Πώς συμμετέχουν στα βάρη η Βουλή και τα κόμματα...Μερικά καλά ερωτήματα (χωρίς απάντηση..);

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ

Μία φορά κι έναν καιρό, στην πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κι ίσως την πιο γόνιμη (παρ' ότι πολλοί οι ανεπάγγελτοι στη σύνθεσή της - κατά το πρώτο επάγγελμα... υπουργός!) ο Ανδρέας Παπανδρέου άλλαζε σαν τα πουκάμισα ειδικά τους υπουργούς (του) Οικονομικών.

Εδώ που τα λέμε, τού λάχαιναν και περίεργοι για τα πολιτικά ήθη τύποι. Ενας τους λ.χ. ο αυστηρότατων χριστιανικών αρχών Μαν. Δρεττάκης (πίστεψε πως με τη σοσιαλιστική διαχείριση της εξουσίας τέρμα οριστικά τα προνόμια και) άπλωσε για έλεγχο νομιμότητας το χέρι του πολύ ψηλά, ώς τα ισχυρότατα και υπεράνω νόμων βεβαίως συμφέροντα. Του το 'κοψαν, λοιπόν, και ησύχασε...

Ενας άλλος, που συνειρμικά μου 'ρχεται συχνά στο μυαλό τούτες τις μέρες, ο Δημ. Κουλουριάνος, να 'ναι καλά, είχε τη λόξα, όταν οι συνάδελφοί του κορδώνονταν με τις υπουργικές λιμουζίνες και τους «φουσκωτούς», να πηγαίνει στο υπουργείο με το... λεωφορείο! Αλλά δεν τον έφαγε η μαρμάγκα γι' αυτό, επειδή χάλαγε την πιάτσα. Είχε άλλα ασυγχώρητα για πολιτικό κουσούρια: Πεισματάρης, ξεροκέφαλος και με απαραβίαστο προσωπικό κώδικα αρχών. Εννοούσε, έτσι, ότι σε μια «σφιχτή» (και τότε, αν και όχι τόσο στριμόκωλη σαν τη σημερινή) εισοδηματική πολιτική, για τους μισθωτούς, δεν συγχωρείται καμιά απολύτως χαριστική εξαίρεση. Οταν, λοιπόν, του ήρθε η εντολή από το Καστρί να δώσει κατ' εξαίρεση αυξήσεις στους στρατιωτικούς, απάντησε με ένα ξερό «όχι», διότι θα ακολουθούσε ευλόγως χιονοστιβάδα διεκδικήσεων. Χαριτωμένη η συνέχεια: Ο Ανδρέας έξαλλος σταμάτησε να του τηλεφωνεί απ' ευθείας και τον πίεζε, μία νύχτα ολόκληρη, με ενδιάμεσο τον κοινό φίλο τους Μάκη Αρσένη. Στο τέλος του διεμήνυσε τελεσιγραφικά ότι... υπονομεύει την κυβέρνηση και δεν θα το ανεχθεί. Το πρωί ο Δημ. Κουλουριάνος έστειλε υπογεγραμμένη την απόφαση για τις αυξήσεις. Και μαζί την παραίτησή του...

Γιατί τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά;

Διότι τώρα, που το φαλιρίσαμε το μαγαζί, η κυβέρνηση ζητάει θυσίες από όλους ανεξαιρέτως και διακηρύσσει ότι τα βάρη θα κατανέμονται ισομερώς και δικαίως. Και αυτοδιαψεύδεται με εξόχως προκλητικές εξαιρέσεις:

Καταργείται, επιτέλους, η φάμπρικα της αυτοτελούς φορολόγησης για όλους, πλην των... βουλευτών! Και στην πιεστικά αναγκαία περιστολή των κρατικών δαπανών ούτε λέξη δεν ακούγεται για την απλόχερη κρατική χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων. Δηλαδή, ο κατ' εξοχήν υπεύθυνος για το σημερινό χάλι μας πολιτικός κόσμος όχι μόνο δεν δίνει συμβολικά πρώτος το παράδειγμα στις θυσίες, αλλά και φροντίζει προκλητικά να αυτοεξαιρεθεί, ευλογώντας πάλι τα γένια του...

