Ασκήσεις επί χάρτου

Πρώτη Ιουλίου και βρίσκομαι σε ένα δίλλημα. Να σας ευχηθώ «καλό μήνα» ή όχι; Αν ναι, θα με πάρετε με τις πέτρες ή θα με αντιμετωπίσετε σαν να είμαι πολιτικός δηλαδή χωρίς καμιά αντίδραση;

Δεν το ρισκάρω και δεν εύχομαι τίποτα. Θα έχει ο άλλος την ζοχάδα από την αύξηση του ΦΠΑ θα έχει και εμένα να τον ειρωνεύομαι λέγοντας του «καλό μήνα».

Άσε που μόλις συνήλθα από έναν ιό και δεν έχω καμιά όρεξη. Είχα πάθει μεγάλη πλάκα. Είχα κρυάδες συνεχώς και δεν ήξερα αν ήταν από τον πυρετό, από τα λόγια του Λοβέρδου ή από τις ατάκες του Βενιζέλου.

Αυτό που περνάμε, είπε ο Μπένι, είναι μια άσκηση για να δείξουμε στις αγορές ότι είμαστε αξιόπιστοι.

Μην αντιδράς αδερφέ μου. Η απώλεια της σύνταξης, η απώλεια του μισθού, η απώλεια της δουλειάς και η ακρίβεια είναι απλά μια άσκηση.

Δεν μας αντιμετωπίζουν σαν ανθρώπους. Σαν νουμεράκια μιας ασκησούλας επί χάρτου μας έχουν. Βγάζουμε από τον λογαριασμό 500 χιλιάδες εργαζόμενους, αφαιρούμε 1,5 εκατομμύριο συνταξιούχους, προσθέτουμε τις μίζες από τα υποβρύχια, διαιρούμε με την μείωση μισθού και πολλαπλασιάζουμε με τις ψήφους των προβάτων και έχουμε το θεμιτό αποτέλεσμα.

Όπως λέγαμε και πριν από μήνες, όταν άρχισαν τα παπαγαλάκια να μιλάν για μειώσεις στους μισθούς και στα δώρα των δημοσίων υπαλλήλων, δεν πρέπει να χαιρόμαστε με την καταστροφή των άλλων γιατί έρχεται και η σειρά μας.

Να λοιπόν που θα έχουμε και πάγωμα των μισθών του ιδιωτικού τομέα. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Μείωση μισθών κατά 30% το λιγότερο.

Αν σκεφτεί κανείς ότι ο επίσημος πληθωρισμός θα φτάσει πάνω από 6,5%, άρα στην ουσία πάνω από 10%, τότε για τρία χρόνια φτάνουμε στο μείον 30%.

Απορώ γιατί δεν κηρύσσει πτώχευση η Ελλάδα να ησυχάσουμε. Τι χειρότερο μπορεί να συμβεί; Λεφτά δεν έχουμε, δουλειά δεν έχουμε, οι μικρομεσαίοι κλείνουν τις επιχειρήσεις, η ανεργία φουντώνει, συντάξεις δεν έχουμε, ελπίδα δεν έχουμε… τουλάχιστον να γλιτώσουμε τίποτα από τα κερατιάτικα που πληρώνουμε στις τράπεζες (ως κράτος).

Μικρή ήταν η συμμετοχή στην απεργία της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Με τέτοια μέτρα θα έπρεπε κάθε μέρα να είναι όλη η Ελλάδα στον δρόμο αλλά συμβαίνει το αντίθετο. Όλοι περιμένουν το μοιραίο.

Αλλά είναι φυσιολογικό αυτό. Οι εργατοπατέρες όλα αυτά τα χρόνια δεν ασχολήθηκαν για το συμφέρον των εργαζομένων αλλά για το πώς θα καταφέρουν να γίνουν οι ίδιοι υπουργοί. Και έκαναν τον συνδικαλισμό σαν τα μούτρα τους.

Έχει αρχίσει να κυκλοφορεί μια φημολογία ότι μπορεί κάποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να μην ψηφίσουν το ασφαλιστικό και έτσι να πέσει η κυβέρνηση.

Που τέτοια τύχη. Οι Μανώληδες του ΠΑΣΟΚ θα μας τα πρήξουν πάλι. Διαφωνώ με το νομοσχέδιο αλλά θα το ψηφίσω. Όχι ρε! Αν διαφωνείς μην το ψηφίσεις.

Τι πάει να πει κομματική πειθαρχεία και κουραφέξαλα. Εδώ πρόκειται να καταστραφεί η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων και των παιδιών τους και των εγγονιών τους. Να πέσει και να γκρεμοτσακιστεί η κυβέρνηση άμα λειτουργεί εις βάρος του λαού.

Έτσι έλεγε και ο Μανώλης και άφηνε τον Κωστάκη να κάνει παιχνίδι. Δεν θέλουμε Μανώληδες στην βουλή. Θέλουμε βουλευτές. Αλλά που να τους βρούμε…

Ποιο είναι το όφελος από το ασφαλιστικό; 300 εκατομμύρια το χρόνο!!! Ρε παιδιά να κάνουμε μια αντιπρόταση. Είμαστε περίπου 10 εκατομμύρια ηλίθιοι πολίτες. Να δώσουμε 30 ευρώ το χρόνο να μαζέψει ο Παπακωνσταντίνου το ποσό και να αφήσουν το ασφαλιστικό ήσυχο.

Και να αλλάξουν κάτι αηδίες που επιτρέπουν στον αστυνομικό να βγαίνει στα 45 στην σύνταξη (αυτό μάλλον δεν αλλάζει γιατί μετά πως ο ΜΑΤατζής θα βαρέσει τον εργαζόμενο άμα είναι στην ίδια μοίρα;), ή που δίνουν στους βουλευτές σύνταξη με 8 χρόνια κοροϊδίας (συγνώμη δουλειάς ήθελα να πω).

30 ευρώ το χρόνο είναι… να τα δώσουμε αδέρφια!

Και μην ησυχάζετε. Έρχονται και άλλα μέτρα. Αφού ο Παπακωνσταντίνου το είπε καθαρά. Αν πάει καλά το μνημόνιο δεν θα χρειαστούν άλλα μέτρα. Άρα… τον Σεπτέμβριο καλά είναι ή να το αφήσω για τον Αύγουστο;

Για να καταλάβετε τι γίνεται… ακόμα και ο Πρετεντέρης αναρωτήθηκε αν τελικά είμαστε πειραματόζωα της τρόικας. Είμαστε καλέ μου δημοσιογράφε… είμαστε.

Και για να μην σου παίρνουμε τα εύσημα… έχεις συμβάλλει και εσύ.

Μικρός Φωκίων