Οι ήρωες με τα Prada….

Γράφει η Vicky Zar

"Πάει. Αυτό ήταν. Χάθηκε η ζωή μου φίλε μέσα σε κίτρινους ανθρώπους βρώμικα τζάμια κι ανιστόρητους συμβιβασμούς. Άρχισα να γέρνω σαν εκείνη την ιτιούλα που σου χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω. Είναι το γαμώτο που δεν έζησα".

Λόγια που θα μπορούσε να πει ο καθένας από μας σε μια κρίση αυτοκριτικής και βαθειάς αυτογνωσίας είναι η ποίηση της Κατερίνας Γώγου ,η ποίηση του δρόμου που έχει πιο πολύ ουσία από το βασίλειο των δήθεν και την κουλτούρα του καθωσπρεπισμού που μας διδάσκουν στα σχολεία… Μάθαμε να κατηγοριοποιούμε ανθρώπους και να βάζουμε ταμπέλες να χρήζουμε περιθωριακούς όσους μας ενοχλούν στα ροζ αυτιά μας και διανοούμενους όσους θεοποιούν την κενότητα . Σταματήσαμε να κοιτάμε γύρω μας γιατί οι ήρωες με τα Prada είναι πάντα πιο αστραφτεροί από τους ρακοσυλλέκτες που αντικατοπτρίζουν μια κοινωνία που βουλιάζει μέρα με τη μέρα σαν τον Τιτανικό. Άνθρωποι κίτρινοι σε φόντο γκρι , σκιές του εαυτού τους δέσμιοι των πρέπει και του φόβου , αποφεύγουν να δουν το είδωλο τους στον καθρέφτη για να μην δουν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός….

Οι ήρωες είναι δίπλα μας τα βάζουν κάθε μέρα με τον εαυτό τους , ξυπνάνε να πάνε στη δουλειά το πρωί και τρέμουν μήπως την επόμενη μέρα δεν έχουν κάποιον να τους θυμίζει ότι είναι δούλοι…. Όλοι έχουν να σου διηγηθούν μια ιστορία που κανείς μας δεν έχει το χρόνο να ακούσει .Όλοι θέλουν να ζήσουν αλλά κανείς δεν τους έχει μάθει πώς να σταματήσουν να είναι ρομπότ. Είναι οι ανιστόρητοι συμβιβασμοί που κάνεις για το καλό σου χωρίς να έχεις το δικαίωμα να μάθεις ποιο είναι αυτό.

Αυτοί οι ήρωες δε μπαίνουν στα βιβλία , δε γράφουν την ιστορία γιατί τα μολύβια τους είναι σπασμένα κι όμως είναι οι ίδιοι η ιστορία. Τα ποιήματα τους δεν έχουν μέτρο και είναι ανορθόγραφα γιατί η αλήθεια και η δυστυχία δεν υπακούνε σε κανόνες .Προσπαθούν να παραμείνουν αυθεντικοί φορώντας απομιμήσεις και γελάνε δυνατά για να μη κλάψουν ….Ποια είμαι όμως εγώ για να σας κρίνω αφού κι εγώ έγινα κίτρινη σε ένα φόντο γκρι….