Απόψεις ενός σκεπτόμενου αστού (ιδεολογικά τουλάχιστον)

Άρθρο του Μ.Χ.

Έχουμε πόλεμο ή... μεσάνυχτα βαθιά!

Καλά δεν είπε κανένας στην κ. Παπαρήγα ότι, το τείχος έπεσε?

Φέτος οι Γερμανοί γιόρτασαν σε όλο τον κόσμο την πτώση αυτού που ονομάστηκε το τείχος του αίσχους.

Δεν της έχει μεταφέρει κανείς το ωραίο αστείο: «Κυρία μου το εργοστάσιο έκλεισε, τι την κρατάς την αντιπροσωπεία...».

Δεν έχω κάτι εναντίον των αριστερών. Ισα-ίσα έχω πολλούς φίλους που δηλώνουν (πέραν του ΠΑΣΟΚ) αριστεροί και κάνουμε πολύ χρήσιμες συζητήσεις. Ο ίδιος θεωρώ μάλιστα ότι, η ανανεωτική αριστερά του Μπερλιγκουέρ και του Κύρκου έχουν συνεισφέρει σε αυτό που είναι η Ευρώπη σήμερα. Περισσότερο γιατί λειτούργησαν σαν ανάχωμα στο σταλινοφασισμό, αλλά και για την προώθηση των εργατικών και κοινωνικών διεκδικήσεων. Θεωρώ τέλος πάντων την αριστερά χρήσιμη συνιστώσα του πολιτικού σκηνικού.

Επειδή κάποιοι μπορεί να έχουν διαφορετική εικόνα για ευρωμονόδρομους και στυγνό κεφάλαιο, η Ευρώπη σήμερα είναι η κοινωνία που προσφέρει στους πολίτες της τις καλύτερες κοινωνικές υπηρεσίες δωρεάν, που διαθέτει από τους πιο εύπορους και καλοζωισμένους πολίτες στην υφήλιο, που στέλνει την μεγαλύτερη βοήθεια στον τρίτο κόσμο.

Είναι βλακεία (ή απλά υποκρισία) να τα ισοπεδώνουμε όλα αυτά συγκρίνοντάς τα με μια ουτοπία.

Πόσο μάλιστα αν γνωρίζουμε ότι, όπου πήγε να εφαρμοστεί αυτή κατέληξε εφιάλτης.

Γιατί λοιπόν κάποιοι συμπολίτες μας νιώθουν την ανάγκη να κηρύττουν πολέμους?

Είναι απλό να το καταλάβει κάποιος, αρκεί να διαβάσει έναν παλιό αριστερό όπως ο Τζωρτζ Οργουελ.

Οι παλιότεροι αριστεροί δεν ήταν αναλφάβητοι κοινωνιολογικά και πολιτικά, ήταν πολυπράγμονες και έχουν συμβάλλει σημαντικά στην πρόοδο.

Στο 1984 λοιπόν, ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, η κοινωνία που κυβερνά ο μεγάλος αδελφός (Big Brother), βρίσκεται συνέχεια σε πόλεμο. Πότε με την Ευρασία και πότε και την Ανατολασία.

Πολλές φορές ο αντίπαλος έχει αλλάξει, χωρίς να το έχουν μεταδώσει οι ειδήσεις. Αυτό δεν εμποδίζει σε τίποτα το καθεστώς να συλλαμβάνει και να φυλακίζει με την δικαιολογία της προδοσίας οποιονδήποτε τολμήσει και να σκεφτεί έξω από τα πλαίσια.

Για όσους έχουν εντρυφήσει στη δομή και τη λειτουργία των ολοκληρωτικών καθεστώτων, είναι εύκολο να καταλάβουν γιατί πάντα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και κατά συνέπεια και τα κόμματα ευαγγελίζονται τον ολοκληρωτισμό, έχουν ανάγκη να βρίσκονται σε πόλεμο. Για να κρατήσουν τους εξουσιαζόμενους σε τάξη. Η μείωση του ποσοστού του κόμματος στις πρόσφατες εκλογές κάνει επιτακτική την ενεργοποίηση των αμυντικών αντανακλαστικών. Η επίκληση του πολέμου είναι το καλύτερο φάρμακο.

Το ζητούμενο ποιό είναι? Αλλά εκτός από το: κρατήσει ο καθείς εξ ημών το όποιο γωνιακό μαγαζάκι κληρονόμησε και βγάζει με αυτό το ψωμί του, έχουμε και μια ευθύνη σαν κοινωνία για το αν θα πάρουμε σύνταξη ή τι θα παραδώσουμε στα παιδιά μας.

Η υπόνοια ότι κάπου υπάρχει πακτωλός κερδών, τα οποία αν κοινωνικοποιήσουμε, θα ζούμε εμείς καλά και οι άλλοι καλύτερα, είναι μύθος.

Όπως έγραφα το Σάββατο στο "Κεφάλαιο" τα συνολικά κέρδη μετά φόρων του 2008 των μεγάλων επιχειρήσεων, ήταν 5 δισ. ευρώ. Αν τα μοιράζαμε θα έπαιρνε κάθε Έλληνας από 500 ευρώ το χρόνο. Ήτοι ένα σουβλάκι τη μέρα...

Και μετά? Του χρόνου πόσα θα χάναμε ως κοινωνία από τις επιχειρήσεις που έπαιρναν των ομματίων τους? Νομίζω ότι δεν έχουν νόημα τα επιχειρήματα. Ο καθείς εξ ημών έχει μια άποψη που ενστερνίζεται για διάφορους λόγους και αιτίες. Απλά φράσεις όπως το, έχουμε πόλεμο, με κάνουν και ανατριχιάζω. Πολύ περισσότερο που πρόσφατα πήγα και είδα στον κινηματογράφο την ταινία του Παντελή Βούλγαρη: «Ψυχή βαθιά...» που πραγματεύεται το κόστος των πολέμων που οδηγούν ενίοτε οι αυταπάτες.

Αλλιώς νικητές και ηττημένοι στο ίδιο καζάνι βράσαμε και συνεχίζουμε να βράζουμε...