Το πρόβλημα της επιβίωσης στην Ελλάδα

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

Για την εύκολη και αποτελεσματική άσκηση της εξουσίας σε μια κοινωνία, είναι πρωταρχικό να διαμορφωθεί το πλαίσιο προβληματοποίησης της επιβίωσης.

Η επιβίωση δεν είναι κάτι αυτονόητο, εμπεριέχει σχέσεις εξουσίας και αναπαραστάσεις του εαυτού εντός μιας εξουσιαστικής δομής, οι οποίες εν τέλει ορίζουν τη θέση του ατόμου στη κοινωνία και μορφοποιούν την αναφερόμενη ταυτότητά του και το συμφέρον του.

Ο Γιώργος Παπανδρέου συνδέει την παρουσία του στην πολιτική ηγεσία της χώρας με μια διαφορετική μορφή προβληματοποίησης της επιβίωσης, άρα και διάρθρωσης της διαλεκτικής της απειλής, σε σύγκριση με όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις του διαπλεκόμενου καθεστώτος της Ελλάδας. Τώρα η επιβίωση αποπολιτικοποιείται απολύτως και όχι απλώς σχετικά όπως συνέβαινε μέχρι τώρα και έρχεται ως κυβερνητική πρακτική να ταιριάξει στην αρχική τοποθέτηση του πρωθυπουργού, όταν παρότρυνε τους υπουργούς του να νοιώθουν και να συμπεριφέρονται ως «αντι-εξουσιαστές στην εξουσία».

Πράγματι, κάπως έτσι κάνουν και αυτοί! Αυτό γίνεται όλους ετούτους του μήνες. Αντί η πολιτική εξουσία να τείνει να μειώσει το λεγόμενο «δημοκρατικό έλλειμμα» στη κοινωνία, αποβάλει ....

εντελώς το πολιτικό στοιχείο και κάθε ίχνος ιδεολογίας συναρτώντας την «επιβίωση» - την δική της και των κοινωνικών υποκειμένων - από την προσαρμογή της κοινωνίας στο σχέδιο του ΔΝΤ. Με άλλα λόγια, σήμερα την προβληματοποίηση της επιβίωσης στην Ελλάδα την καθορίζει το ΔΝΤ και κανείς άλλος. Άρα η κυβέρνησή μας έπαψε να αποτελεί προϊόν και συγκεκριμένη έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, χάνοντας την αναγκαία νομιμοποίηση για να συνεχίσει το έργο της, καθώς εγκατέλειψε ουσιαστικά την …ηγεσία. Ηγείται πάντα αυτός που μπορεί να διαμορφώνει τους όρους της προβληματοποίησης της επιβίωσης και τούτη την ώρα οι όροι αυτοί διαμορφώνονται έξω από το πολιτικό μας σύστημα και ερήμην της ελληνικής κοινωνίας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου όταν έθετε το δίλλημα «ΔΝΤ ή πτώχευση» ουσιαστικά κήρυττε την πτώχευση της πολιτικής στη χώρα και παράλληλα την αυτοκατάργηση του. Μεταβαλλότανε έτσι σε υπηρεσιακό πρωθυπουργό. Το είχα τότε επισημάνει, αλλά δεν το πρόσεξαν αυτοί που έπρεπε! Ο Γιώργος παρέδωσε την ηγεσία σε πολιτικές offshore, την ώρα που δήθεν αναζητεί την άκρη για τις οικονομικές offshore, που καταληστεύουν τον πλούτο της χώρας. Τρελά πράγματα, στο βαθμό μάλιστα που οι πρώτες συνδέονται απολύτως με τη φύση και τη λειτουργία των δεύτερων!

Μα πώς φτάσαμε σε τούτη την τρέλα; Οι απαντήσεις είναι δύο. Η πρώτη είναι συνομωσιολογικού χαρακτήρα και την αφήνω στην άκρη, αν και έχει σοβαρή βάση. Η δεύτερη έχει να κάνει με τον τρόπο άσκησης της πολιτικής στο πλαίσιο του δικομματισμού. Ο Γιώργος γνώριζε ότι προεκλογικά έλεγε σαχλαμάρες, λαϊκίζοντας ασύστολα. Ήξερε πολύ καλά γιατί δραπέτευε ο Καραμανλής και είχε επίγνωση της πίεσης που θα ασκείτο στη χώρα για να αποσταθεροποιηθεί η ήδη προβληματική ευρωπαϊκή οικονομία και να οδηγηθούμε σε πανευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση, που λέει και ο Σημίτης. Δεν μπορεί οι ξένοι σύμβουλοί του να μην τον είχαν ενημερώσει, πως μετά το σκάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας, θα καλούντο τα κράτη να στηρίξουν την αγορά με την δραματική ελάττωση των πόρων, που μέσω και του μηχανισμού των ελλειμμάτων μεταφέρονταν στη κοινωνία, εκεί τουλάχιστον όπου υπήρχε μειωμένη ανταγωνιστικότητα! Προφανώς τον είχαν ενημερώσει, μια και όλα αυτά απασχολούσαν πολιτικούς επιστήμονες και οικονομολόγους εδώ και πολύ καιρό. Ο κόσμος μας σήμερα είναι μικρός. Η γνώση είναι κοινή και η πληροφόρηση σχεδόν πανομοιότυπη, μόνον η ανάλυση και η κριτική προσέγγιση διαφέρουν. Τα στοιχεία διεθνών οργανισμών βρίσκονται στη διάθεσή μας πριν καν παραδοθούν επίσημα στις κρατικές αρχές. Αυτή είναι η αλήθεια και μην ψάχνετε το… μυστήριο και ποιοί είναι από πίσω (μας). Κανείς δεν είναι, διότι απλούστατα έχουμε εύκολη πρόσβαση στις πηγές. Με τη διαφορά ότι οι κυβερνήσεις τις «πηγές» τις αποκαλούν φήμες μέχρι τη στιγμή κατά την οποία οι ίδιες θα νοιώσουν έτοιμες και ικανές, ώστε να αναπτύξουν την δική τους μετα-διήγηση επί της πραγματικότητας που διαμορφώνεται, επικαλούμενες το «εθνικό συμφέρον», για να νομιμοποιήσουν τις επιλογές τους.

