Βαρυσήμαντη παρέμβαση Βασιλείου Μαρκεζίνη: «Είναι αναστρέψιμη η παρακμή της Ελλάδας;»

Βαρυσήμαντη παρέμβαση στα δημόσια πράγματα του Ακαδημαϊκού Βασίλειου Μαρκεζίνη. Αξίζει να διαβαστεί, παρά το μέγεθός της, διότι είναι εφ’ όλης της ύλης με αξιοπρόσεκτες παρατηρήσεις και εκφράζει τις βαθειές ανησυχίες του παγκοσμίου φήμης Έλληνα Ακαδημαϊκού. Το κείμενο προέκυψε με την καλή θέληση του κ. Μαρκεζίνη να ανταποκριθεί σε μία συνέντευξη εκ μέρους του ΔΙκτύου Ελλήνων ΣΥντηρητικών (ΔΙ.Ε.ΣΥ.) και ο ίδιος ο κ. Μαρκεζίνης το παραχώρησε ταυτόχρονα και στο Αντίβαρο.    Βασίλειος Μαρκεζίνης Ακαδημαϊκός    όγω της έκτασης του κειμένου, κρίθηκε αναγκαίο να παρουσιαστούν τα περιεχόμενα ώστε η δομή του να διευκολύνει την ανάγνωσή του. 
Περιεχόμενα Προλογίζοντας τον Σερ Βασίλειο Μαρκεζίνη  Τα αίτια της παρακμής 1. Φιλοχρηματία και εξουσιομανία 2. Καιροσκοπισμός και προσωπική ανέλιξη 3. Υποτακτικότητα 4. Ανασφάλεια και ανισότητα οικονομικής μεταχείρισης 5. Δημογραφικά στοιχεία: γήρανση και μετανάστευση 6. Εξτρεμισμός 7. Η πολιτικοποίηση των διανοουμένων 8. Κράτος χωρίς Ηγέτη   Είναι εφικτή η αναγέννηση; 1. Κάθαρση: έννοια δυσνόητη, ηθικά, πολιτικά και φιλοσοφικά φορτισμένη 2. Συλλογικότητα και ατομικότητα 3. Πίστη στον εαυτό μας, ανεξαρτησία στις σκέψεις μας 4. Συμφιλίωση 5. Επαναπατρισμός ταλέντων και ενθάρρυνση χρήσιμης μετανάστευσης 6. Ο συγγραφέας ως προφήτης 7. Επιλέγοντας το «κατάλληλο» πρόσωπο ως Ανώτατο Άρχοντα   Συμπέρασμα     ============ 