*

Από σαράντα κύματα, έχει περάσει το ΠΑΣΟΚ από την εποχή ενός Κουλουριάνου, ενός Δρεττάκη (και γιατί όχι, ενός Αλ. Παπαδόπουλου, με μόνιμη κατοικία το ταπεινό «προικώο τριάρι») ώς τη σημερινή τελευταία κυβέρνηση της οικογένειας Παπανδρέου, την οποία υπηρετεί, αν και έκδηλα απεχθάνεται, ως γενικών καθηκόντων αντιπρόεδρος, ο πληθωρικός και στην αμετροέπεια και το θράσος (και τον Μαν. Γλέζο, μωρέ;) Θ. Πάγκαλος.

Ο συν τοις άλλοις (τι να πρωτοθυμηθούμε) και κουμπάρος του Σωκ. Κόκκαλη αντιπρόεδρος, όταν ρωτήθηκε (από τον Τ. Παππά, «Κυριακάτικη Ε» 14/2/10) αν «η κοινωνία μας είναι έτοιμη για θυσίες», είχε πρόχειρη την απάντηση, κάτω από τη γλώσσα: «Αν έχουμε κοινωνία, τότε ναι, είναι έτοιμη. Κοινωνία έχουμε, όταν υπάρχει μια στοιχειώδης κοινή αντίληψη των πραγμάτων, λογική και αίσθηση της πραγματικότητας. Αν δεν υπάρχουν αυτά, δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν φυλές. Θα μπορούσαν οι συντεχνίες να γίνουν φυλές και να ζουν μέσα στα ερείπια: Για παράδειγμα η φυλή των ταξιτζήδων, η φυλή των εφοριακών, των γιατρών, των δικηγόρων και ανάμεσά τους και οι πολιτικές φυλές, του κ. Τσίπρα και της κυρίας Παπαρήγα με κόκκινες και ροζ σημαίες...».

Τι ωραία, που μας τα λέει ο κ. αντιπρόεδρος. Κατά σύμπτωση (!) από τις συντεχνίες-φυλές του διαφεύγει αυτή, με τα πλέον σκανδαλώδη προνόμια: Οι βουλευτές και υπουργοί, που, επιπλέον, απολαύουν και ποινικής ασυλίας, γι' αυτό και ασχημονούν ασύδοτα. Και από τις «πολιτικές φυλές» δεν μνημονεύει καν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, που εναλλάσσονται στη διαχείριση της εξουσίας επί 35 χρόνια, συναγωνίζονται στην ανεπάρκεια και τη διαφθορά και αφού οδήγησαν τον τόπο στο χείλος του γκρεμού, βάλθηκαν τώρα να τον σώσουν!

Η Ελλάδα των 11 μόλις εκατομμυρίων, γιατί να έχει ένα πολυδάπανο Κοινοβούλιο με 300 και όχι με 200 μέλη, όπως επιτρέπει το Σύνταγμα; Να ένα λογικό και καθόλου προβοκατόρικο ερώτημα. Το διατύπωσα σ' αυτές τις στήλες προ διμήνου, το επανέλαβαν δυο τρεις άλλοι δημοσιογράφοι κι ένας υπουργός, ο Δημ. Ρέππας, αλλά δεν βλέπω να ανεβαίνει στην ατζέντα των προτεραιοτήτων τώρα, που λέμε ότι θέλουμε να κάνουμε «την κρίση ευκαιρία», να βάλουμε μυαλό από απρονοησίες και αμαρτίες του παρελθόντος και να νοικοκυρέψουμε κάπως το μαγαζί για να μην κηρύξει φαλιμέντο.