Το πραγματικό δίλημμα του Γιώργου Παπανδρέου ήταν είτε μετά τις εκλογές να έλεγε στο λαό: μάγκες σας εξαπάτησα, πάμε τώρα να στήσουμε ξανά το κράτος με περιορισμό του κοινωνικού κράτους, του δημοσίου κλπ. και να εξορθολογήσουμε τα δημόσια οικονομικά μας, για να μην μπλέξουμε σε περιπέτειες., είτε να οδηγούσε την χώρα σε αδιέξοδο, στο ΔΝΤ και στη κοινή επιτροπεία Βρυξελλών-Φρανκφούρτης και Νέας Υόρκης, ώστε πλέον η προσαρμογή της χώρας στο νεο-μονεταριστικό σύστημα να εμφανιστεί ως αντικειμενικά υπαγορευόμενη ανάγκη απ’… έξω. Ξέρετε από τους κερδοσκόπους, από αυτούς που διασπείρουν φήμες κλπ, που τυχαίνει όμως να είναι συνεργάτες της κυβέρνησης αυτής, όπως και των προηγούμενων!

Το πώς απάντησε ο Γιώργος και η ελληνική αστική τάξη με την υποστήριξη του μεγαλύτερου μέρους του πολιτικού συστήματος, στο δίλλημα αυτό είναι γνωστό.

Με αυτή την έννοια ο Μάνος και ο Ανδριανόπουλος φαντάζουν…άγγελοι με πολιτικούς όρους και να μην καταφέρεστε εναντίον τους. Προπαγάνδιζαν και ευθαρσώς διατύπωναν τόσα χρόνια αυτά που ο Γιώργος και το ΠΑΣΟΚ διαπράττουν σήμερα και μάλιστα κακότεχνα. Οι νεοφιλελεύθεροι σήμερα στη χώρα μας διαμορφώνουν την προβληματοποίηση της επιβίωσης και κανείς άλλος. Οι ακραιφνείς κρατιστές ενισχύουν επίσης τις δυνάμεις τους, ως αντίδραση στον κοινωνικό εξευτελισμό, ενώ εμείς οι φιλελεύθεροι αριστεροί μείναμε πάλι μόνοι και έρημοι να μιλούμε μια γλώσσα που κανένα δεν συμφέρει να καλλιεργήσει. Όπως κανέναν δεν συμφέρει να καλλιεργεί την discourse της αγωνιστικής πλουραλιστικής δημοκρατίας. Στο τέλος …και να με θυμηθείτε, ο μεγάλος χαμένος εκτός από το πορτοφόλι σας θα είναι ο εκδημοκρατισμός. Το λέω ο ανόητος μήπως και ξορκίσω το κακό! Ο Γιώργος… μας την έφερε και πλέον δεν τον νοιάζει, διότι δεν υπήρξε ποτέ πολιτικός, ήταν απλώς συγγενής ενός πολιτικού, όπως ακριβώς και ο Καραμανλής.

Πάντα οι συγγενείς στην Ελλάδα τρώνε την περιουσία των εκλιπόντων. Στην περίπτωση μας ο Καραμανλής κατασπατάλησε το κοινωνικό κεφάλαιο του θειού του, ενώ αντίστοιχα ο Γιώργος his dad’s social capital.

Άρα φίλοι, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ διαλύθηκαν κοινωνικά, καθώς βρίσκονται υπό πτώχευση όπως διαπιστώνουν ακόμη και οι δημοσκόποι, την ώρα που διαλύεται και η αριστερά. Άρα το συμπέρασμα ότι ο λαός θέλει νέα πρόσωπα και όχι νέα κόμματα είναι μάλλον εσφαλμένο αν όχι πρόστυχα κατασκευασμένο. Η αλήθεια είναι ότι απαιτείται ένα εξολοκλήρου νέο πολιτικό σύστημα. Είναι και αυτό ζήτημα επιβίωσης!

Ακτιβιστης