Προλογίζοντας τον Σερ Βασίλειο Μαρκεζίνη 

Προλογίζοντας τον Σερ Βασίλειο Μαρκεζίνη Το Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών www.syntiritikoi.gr μαζί με το Αντίβαρο www.antibaro.gr (και σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον Ανδρέα Σταλίδη, ιδρυτή του Αντιβάρου), προέκριναν ότι η πολιτική κατάσταση της χώρας βρίσκεται σε μία κρίσιμη καμπή. Ο παραδοσιακός κομματικός άξονας της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς δε φαίνεται να εκφράζει πλέον τον μέσο Πολίτη στην Ελλάδα. Αυτό βέβαια είναι ήδη γνωστό, πλην όμως με μία σημαντική διευκρίνιση. Τούτο δεν συμβαίνει επειδή τάχα οι ιδεολογίες έχουν πάψει να παίζουν κάποιο ρόλο στην ανθρώπινη συνείδηση. Μία τέτοια παραδοχή θα οδηγούσε πιθανώς σε επικίνδυνες ατραπούς. Θα οδηγούσε δηλαδή σε κατάργηση της ποικιλομορφίας των Ιδεών για το πώς επιλύεται ένα κοινωνικό, και άρα, πολιτικό πρόβλημα. Θα οδηγούσε σε μία κακώς εννοούμενη ερμηνεία της έννοιας «Τεχνοκρατία» και κατ’ επέκταση της ίδιας της έννοιας «Δημοκρατία». Αντίθετα, αυτό που έχει οδηγήσει τον μέσο ψηφοφόρο σε μία πρόδηλη απαξίωση του υφιστάμενου καθεστώτος είναι η ύπαρξη ενός πολιτικού προσωπικού το οποίο δημιούργησε ένα σύστημα εν είδει γορδίου δεσμού που από τη μία ανακυκλώνει τα ίδια στελέχη που μας οδήγησαν στην παρακμή και από την άλλη συμμαχεί με μία κατεστημένη διαπλοκή. Αυτός ο γόρδιος δεσμός επιφέρει ένα συναίσθημα οργής που αποκωδικοποιείται σε ψήφο προς ακραία μορφώματα με στόχο να κοπεί αυτό το φαυλοκρατικό σύστημα. Ενδόμυχα όμως ο κάθε Έλληνας γνωρίζει ότι τα άκρα δεν προσφέρουν τη λύση για την αναγέννηση της Πατρίδας. Το πραγματικά ζητούμενο στην περίπτωσή μας είναι να υπάρξει μία συμμαχία παλαιάς και νέας γενιάς, κοινό στοιχείο των οποίων θα αποτελεί η αφθαρσία από μηχανισμούς διαπλοκής και η διαγεγνωσμένη αξία στον επαγγελματικό στίβο ούτως ώστε να προταθούν λύσεις υπέρβασης. Είναι όμως αυτά αρκετά; Είναι δηλαδή αυτά τα χαρακτηριστικά επαρκή ούτως ώστε να οδηγηθούμε φερ’ ειπείν σε μία παρέμβαση τύπου Παπαδήμου ή Πικραμμένου; Η εκτίμησή μας είναι πως όχι. Το σκεπτικό τέτοιου τύπου παρεμβάσεων υποτάσσει το επιδιωκόμενο σε έναν οικονομισμό. Με άλλα λόγια, χρησιμοποιεί εργαλεία στατιστικής και μοντέλα οικονομικής ανάλυσης που αποκτούν τυποποιημένη «διεθνή ισχύ». Η εθνικά κοινωνική πολυπλοκότητα, η κυρίαρχη κουλτούρα και οι θεσμικές ιδιομορφίες παρακάμπτονται ως κάτι το «λαϊκιστικό». Τί είναι μία κοινωνία όπως η ελληνική διατεθειμένη να πράξει ούτως ώστε να ανέβει θέσεις στον δείκτη παγκοσμίου ανταγωνισμού και καινοτομίας (“GlobalInnovationIndex”); Είναι διατεθειμένη να δεχθεί την εισχώρηση του ιδιώτη ως συμμέτοχου σε όλα τα πανεπιστήμια για να καινοτομήσει συμπεριλαμβανομένης και της Θράκης; Διατίθεται να ιδιωτικοποιήσει όλο το φάσμα των λιμανιών συμπεριλαμβανομένων των ακριτικών; Ο Υπουργός των Οικονομικών διεμήνυσε ότι δεν πιστεύει σε μία «παγκοσμιοποίηση αλά καρτ». Μία τέτοια απάντηση βέβαια από πρώτη σκοπιά δεν μπορεί να θεωρείται παρά απλουστευτική ή τουλάχιστον, τεχνοκρατική. Από μία δεύτερη σκοπιά όμως είναι ταυτόχρονα βαθύτατα ιδεολογική. Και αυτό διότι αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως