεί να τα σβήσει ο χρόνος!
Ο Εθνικός Διχασμός που είχε ξεκινήσει στις αρχές του αιώνα σχετικά περιορισμένα, στους κύκλους των Βενιζελικών από την μια και των Βασιλικών από την άλλη, είχε τώρα ολοκληρωθεί, συμπαρασύροντας όμως τώρα όλο το λαό και οδηγώντας τη χώρα σε μια άνευ προηγουμένου συμφορά.
Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να αντιληφθεί άρα κανείς, πόσο αποτελεσματική φάνηκε και εδώ η στρατηγική, του: «διαίρει και βασίλευε». Η διασπαστική νέα ηθική του «εγώ πρώτος» (σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο) τελικά επικράτησε και έφτασε να αποτελεί σήμερα την κυρίαρχη ιδεολογία του τόπου, με τις γνωστές σε όλους συνέπειες.
Πόσες είναι οι πιθανότητες να ξαναβρεί ο Ελληνισμός την κοινωνική του συνοχή;
Ας είμαστε ρεαλιστές. Πολύ αίμα χύθηκε… και το χάσμα είναι βαθύ!
Ποιο εύκολα συγχωρεί κάποιος τον εχθρό παρά τον αδερφό. Αυτή είναι μια πικρή αλήθεια και οι πιθανότητες αδελφοποιημένης συνύπαρξης , όπως ήταν πριν τον εμφύλιο, είναι σήμερα ένα «όνειρο απατηλό».
Ο Ελληνισμός είναι αθεράπευτα διχοτομημένος…
Αρνητική η διαπίστωση αλλά αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια!!!!!!
Alkimos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου