Μετά τις εκλογές η μεγάλη λυπητερή

Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Η διαπίστωση ότι το προσχέδιο του προϋπολογισμού δεν είναι ο τελικός προϋπολογισμός είναι αυτονόητη. Άλλωστε πάντα τα προσχέδια περνούν από αναθεώρηση. Στο φετινό προσχέδιο ωστόσο αποτυπώνεται με τον πιο δραματικό τρόπο η επερχόμενη (μια ακόμη...) κοινωνική σφαγή. Για να μην παιδευόμαστε με αριθμούς, το ήδη δημοσιευμένο σχόλιο της Κουκίδας είναι κάτι παραπάνω από επαρκές: περιγράφει πλήρως το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η κυβέρνηση.
Το προσχέδιο αυτό, όμως, για να επικεντρωθούμε στο ζητούμενο, σαφώς θα αναθεωρηθεί, αλλά με πολύ δυσμενείς όρους. Ας δούμε εν τάχει τους τρεις σοβαρότερους:
1. Πρώτον, είναι εντελώς άγνωστα τα χρέη των νοσοκομείων και της τοπικής αυτοδιοίκησης, τα οποία είναι δυνατόν να μεγεθύνουν σοβαρά το δημόσιο χρέος.
Ας μην ξεχνάμε ότι, παρά τα φληναφήματα διαφόρων αστοιχείωτων ή και εντεταλμένων προπαγανδιστών της συμφοράς, οι θεοποιημένες από την κυβέρνηση «αγορές», όταν έρχεται η ώρα να σε δανείσουν, δεν κοιτάζουν τι λένε οι επίδοξοι (λαθρόβιοι ή όχι) «επενδυτές» ούτε οι εν απογνώσει δανειστές και επιτηρητές σου (που σε βραβεύουν επειδή δεν χρεοκόπησες... επισήμως και δεν τους πήρες στον λαιμό σου), αλλά το αν είσαι αξιόχρεος.
Όπως ακριβώς συμβαίνει με τον κάθε υπερδανεισμένο φουκαριάρη, που πάει στην τράπεζα να ξαναδανειστεί πιστεύοντας ότι «διευκολύνεται» για να τη βγάλει, αλλά αγνοεί ότι η θηλιά στον λαιμό του σφίγγει ακόμη περισσότερο.
2. Δεύτερον, το χάος στις κρατικές εισπράξεις μοιραία θα επιδεινωθεί με την εντατικοποίηση ενός αμιγώς εισπρακτικού μοντέλου, το οποίο αποδεδειγμένα πλέον βυθίζει τη χώρα στην ύφεση.
Ό,τι κι αν λένε οι – παλιοί και νέοι – απολογητές του Παπακωνσταντίνου και του Παπανδρέου, κανείς δεν μπορεί να διαγράψει με μια μονοκοντυλιά την απειλή κλεισίματος 400.000 επιχειρήσεων έως το τέλος του 2011. Μια πρόβλεψη όμως η οποία είχε γίνει με βάση τα δεδομένα του καλοκαιριού του 2010. Πριν δηλαδή προστεθούν τα νέα στοιχεία!
Κατ’ αναλογίαν κανείς δεν μπορεί να διαγράψει την τεκμηριωμένη απειλή του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ ότι είναι εξαιρετικά πιθανό να ανέβει η ανεργία στο ενάμισι εκατομμύριο – πολύ πάνω και από τη μαύρη πρόβλεψη του Λοβέρδου για... ένα εκατομμύριο.
3. Τρίτον, η μόνη εναλλακτική επιλογή – έστω, για όσους έχουν την αυταπάτη ότι κάτι θα μπορούσε να σωθεί μέσω κάποιου είδους ανάπτυξης – για τον περιορισμό της επερχόμενης κοινωνικής καταστροφής θα ήταν η ενίσχυση των δημοσίων επενδύσεων και η διάσωση των μικρομεσαίων: των μόνων επιχειρήσεων που θα μπορούσαν «εδώ και τώρα» να σώσουν θέσεις εργασίας και, σε ένα πολύ αισιόδοξο σενάριο, να δημιουργήσουν κάποιες νέες.
Ωστόσο το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων γίνεται το πρώτο θύμα των περικοπών χάρη στην πλήρη ανικανότητα (ή μήπως συνειδητή επιλογή;) του οικονομικού επιτελείου, ενώ οι μικρομεσαίοι, αντί να μπουν στην περαίωση, εξοβελίζονται – και μάλιστα με απειλή φυλάκισης για την αποπληρωμή – την ώρα όμως που οι εκδότες πλαστών τιμολογίων, οι κατ’ εξοχήν απατεώνες της αγοράς, «ξεπλένονται» με ψίχουλα (καθόλου τυχαία, όπως εύκολα μπορείτε να εικάσετε).
Πραγματικά είναι άγνωστο στις λεπτομέρειές του το τι ακριβώς θα περιλαμβάνει το τελικό σχέδιο του προϋπολογισμού. Όμως δύο στοιχεία είναι ξεκάθαρα:
● Αφ’ ενός ο οριστικός προϋπολογισμός θα κατατεθεί μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές – άρα θα έχει φύγει από τη μέση η εκλογική απειλή.
● Αφ’ ετέρου το ίδιο το προσχέδιο μιλάει για αναθεώρηση επί το δυσμενέστερον καλώντας μας να... μην το λάβουμε καν υπ' όψιν.
Αλήθεια, πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα; Ακόμη κι αν κλείσουμε τα αυτιά στις διεθνείς Κασσάνδρες, τα ίδια τα επίσημα κιτάπια της αποτελούν κόλαφο και για την κυβέρνηση και για τις επιλογές της. Τις κατά τ' άλλα... αναπτυξιακές!
 To Pontiki