άτομα τα οποία ευδαιμονούν μόνον εάν ευημερήσουν οικονομικά. Η αναγνώριση στοιχείων που συνθέτουν την εθνική μας ιδιοπροσωπεία, ο συγκερασμός των ανθρώπων ως εθνικά Πρόσωπα με τους αριθμούς, και της παγκοσμιότητας με το τοπικό, έχουν ελάχιστη σημασία για φορείς τέτοιων ιδεών. Εξ ού και η κρίσιμη καμπή για τον ελληνισμό (αλλά και για άλλα ιστορικά έθνη). Πώς είναι δυνατό να διορθωθούν τα μέγιστα προβλήματα που απειλούν την επιβίωσή μας εάν προηγουμένως δεν καταστούν σαφή τα κρίσιμα ιδεολογικά ζητήματα που θα προσδιορίσουν και τον τρόπο επίλυσης τους; Θα δεχθούμε να κλείσουμε το κυπριακό με ένα νέου τύπου «Σχέδιο Ανάαν» απλά και μόνο για να βρεθεί ένα λειτουργικό μοντέλο συνεκμετάλλευσης των θαλάσσιων πόρων; Για πόσο καιρό ακόμα θα αποκρύπτουμε τη δημογραφική παγίδα της κρίσης και άραγε η λύση αυτής έγκειται στην εισαγωγή μεταναστών στην βάση ενός «πολυπολιτισμικού μοντέλου»; Είμαστε έτοιμοι να παραδώσουμε και επισήμως μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας για να λειτουργήσει η Ευρώπη στα πρότυπα ενός «Φεντεραλιστικού» μοντέλου κατά το οποίο ο κεντρικός κρατικός σχεδιαμός θα ιεραρχεί το πώς πρέπει να οργανώνονται οι «επαρχίες της Ευρώπης»; Η ανάδειξη αυτών των ερωτημάτων αποτελεί πάγια προτεραιότητα για να οργανώσουμε το αύριο της ελληνικής κοινωνίας. Επ’ αφορμή των προαναφερθέντων, το Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών σε αγαστή συνεργασία με το Αντίβαρο έλαβαν την πρωτοβουλία να ζητήσουν την παρέμβαση του Σερ Βασίλειου Μαρκεζίνη, ανθρώπου που έχει «περπατήσει» τόσο στον ακαδημαϊκό στίβο αλλά και στην αγορά εργασίας. Αλλά και ανθρώπου που δεν έχει συνδεθεί με το κατεστημένο και που δεν πιστεύει σε μονοδιάστατες τεχνοκρατικές λύσεις. Η σεμνότητά του δεν του επιτρέπει τη χρησιμοποίηση ψυχρών, ίσως και απρόσωπων τίτλων. Προτιμά να του απευθύνονται ως «Δάσκαλε». Άλλωστε από όλους τους τίτλους που κατά καιρούς του έχουν απονεμηθεί θεωρεί σημαντικότερο εξ αυτών τον τίτλο του Έλληνος, ανθρωπότυπου που εμφιλοχωρεί μία ευρυμάθεια έναντι της στείρας εξειδίκευσης. Έτσι, στο καινούργιο του βιβλίο «Η κληρονομιά της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας στον ευρωπαϊκό πολιτισμό» (εκδόσεων Σιδέρη), κατέδειξε πώς μέσω της πνευματικής μας κληρονομιάς, από τους μεγάλους τραγικούς μπορούμε να δώσουμε ανάλογα με τις ανάγκες της εποχής ένα νέο νόημα σε θέματα όπως το μεταναστευτικό ή το φεμινιστικό. Καταδεικνύει διά αυτού του τρόπου τη δυνατότητα που έχει ο σύγχρονος Έλληνας να παράξει μία νέα πνευματική γενιά που δεν θα μιμείται αλλά θα κανοτομεί. Η καινοτομία άλλωστε βρίσκεται στη «Συνέχεια» για τη δημιουργία ενός νέου ελληνικού πολιτισμού. Τα χαρακτηριστικά του αυτά τον καθιστούν αρμόδιο να αναδείξει αλλά και να απαντήσει με εμβρίθεια τα τρέχοντα ζητήματα της επικαιρότητας μέσα από μία παρέμβαση που θα συζητηθεί: «Είναι αναστρέψιμη η παρακμή της Ελλάδας»;        

 Ραφαήλ Καλυβιώτης     
 Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών

από antibaro
===========================================================

  ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ Τα αίτια της παρακμής by orizontas