ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Το διήγημα που ακολουθεί κάποιοι από εσάς το έχετε διαβάσει ξανά πριν από ένα χρόνο περίπου. Όμως πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ επίκαιρο, οπότε...
Καλή ανάγνωση!

ΑΠΟΛΟΓΙΑ


Αυτό είναι το πρώτο μου βράδυ στην φυλακή. Είκοσι χρόνια κάθειρξη πρότεινε ο εισαγγελέας, είκοσι χρόνια κάθειρξη μου επέβαλλε το δικαστήριο. Όταν άκουσα την απόφαση, γέλασα. Όχι, όχι… δεν ήταν νευρικό το γέλιο μου. Ήταν πηγαίο. Αληθινό. Ήταν το γέλιο του θεατή που παρακολούθησε μια ξεκαρδιστική κωμωδία και φεύγοντας από το θέατρο τον ακολουθούν οι ατάκες και η μνήμη αυτών του χαρίζει την ελαφράδα στην ψυχή. Η αλήθεια είναι ότι σε όλη μου την ζωή δεν είχα χιούμορ. Ήμουν στεγνός άνθρωπος. Φορτωμένος από μια πεζή καθημερινότητα και ευθύνες. Πάντα κατηγορούσα τους ανθρώπους όταν ήταν ανεύθυνοι. Δεν ξέρω, ακόμα και τούτη την στιγμή, αν τελικά είχα δίκιο. Όμως έτσι ήμουν. Έχοντας το αίσθημα ευθύνης και τιμιότητας. Η τιμιότητα μου μάλιστα έφτανε στα όρια της βλακείας. Θα αναρωτιέστε βέβαια, πως ένας τόσο τίμιος άνθρωπος βρίσκεται στην φυλακή με ποινή είκοσι ετών καθείρξεως.
Για δυο πράγματα μπορώ να σας διαβεβαιώσω. Πρώτον, ότι οι αξιότιμοι κύριοι δικαστές μου τήρησαν με ευλάβεια το γράμμα του νόμου και δεύτερον ότι εγώ, είκοσι χρόνια στην φυλακή, δεν μένω. Και δεν εννοώ ότι θα δραπετεύσω. Κατά μία έννοια τουλάχιστον. Θα μείνω τόσο όσο χρειάζεται για να «λύσω κάποιες υποθέσεις» με τον εαυτό μου και τους ανθρώπους που αγαπώ. Διακρίνω στα μάτια σας την απορία. Καταλαβαίνω. Είναι λιγάκι θολά αυτά που σας λέω. Μάλλον πρέπει να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά, να σας τα εξιστορήσω από την αρχή της ζωής μου… ή τέλος πάντων φωτίζοντας κάποιες στιγμές της. Και για να σας λύσω και την απορία της φυλάκισης μου θα σας πω ότι βρίσκομαι εδώ έχοντας κατηγορηθεί για σωρεία ληστειών σε τράπεζες, για παράνομη οπλοκατοχή – αυτό είναι ψέμα βέβαια, αλλά κάτι τέτοια ψεματάκια κάνουν την δικαιοσύνη να φαίνεται πιο τυφλή από ότι είναι…. Αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο με απάλλαξαν από τις κατηγορίες της παράνομης οπλοχρησίας, αντίστασης κατά της αρχής, φθορά ξένης ιδιοκτησίας και κατοχής παράνομων ουσιών με σκοπό την παράνομη εμπορία! Ο καημένος ο αστυφύλακας που με συνέλαβε, θα σας πω αργότερα πως έγινε αυτό, βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Από την μια το κατηγορητήριο που συνέταξε η υπηρεσία του και από την άλλη η συνείδηση του. Στο δικαστήριο, έστω και δύσκολα, υπερίσχυσε η συνείδηση. Παραδέχτηκε ότι όχι μόνο δεν προέβαλα καμιά αντίσταση αλλά ευγενικότατα τον ακολούθησα, παραδεχόμενος εξ΄ αρχής την ενοχή μου. Όσο για τις παράνομες ουσίες και την φθορά της ξένης ιδιοκτησίας οι κατηγορίες έπεσαν με μιας. Να σκεφτείτε ότι ούτε ο εισαγγελέας, ένας βλοσυρός άνθρωπος, εκ φύσεως και επαγγέλματος καχύποτπος, δεν τις υπερασπίστηκε…
Ληστείες κατά συρροή… ο δικηγόρος μου, τι «μου» δηλαδή, το δικαστήριο τον επέβαλε, εγώ ήθελα μονάχος μου να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, για να με καθησυχάσει μου είπε πως θα κάνουμε έφεση στην πρωτόδικη απόφαση και στο Εφετείο θα την κερδίσουμε την υπόθεση. Μερικοί άνθρωποι είναι τόσο πορωμένοι με την δουλειά τους που η λογική έχει πάει περίπατο. Τον κατανοώ. Όσο για το υπερασπιστικό του έργο… ψέλισσε απλά δυο – τρεις νομολογίες, έτσι για να μην περάσει εντελώς απαρατήρητος και έτερον ουδέν. Ίσως να με καταριόταν κιόλας. Μια δίκη χωρίς παχυλή αμοιβή, μόνο κάτι ψίχουλα – την νόμιμη αποζημίωση. Και για το εφετείο από κεκτημένη ταχύτητα μίλησε. Έτσι γίνεται σε όλες τις δίκες, γιατί όχι και στην δική μου. Μόνο που εγώ αρνήθηκα. Φυσικά όχι λόγω σεβασμού στην πρωτόδικη απόφαση, απλά δεν είχε κανένα νόημα. Ούτε και απολογήθηκα. Τα είπα μια φορά στην αστυνομία, οπότε ήξεραν το πώς και το γιατί. Όταν ο πρόεδρος με ρώτησε αν έκανα τις ληστείες του απάντησα: «Ξέρουμε όλοι εδώ μέσα αν τις έκανα. Τι νόημα έχει να το συζητήσουμε;». Ο πρόεδρος, το κατάλαβα από τις γκριμάτσες που έκανε και από ένα ελαφρύ κοκκίνισμα στο πρόσωπο του, ένιωσε προσβεβλημένος. Νευρίασε. Ίσως να προτιμούσε να έπεφτα στα πόδια του και να τον.... Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

fokion mikros