Όταν η πολιτική απαξιώνεται όπως το μπάσκετ...

Του Αντώνη Δελλατόλα

Τί σχέση μπορεί να έχουν τα όσα συνέβησαν για μια ακόμα φορά στον αγώνα μπάσκετ Ολυμπιακού- Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ με την απαξίωση που διέπει την πολιτική ζωή και τους πολιτικούς;

Και όμως, έχουν. Η διοίκηση της Πειραϊκής ομάδας - είμαι βέβαιος, ότι το ίδιο θα έκανε και η διοίκηση του ΠΑΟ- έπεσε η ίδια θύμα της υπονόμευσης και της πυροδότησης κλίματος φανατισμού που καλλιέργησε, ζητώντας τρεις μέρες πριν να οριστούν ξένοι διαιτητές στον αγώνα, αμφισβητώντας το υπάρχον σύστημα, μόνο και μόνο γιατί δεν μπόρεσε να δεχθεί τα λάθη και την ήττα της ομάδας.

Την ίδια ακριβώς τακτική ακολουθούν και οι ηγεσίες των κομμάτων στις μέρες μας, με αφορμή τα σκάνδαλα που έχουν δει το φως της δημοσιότητας εδώ και τρία χρόνια. Απαξιώνουν τον ρόλο των κομμάτων, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι τους πάντες, χωρίς ιεράρχηση ευθυνών, χωρίς διαχωρισμό των πολιτικών και των ποινικών ευθυνών, με πρόσκαιρους εντυπωσιασμούς και επικοινωνιακά κόλπα. Με αυτόν τον τρόπο, σκάβουν τον λάκκο τους και μαζί με αυτούς παρασύρουν μέσα ό,τι θετικό ξεχωρίζει σε αυτόν τον τόπο.

Τη ίδια τακτική ακολουθούμε εν πολλοίς και εμείς οι δημοσιογράφοι. Μαζί με τα ξερά (εκβιαστές, διαπλεκόμενοι, λαμόγια, δημοσιοσχεσίστες, λαδιάρηδες, απατεώνες, ανεπαρκείς) θα καούν και χλωρά, όποιοι δηλαδή προσπαθούν να κάνουν στοιχειωδώς τη δουλειά τους μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Ας ξεκαθαρίσει λοιπόν η ήρα από το στάρι, αλλά ας φροντίσουν στο τέλος, να μην το ανακατέψουν για να αλευρωθούν οι πάντες. Η συλλογική ευθύνη στις κρίσεις είναι νοοτροπία φασίζουσα και επικίνδυνη.

Το Ποντικι