Οι πιστώσεις στον προϋπολογισμό της Βουλής για αποζημιώσεις και επιδόματα των βουλευτών και για αποδοχές υπαλλήλων ανέρχονται για το 2010 σε 158.338.200 ευρώ. Αν αφαιρέσεις τα ποικίλα επιδόματα, τα τηλεφωνικά και ταχυδρομικά, τα έξοδα κίνησης κ.ά. «γυμνές» οι βουλευτικές αποζημιώσεις δεν θεωρούνται προκλητικές και είναι αισθητά μικρότερες από όσα ενθυλακώνουν λ.χ. οι χρυσοκάνθαροι της ΕΡΤ. Μολαταύτα, βροχή τα εύλογα, νομίζω, ερωτήματα πρωτίστως προς τον θιασώτη αποταμιεύσεων και εράνων πρόεδρο της Βουλής Φ. Πετσάλνικο.

Γιατί κάθε βουλευτής να διαθέτει πέντε δημοσίους υπαλλήλους αποσπασμένους και μετακλητούς (κατά προτίμηση, εκπαιδευτικούς και νοσηλευτές, που λείπουν από τα σχολεία και τα νοσοκομεία); Δυο-τρεις δεν του φτάνουν; Και γιατί όλοι αυτοί εντάσσονται στο υπαλληλικό δυναμικό της Βουλής για την εξασφάλιση προνομίων (15ος και 16ος μισθός με αυτοτελή φορολόγηση, υπερωρίες, νυχτερινά, κυριακάτικα κ.ά.); Και, επιτέλους: Γιατί οι βουλευτές παίρνουν πρόσθετο επίδομα και για τη συμμετοχή τους στις μόνιμες κοινοβουλευτικές επιτροπές; Τι διάολο άλλο είναι τα καθήκοντά τους;

Εχουμε και το πιο γαλαντόμο, αναλογικά, κράτος στην Ευρώπη ως προς την επιχορήγηση των πολιτικών κομμάτων. Σπάταλα, χωρίς τον παραμικρό έλεγχο και... ανεξίθρησκα -αφού και εξ ορισμού αντικοινοβουλευτικές οργανώσεις λειτουργούν με κρατικό χρήμα.

Τη μερίδα του λέοντος παίρνουν, βεβαίως, τα δύο κόμματα εξουσίας, τα οποία πλέον, απομαζικοποιημένα, έχουν εκφυλιστεί σε σκέτους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς: Για τις εκλογικές ανάγκες πρωτίστως και, μετά την εκλογική νίκη, για τη στελέχωση (άλωση) του κρατικού μηχανισμού και για ρουσφετολόι...

Εχω μπροστά μου τους ισολογισμούς για το 2009 του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Σχεδόν ισοδύναμοι -περί τα 90 εκατομμύρια ευρώ. Απ' αυτά, περίπου το ένα τρίτο των εσόδων είναι κρατική επιχορήγηση προκαταβολικά καταβαλλόμενη για ολόκληρη την τετραετία. Για το πού πάνε αυτά τα λεφτά του φορολογούμενου πολίτη ένα χαρακτηριστικό δείγμα: Το ΠΑΣΟΚ δηλώνει απροκάλυπτα ότι ξόδεψε πέρυσι (εκλογική χρονιά) για... μετακινήσεις ψηφοφόρων, δηλαδή ψηφοθηρικά, 12.743.758 ευρώ! Κατά τον ισολογισμό του, το ΠΑΣΟΚ κατέβαλε, επίσης, περί τα 28 εκατομμύρια ευρώ (κάτι λιγότερο από την κρατική επιχορήγηση) για εξυπηρέτηση δανείων! Που σημαίνει ότι είναι υπερχρεωμένο, όπως, άλλωστε, και η Ν.Δ...

Εδώ πια ο αφελής πολίτης αποκαλύπτει ότι τα 'χει παντελώς χαμένα -με την απλοϊκή απορία του:

Αφού τα δύο εναλλασσόμενα στην εξουσία κόμματα είναι ανίκανα να κουμαντάρουν το σπίτι τους και το 'χουν χρεοκοπήσει, πώς να τα εμπιστευτείς να διαχειριστούν τα οικονομικά του κράτους και μάλιστα σε περίοδο άγριας κρίσης;

Ελευθεροτυπια