Εκατό χρόνια μοναξιάς.……………….

Γράφει η Vicky Zar

Σε μια σκηνή όπου οι ισορροπίες ανάμεσα στον θύτη και στο θύμα είναι λεπτές ζούμε σε μια κοινωνία που αρέσκεται να υποκρίνεται με τόση αληθοφάνεια ,ώστε κατέληξε να παρηγορείται από τα ίδια της τα ψέματα… Γιατί τις περισσότερες φορές είναι προτιμότερο να είσαι ένας ψεύτικος κάποιος παρά ένας ασήμαντος κανένας…. Σ΄ αυτή τη χώρα είσαι ότι πιστέψεις ,ότι υποκριθείς με λίγα λόγια ότι δηλώσεις μοντέλο ,τραγουδιστής ,πολιτικός μερικές φορές ακόμα και άνθρωπος…. Όσο περισσότερο βυθιστείς σ’ αυτή την πλάνη τόσο καλύτερα θα προσπαθήσεις να κρύψεις την έλλειψη προσωπικότητας που σε οδηγεί απλά να μιμείσαι και να χάνεσαι ανάμεσα στο πλήθος. Είναι αναπόφευκτο να αγγίζεις το τίποτα και να σταματάς να οραματίζεσαι το κάτι όταν κανένας δεν σου έχει δώσει τα εφόδια να τολμήσεις να ανακαλύψεις μια ταυτότητα.
Σε ένα στείρο εκπαιδευτικό περιβάλλον που έχει μετατρέψει τη γνώση σε μια βιομηχανία παραγωγής καλοκουρδισμένων ρομπότ η σκέψη είναι ποινικά κολάσιμη. Μεγαλώνεις και μαθαίνεις από μικρός να ανταγωνίζεσαι τη σκιά σου , να αποστηθίζεις άχρηστες πληροφορίες ,να σπουδάζεις για να μείνεις άνεργος και να δουλεύεις για να μην ζεις….
Μια ζωή ανάμεσα σε στερεότυπα που σου διδάσκουν ότι η γη είναι τετράγωνη κι εσύ είσαι μικρός για να αμβλύνεις τις γωνίες .Κι αν εσύ παρ’ όλα αυτά έχεις το θράσος να προσπαθήσεις τότε κατηγοριοποιείσαι γραφικός και ιδιόρρυθμος σε έναν τόπο που έχει μάθει να κυνηγάει τους προφήτες …Μαθαίνεις άκριτα ,ζεις χωρίς να ψάχνεις αιτίες και φεύγεις χωρίς έχοντας το δικαίωμα να ζήσεις ….
Ίσως κάποτε να σταματήσεις αν κάποιος άλλος βρεθεί να σου μάθει πώς να σκέφτεσαι χωρίς να υποκρίνεσαι τον ειδήμονα ,αν κάποιος που εσύ πάλι θα χρήσεις <<σωτήρα>> θα σε απελευθερώσει από τα εκατό χρόνια μοναξιάς….