Η χρεοκοπία μας έχει συντελεστεί και αναζητά πατέρα.

Σκεφτείτε πέρα από το Μνημόνιο.

Στο εξωτερικό δεν μας πιστεύουν κατά δήλωση του Υπουργού εργασίας προχθές στην Βουλή.

Υιοθετώντας πλήρως την άποψη της κυβέρνησης ότι η κατάσταση που παράλαβε ήταν μη αναστρέψιμη και η πορεία προς το ΔΝΤ νομοτελειακή, προσπαθώ καιρό τώρα να σκεφτώ τι θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά.

Προσπαθώ να παραβλέψω ακόμη και τα λάθη που μεσολάβησαν της παραλαβής και της ενεργοποίησης του Μνημονίου. Οι ανεκδιήγητες 100 ημέρες πανηγύρια και αλλά συγκλονιστικά Λάθη όπως, ο μη δανείσιμος όταν μπορούσαμε να το κάνουμε φθηνά τον Νοέμβριο τον Δεκέμβριο ακόμη και τον Γεναρη. Θυμάμαι ακόμη την καταγραφή και μέσω αυτής την εμφάνιση στο προϋπολογισμό του 2010 και άρα στο έλλειμμα, χρεών επόμενων ετών. Θυμάμαι ακόμη και την εξόφληση με δανεικά χρήματα σκανδαλωδών συμβάσεων δημοσίων έργων και προμηθευτών υγείας. Ακόμη παραπέρα ο δανεισμός μας μέχρι και το Μάρτιο με υψηλά επιτόκια και οι συνεχείς τορπίλες περί τιτανικού ή ακόμη οι αξέχαστες συκοφαντικές από κάθε άποψη και καταστροφικές κάθε αξιοπιστίας που διέθετε η Ελληνική πλευρά, συνεντεύξεις κάθε είδους σε κάθε μέσο. Το ανέκδοτο με τα greek statistics το οποίο διαδώσαμε εμείς. Θυμάμαι οτι ήρθε ακολουθώντα πολλούς άλλους ακόμη και ο πρόεδρος της ΕΕ ο συμπαθής Β. Ρομπέι για να μας ζητήσει Μέτρα. Ο Άκερμαν ο Μπαρόζο ο Τρισέ. Θυμάμαι το Ζάπειο αλλά και συνεντεύξεις ενός περιφερόμενου στα διεθνή ΜΜΕ άρτι εκλεγμένου θιάσου που δούλεψε συνειδητά ή τέλος πάντων ασυνείδητα σε βάρος της χώρας.

Προσπαθώ να τα γράψω όλα αυτά σε μια πέτρα και να τα πετάξω σε μια βαθιά θάλασσα της λήθης για να φύγουν από το μυαλό και ανοίξει στο τι μπορεί να γίνει τώρα. Και κάπου εκεί βρίσκω την άποψη του ΓΑΠ ότι “σώσαμε την χώρα από χρεοκοπία με το μνημόνιο”. Μια άποψη που εκφράστηκε στις 20 Ιουνίου του 2010. Μια ‘αποψη που κάνει όλα τα παραπάνω λάθη συνειδητά και τον ίδιο ασυνειδητο χωρίς ίχνος αυτοκριτικής.

Οπότε χαρίζω το μνημόνιο στον Γιωργάκη. Διέξοδος σήμερα από αυτό δεν υπάρχει. Δεν ψάχνω λύση και έξοδο από το μνημόνιο καθώς κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο εδώ που φτάσαμε. Θέλω όμως τιμωρία των υπεύθυνων.

Απορώ με την Βουλή που δεν ζητά ευθύνες, απορώ με τον λαό που του παιρνουν τα διακαιώματα και δεν ζητά ευθύνες. Απορώ με τα κόμματα που υπερψηφίζουν το μνημόνιο και δηλώνουν ότι το κάνουν αναγκαστικά και δεν ζητούν ευθύνες.

Ναι όλα πλέον είναι αναγκαστικά. Αλλά με κάποιον τρόπο η Ελλάδα βρέθηκε σε αναγκαστική πορεία και υπό την κυριαρχία της Τρόικας;

Προφανώς μιλάμε για τραγωδία και προφανώς υπάρχουν ευθύνες. Διότι κύριοι η χώρα δεν έφτασε σε αδιέξοδο από μονή της. Η χώρα οδηγήθηκε σε αδιέξοδο, ενώ το περασμένο έτος, τον Απρίλιο, το περασμένο καλοκαίρι, τον περασμένο Σεπτέμβριο, είχε άλλες προοπτικές και ελπίδες. Υπάρχουν εκθέσεις της ΕΤΕ που του αποδυκνείουν.

Στο εξωτερικό δεν μας πιστεύουν κατά δήλωση του Υπουργού εργασίας προχθές στην Βουλή. Αυτό το «δεν μας πιστεύουν» εμφανίστηκε στην κουβέντα το 2010.

Σκεφτείτε πέρα από το Μνημόνιο λοιπόν. Η διεθνή εικόνα της Ελλάδας σήμερα είναι διαφανή και την παρακολουθούν οι πάντες. Σκεφτείτε λοιπόν τι πρέπει να κάνουμε για θα μας πιστέψουν. Σκεφτείτε ως έθνος για το μέλλον και έναντι της Ιστορία μας.

Απαραίτητη προϋπόθεση νομίζω είναι να πούμε όλη την αλήθεια μεταξύ μας και προς τα έξω, ώστε να καταλογιστούν επιτέλους οι καθαρτικές ευθύνες.

Κάποτε κύριοι τα παιδιά θα μας ρωτήσουν και δεν μπορούμε να τους πούμε ότι ήμασταν ηλίθιοι ή ότι σιωπήσαμε για κομματικές και εκλογικές σκοπιμότητες. Δεν θα μπορέσουμε να αφήσουμε αυτές τις σελίδες τις ιστορίας σκοτεινές και επιτέλους αυτή η χώρα δεν πρέπει να φοβάται την αλήθεια.

Έξω δεν θα μας πιστέψουν ποτέ όσο βλέπουν απέναντι τους αυτούς που έκαναν τόσα λάθη και όσο βλέπουν ότι δεν καταλογίζονται οι ευθύνες που υπάρχουν στους προηγούμενους.

Όμως η χρεοκοπία μας έχει συντελεστεί. Είναι ιστορικό γεγονός και αναζητά πατέρα τόσο για τα “εντός ” όσο και για τα “εκτός” για την διεθνή μας εικόνα και αξιοπιστία. Η δικαιοσύνη νομίζω ότι πρέπει να αρχίσει να ψάχνει προς πάσα κατεύθυνηση αυτόν ή αυτούς που οδήγησαν την βουλή, την χώρα, και την κοινωνία στο αδιέξοδο του ΔΝΤ.

Γιάννης Παπαϊωάννου