Η Ωραία Κοιμωμένη

Της Νεκταρίας Σπυριδάκη

Μετά την απόδειξη της ταυτότητας πως η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, το αίτημα των καιρών στο τέλος του εικοστού αιώνα ήταν πλέον η ισότιμη ένταξη, η συμμετοχή και διατήρηση της χώρας στα υπερεθνικά κέντρα λήψης αποφάσεων. Δηλαδή με λόγια πιο απλά θέλαμε να μάθουμε πόσο μετράμε έξω, στην Ευρώπη.

Τώρα το ξέρουμε και κλαίμε την Ελλάδα μας που μοιάζει με ωραία κοιμωμένη, όμως όλοι πιστεύουμε πως θα ξυπνήσει

και θα πάρει τις ευθύνες στα χέρια της.

Η συνειδητοποίηση μιας ιστορικής διαδρομής διαδοχικών, πρόχειρων και τελικά ημιτελικών και ανολοκλήρωτων έργων και προσπαθειών, χρίζει , κατά τη γνώμη μου, επιτακτική την ανάγκη της αφύπνισης και της δημιουργίας νέων κομμάτων, τα οποία θα έχουν στόχο την ανασύνθεση

Μια ανασύνθεση που θα συνυπολογίζει τις ατέλειες στο προηγούμενο πολιτικό πεδίο, θα διαμορφώσει νέους κανόνες στο πολιτικό γίγνεσθαι, συνδυάζοντας την αυτονομία με την ευθύνη και αφήνοντας πίσω τις αμαρτίες και τα λάθη του παρελθόντος. Η κάθε κίνηση όμως πρέπει να είναι προσεκτική γιατί δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα που ενθουσιάζεται γρήγορα και απογοητεύεται ακόμα πιο γρήγορα με αποτέλεσμα να εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια στη μέση του δρόμου.

Ίσως είναι ουτοπία να πιστεύουμε πως η ανασύνθεση αυτή θα προκύψει από νέους, άγνωστους πολιτικούς σχηματισμούς που θα εμφανιστούν ως δια μαγείας στη χώρα.θα είναι σίγουρα μια συνύπαρξη παλιού και καινούριου, γιατί τα κόμματα της 4^ης γενιάς (1974-2010) δεν μπορούν και δε φτάνουν να σηκώσουν το βάρος των μεταρρυθμίσεων.χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει επιστροφή σε καρικατούρες κομμάτων με προσωποπαγείς μηχανισμούς