Θα μάθουμε ποτέ;

Το ημερολόγιο της γραμματέως του Χριστοφοράκου, μέσα στο οποίο υπάρχουν καταγραφές των επαφών (και των δώρων) του, προφανώς δεν αποδεικνύει κάτι έκνομο. Περιγράφει ωστόσο μια ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία αναπτύχθηκε το παράσιτο της διαπλεκόμενης «συνεργασίας» πολιτικής εξουσίας και οικονομικής ισχύος.

Η ανάπτυξη του εν λόγω παρασίτου, που προφανώς εκτείνεται και πέρα από την υπόθεση της Siemens, είχε, όπως αντιλαμβανόμαστε σιγά - σιγά όλοι μας, ολέθριες συνέπειες σε πολλά επίπεδα:

1. Στο πολιτικό υπονομεύτηκε η λαϊκή κυριαρχία, καθώς η λαϊκή εντολή προς τους εκλεγμένους πολιτικούς ουδέποτε συμπεριέλαβε ούτε δικαιολόγησε κανενός είδους συνδιαλλαγή με οικονομικά συμφέροντα. Με το πέρασμα του χρόνου αποτέλεσμα αυτής της συνδιαλλαγής υπήρξε η υποταγή της πολιτικής εξουσίας στην οικονομική με συνέπεια τη μετατροπή της σε αναξιόπιστη παράμετρο της πολιτικής διαδικασίας.

2. Στο κοινωνικό επίπεδο ο καθημερινός συγχρωτισμός των (πολιτικών) εκπροσώπων του λαού με τους ισχυρούς της οικονομίας ομογενοποίησε στα μάτια του κόσμου πρότυπα και συμπεριφορές. Η άνοδος, ο πλουτισμός με κάθε μέσο και τρόπο, η επιτυχία και η επικράτηση με κάθε κόστος έγιναν κυρίαρχη ιδεολογία σε μια κοινωνία η οποία εκπαιδεύτηκε όχι μόνο να ανέχεται, αλλά και να επιδιώκει τα πάντα.

3. Στο επίπεδο της οικονομίας η καταστροφή είναι πια ολοφάνερη. Ποιος ξέρει πόσες δουλειές συμφωνήθηκαν, υπερκοστολογήθηκαν και μοιράστηκαν κατά τη διάρκεια των επαφών που είχαν οι ισχυροί της οικονομίας με τις πολιτικές μαριονέτες τους; Θα μάθουμε πόσο παραπάνω πληρώσαμε έργα, συμβάσεις, αγορές, ποιοι έδωσαν, ποιοι πήραν, πώς μοιράστηκε το δημόσιο χρήμα;

Ενδεχομένως οι απαντήσεις για όλα αυτά τα ερωτήματα θα δοθούν από την Ιστορία. Πριν τη διαβάσουμε, ωστόσο, έχουμε ήδη στη διάθεσή μας τα στοιχεία, τα οποία, αν και δεν αποδεικνύουν κάτι έκνομο, ωστόσο περιγράφουν την ατμόσφαιρα της ηθικής σήψης και παρακμής, η οποία όχι μόνο γέννησε τη μεγάλη κρίση που απειλεί να γκρεμίσει τη χώρα και να την παραδώσει έρμαιο στα χέρια των δανειστών - εκβιαστών της, αλλά της επέτρεψε να εξελίσσεται χωρίς εμπόδια.

● Αν ο αμοραλισμός της εξουσίας δεν είχε διαχυθεί και δεν είχε γίνει μέρος της σκέψης και της καθημερινότητας της κοινωνίας, δύσκολα θα ήμασταν σήμερα χρεοκοπημένοι.

● Αν δεν είχαμε πειστεί ότι μπορούμε με δανεικά να γίνουμε κάτι πέρα από τις δυνατότητές μας, δεν θα αποδεχόμασταν τα δάνεια της διαφθοράς που μας οδήγησαν στη βέβαιη πλέον καταστροφή.

● Αν δεν μοιραζόμασταν τις ίδιες «αξίες» με τους διεφθαρμένους, τώρα δεν θα διανοούνταν αυτοί οι ίδιοι να μας θεωρούν συλλογικά ενόχους εγκαθιστώντας τον υφέρποντα φασισμό ως μοχλό της υποταγής μας...

Το Ποντικι