Είναι πολυ αργα πλέον κύριε πρόεδρε.

Γιάννης Παπαϊωάννου

Υπάρχει ένα μήνυμα στο ανασχηματισμό το οποίο στέφεται κυρίως προς το ΠΑΣΟΚ και ξεχνά εντελώς την κοινωνία. Μια κοινωνία στην όποια ο νέος κάποτε αιθεροβάμων και υπερ-χαρούμενος πρωθυπουργός στράφηκε, και μέσω του opengov θέλησε να την σχηματίσει σε «κάτι».

Αυτό το «κάτι» δεν μορφοποιήθηκε ποτέ αλλά αντίθετα κατατρόμαξε με το ΔΝΤ, με τα μέτρα, με τα ψέματα και με την αναξιοπιστία. Την ίδια στιγμή ότι στελέχη προήρθαν αυτό το «κάτι» αποδείχτηκαν εκτός περιστάσεων, κλίματος και χωρίς πολιτική επιρροή με αποτέλεσμα να συμπαρασύρουν όλο το εγχείρημα του “Κάτι” στην κατάρρευση.

Σήμερα ο Πρωθυπουργός μπροστά σε oρατές πλέον ραγδαίες εξελίξεις μοιάζει να θέλει να κηρήξει γενική επιστράτευση και έτσι εισάγει στην κυβέρνηση οποιονδήποτε έχει μια σταλιά επιρροή και εξουσία στο κίνημα. Ξαναθυμάται θα πει κάποιος το Βαθύ απαξιωμένο από τον ίδιο και την αυλή του ΠΑΣΟΚ.

Ας εδούμε όμως την πραγματικότητα. Είναι σαφές -και προκύπτει από την μη αλλαγή του οικονομικού επιτελείου- ότι για τον ΓΑΠ πρώτος στόχος είναι η πιστή εφαρμογή του Μνημονίου και η συναρτώμενη πλήρως από αυτό διεθνή του εικόνα. Αν οι έλληνες τον κυνηγήσουν νωρίς ή αν αποτύχει θα πρέπει να εξαφανιστεί για πολλά χρόνια σε κάποιο μακρινό νησί του Ειρηνικού. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Σε αυτό τον στόχο λοιπόν επιστρατεύει τους πάντες όσους μπορούν έστω και λίγο να τον βοηθήσουν.

Τίποτα άλλο.

Είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι αναγνωρίστηκαν ξαφνικά οι κομματικές περγαμηνές ή οι πολιτικές θέσεις και οι ιδέες του. Όλοι είμαστε γνωστοί από καιρό στο κίνημα. Όσοι μπήκαν, μπήκαν για να αποτελέσουν καυσόξυλα στο τζάκι του Γιωργάκη.

Την ίδια στιγμή για την κοινωνία είναι πολύ αργά πλέον. Το ίδιο και για το ΠΑΣΟΚ. Ο αρχηγισμός θριαμβεύει. Το αμερικανικό μοντέλο κόμματος είναι το μόνο που οδηγεί τον ΓΑΠ στα βήματα του. To ίδιο κινητρο οδηγεί λογικά το ΠΑΣΟΚ μακριά για να αποφύγει την διάλυση του. Η απομάκρυνση του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση και η απόσταση ασφαλείας απο αυτή είναι πλέον ζωτικής σημασίας. Είναι θέμα αυτοπροστασίας του κινήματος. Ετσι ήδη μπορούμε να δούμε ότι:

Το συνδικαλιστικό απομακρύνθηκε, το κοινωνικό είναι απέναντι και κουμπωμένο, το κομματικό αδιαφορεί και όταν μίλα δεν ακούγεται, ενώ στην κοινωνία το ΠΑΣΟΚ συνολικά «τρώει ξύλο». Κάνεις δεν μπορεί να υπερασπιστεί το Μνημόνιο στα καφενεία στις γιετονιές στην παρέα του. Έτσι παραμένει το (ας το πούμε) στελεχιακό ΠΑΣΟΚ -δίκην αμερικανικού μοντέλου- για να παλέψει μόνο του. Και θα παλέψει μόνο του εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας, πρίν φανεί πολύ συντομα ότι παλεύει για την θέση του διότι οι αρχές εξέλειπαν.

Διότι κύριε Παπανδρέου εδώ είναι Ευρώπη. Εδώ τα κόμματα έχουν διακηρύξεις αρχές ιδεολογία και προπαντός συνέχεια. Εδώ οι νίκες δημιουργούνται και κατισχύουν στο επίπεδο των Ιδεών και οι θέσεις καταλαμβάνονται και υπηρετούνται όχι εξ ανάγκης αλλά υπέρ αυτών των ιδεών. Και προς απόδειξη αυτών σε καλώ να μεταφράσεις στα αγγλικά την Ελληνική σοφή λέξη «θεσιθήρας».

Αν μπορείς…