Περιττή πολυτέλεια η κοινοβουλευτική πλειοψηφία

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Όσο ο χρόνος περνά και γίνεται καθαρό ότι η ελληνική κρίση είναι μόνο μια πτυχή της δομικής οικονομικής και πολιτικής κρίσης που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσο θα εμφανίζονται πιεστικά κάποια ερωτήματα που θα υποχρεωθεί να απαντήσει η ελληνική κυβέρνηση. Τα ερωτήματα αυτά έχουν να κάνουν με τις πολιτικές επιλογές της και εκ του αποτελέσματος συνοψίζονται ως εξής:

● Γιατί η χώρα βρίσκεται υπό τη διακυβέρνηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου; Γιατί προχώρησε σε αυτήν την επιλογή η κυβέρνηση;

● Γιατί αποδέχτηκε και προωθεί μια οικονομική πολιτική η οποία, ενώ απειλεί με πτώχευση την ελληνική κοινωνία, όπως δείχνουν οι αριθμοί, δεν οδηγεί σε κάποια διέξοδο;

● Ποιο είναι τελικά το αντάλλαγμα που πρόσφερε η ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να εξασφαλίσει νέα δάνεια από τους πιστωτές;

Για τα δύο πρώτα ερωτήματα η συζήτηση θα κρατήσει χρόνια και οι τελικές απαντήσεις ίσως δοθούν από την Ιστορία. Το τρίτο ερώτημα, ωστόσο, έχει ήδη απαντηθεί από τη δανειακή σύμβαση την οποία υπέγραψε η κυβέρνηση στις 8 Μαΐου.

Σύμφωνα με τη Σύμβαση αυτήν, η δανειολήπτρια (Ελλάδα) παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει σε σχέση με τα περιουσιακά της στοιχεία ή από κάθε νομική διαδικασία, συμπεριλαμβανομένης της ασυλίας από την άσκηση αγωγής, κατάσχεσης, αναγκαστικής εκτέλεσης κατά των περιουσιακών της στοιχείων. Μάλιστα το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, με γνωμοδότησή του, μας ξεκαθαρίζει το νόημα αυτού του όρου της Σύμβασης:

«Ούτε ο δανειζόμενος ούτε οποιαδήποτε περιουσία του έχουν ασυλία λόγω κυριαρχίας ή για άλλο λόγο από τη δικαιοδοσία και την εκτέλεση σχετικά με κάθε ενέργεια ή διαδικασία σχετική με τη σύμβαση».

Είναι προφανές ότι οι δεσμεύσεις που ανέλαβε η ελληνική κυβέρνηση έναντι των πιστωτών της χώρας είναι τεράστιες. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να συμφωνήσει με την υποθήκευση ολόκληρης της χώρας κρύβοντας τα ψιλά γράμματα των όποιων δανειακών συμβάσεων.

Προφανές είναι επίσης ότι, στην περίπτωση που επιβεβαιωθούν τα μαύρα σενάρια και οι πιστωτές αρχίσουν να κάνουν χρήση των δανειακών συμβάσεων απαιτώντας από τα δικαστήρια κομμάτια της χώρας και της περιουσίας της, οι ευθύνες που θα καταλογιστούν στην κυβέρνηση και τα μέλη της δεν θα είναι πολιτικά διαχειρίσιμες.

Ήδη η εφαρμογή του Μνημονίου, αλλά και των επιμέρους εξειδικεύσεών του, πετσοκόβει τους μισθούς, καταργεί τα εργασιακά δικαιώματα και γκρεμίζει το ασφαλιστικό σύστημα στο όνομα του «αποπληθωρισμού» και της αποπληρωμής των επαχθών παλαιών και νέων δανείων – αποτέλεσμα μιας διαχρονικής πολιτικής επιλογής. Και όλα αυτά, εν τέλει, υπό την επίσημη, αδιανόητα εκβιαστική απειλή όχι κάποιου τυχαίου, αλλά του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Χ.Μ. Μπαρόζο:

«Η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και άλλες χώρες μπορεί να εξαφανιστούν ως δημοκρατίες αν δεν εφαρμόσουν τα πακέτα λιτότητας».

Στο όνομα, λοιπόν, του «αποπληθωρισμού» καταργούνται με Προεδρικό Διάταγμα οι Συλλογικές Συμβάσεις, ο κατώτατος μισθός και η διαιτησία, ενώ απελευθερώνονται οι απολύσεις και κόβονται στο μισό οι αποζημιώσεις. Χωρίς μάλιστα αυτό να είναι αναγκαστικά το τέλος, αφού τίποτε – στην Ελλάδα και την Ευρώπη – δεν προμηνύει πως αυτή η πολιτική θα διασφαλίσει την απαγκίστρωση από την επιτήρηση και την επαναφορά σε μια «κανονική» οικονομική διαδικασία. Σε αυτό άλλωστε συνηγορεί και η... «πρόβλεψη» της Κομισιόν, στην ετήσια έκθεσή της, ότι νέα περιοριστικά μέτρα μας περιμένουν το 2011.

Αυτή την... «πρόβλεψη» βγήκε χθες να διαψεύσει ο Παπακωνσταντίνου. Κι όμως, η Κομισιόν δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να επαναλάβει την εισαγωγή της παραγράφου 12 του υποκεφαλαίου Α’ «Δημοσιονομικές Πολιτικές» του Κεφαλαίου ΙΙΙ «Οικονομικές Πολιτικές» του «Μνημονίου Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής», η οποία αναφέρει σαφέστατα:

«Για το 2011 και μετά έχουν προσδιοριστεί επιπλέον μέτρα αύξησης των εσόδων και μείωσης των δαπανών προκειμένου να διασφαλιστούν οι δημοσιονομικοί στόχοι».

Στο όνομα, λοιπόν, της μη... απώλειας της δημοκρατίας στην Ευρώπη, με την οποία μας εκβιάζει ο... ευρωκράτης Μπαρόζο, και στο όνομα του Μνημονίου, η χώρα πλέον θα κυβερνάται από μία (παρούσα ή μελλοντική...) κυβέρνηση που «νομιμοποιεί» το ξήλωμα κάθε είδους δικαιωμάτων με Προεδρικά Διατάγματα και όχι μέσα από μια νομοθετούσα Βουλή. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ύστερα από την υπογραφή του Μνημονίου, καθίσταται περιττή πολυτέλεια.

Μα, για το ασφαλιστικό προβλέπεται ότι θα κατατεθούν τρία νομοσχέδια, παρατηρεί ο «καλόπιστος». Όχι, λοιπόν. Όπως προβλέπεται σαφώς στις σελίδες 1.361-1.365 του Μνημονίου, η Βουλή των Ελλήνων:

● Θα υιοθετήσει την ασφαλιστική μεταρρύθμιση.

● Θα υιοθετήσει τον προϋπολογισμό του 2011, χωρίς να έχει δικαίωμα να αλλάξει το συνολικό του μέγεθος.

Κι αν δεν υπάρξει το επιθυμητό από τους δανειστές μας αποτέλεσμα; Τότε...

Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως τα παραμύθια τελειώνουν. Για όλους. Χωρίς εξαιρέσεις...

Το Ποντίκι