Ακυβέρνητη και Κατεχόμενη

Η κυβέρνηση οδηγεί στις εκλογές μια εικονική πραγματικότητα.  Ενα «πρωτογενές πλεόνασμα» που ουδείς στην Ελλάδα και τη Δύση, αν έχει έναν κόκκο μυαλού παραπάνω απ’ τον κ. Κεδίκογλου, πιστεύει ότι είναι αληθινό.

Αλλά, δεν είναι μόνον το πρωτογενές πλεόνασμα (το οποίον μόλις προχθές έκανε με τη σειρά της η Eurostat φύλλο φτερό), είναι η κατάρρευση των φορολογικών εσόδων, το κοινωνικό κόστος των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων και τόσα άλλα που κάνουβ την κυβέρνηση να πηγαίνει στις εκλογές μια εικονικήπραγματικότητα,
η μύτη της οποίας, μεγαλύτερη απ’ του Πινόκιο, βγάζει μάτι.
Πλην όμως, αν αυτό είναι το success story της κυβέρνησης για να πάει στις εκλογές βαφτίζοντας τον ψόφιο ποντικό, φρεσκότατο σαργό, άλλο τόσοεικονικά είναι και τα «δώρα» που λαμβάνει από τη Δύση εν όψει αυτών των εκλογών. Δώρα της Μέρκελ, πιο επίφοβα απ’ τα δώρα των Δαναών. Νέοδάνειο – νέο Μνημόνιο – νέα μέτρα. Οπως κι αν μετονομάσει αυτήν τηντριπλέτα η κυβέρνηση των ανδρείκελων, δεν θα μπορεί να κρύψει την πραγματική της φύση απ’ τον λαό. Διότι ο λαός απλούστατα, την πραγματική φύση θα υποστεί κι όχι την εικονική πραγματικότητα που θα προσπαθεί να την διασκεδάσει.
Οταν πληρώνεις, φερ’ ειπείν τα διόδια, μπορεί ο κ. Σαμαράς να σου λέει ότι έχει λιακάδα στον Αρη, αλλά εσύ τα διόδια πληρώνεις!
Οπως και να ‘χει, υπερβαίνει τα όρια του γκροτέσκ η δημιουργική λογιστική του ένα συν ένα ίσον πενήντα οκτώ. Ούτε δύο εικονικές πραγματικότητες,
αυτή που κατασκευάζει η κυβέρνηση
κι αυτή που περιμένει «δώρο» απ’ τη Γερμανία
είναι ικανές να πάνε το κυβερνητικό σχήμα ως τις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές. Το ερώτημα για την εκλογική συντριβή της Ν.Δ. δεν είναι «πότε» αλλά «πόσο». Θα έχει κατακλυσμικές διαστάσεις, όπως αυτή του ΠΑΣΟΚ ή θα διασωθεί κάτι; Και πως μπορεί να γίνει αυτό; με μια ήττα σε εθνικές εκλογές πριν από τη συντριβή στις ευρωεκλογές ή με μια συντριβή στις ευρωεκλογές, που θα κάνει αναπόδραστη την προσφυγή σε εθνικές κάλπες – και την δεύτερη συντριπτική ήττα αναπόφευκτη;
Δεν ξέρω, αν το σορολόπ στο οποίο δείχνει να το έχει ρίξει τελευταίως ο κ. Στουρνάρας, σημαίνει ότι, όποια τακτική κι αν ακολουθήσει η κυβέρνηση στο ίδιο Βατερλό, θα καταλήξει.
Εκείνο, που είναι βέβαιο, είναι ότι το μόνο που έχει καταφέρει έως τώρα η κυβέρνηση, είναι να αντιμετωπισθεί η Ελλάδα απ’ τους δανειστές της, όπωςαντιμετωπίζει και η τελευταία τράπεζα τους δανειολήπτες της. Μεεπιμήκυνση του χρέους. Κάτι που μπορεί μεν να μειώσει την ετήσια τοκοχρεολυτική δόση, αλλά θα παρατείνει επ’ αόριστον (κι όχι μόνον για πενήντα χρόνια) τη δουλική σχέση της Ελλάδας με τους δανειστές της. Θα επρόκειτο
για την πιο χυδαία έκβαση της πιο χυδαίας σύμβασης. Από μια κυβέρνηση που νομίζει ότι δύο εικονικές πραγματικότητες μπορούν να παίζουν τον παπά με τη θανάσιμη πραγματικότητα,
στην οποία μας έφεραν αυτοί που εξακολουθούν να την διαχειρίζονται.
Πρωτογενές πλεόνασμα δεν υπάρχει. Η δημοσιονομική κατάρρευση συνεχίζεται. Οπως συνεχίζεται και το πάρτυ της σπατάλης, των ρουσφετιών και της μίζας. Το χρέος φουσκώνει, οι φόροι αυξάνονται και πληθύνονται, το ΑΕΠ μικραίνει, η ανεργία αυξάνει και
η κυβέρνηση, μόλις πριν να καταρρεύσει, ετοιμάζεται να πάρει νέο δάνειο, να υπογράψει νέο Μνημόνιο που θα το ονομάζει Μαριγούλα, να ξεπουλήσει ό, τι γουστάρουν να αρπάξουν οι …συνεταίροι μας και να πάει στις εκλογές (πριν ή μετά ή κατά τη διάρκεια όλων αυτών) με την ελπίδα να μη συντριβεί η ίδια κι ας έχει συντριβεί η Ελλάδα. Με την
ελπίδα απλώς να ηττηθεί, ώστε να παραμείνει ζωντανή και, μαζί με την κυρία Μέρκελ να δουν πως θα βγάλουν άκρη με τον ΣΥΡΙΖΑ, αν το τελευταίος εν τέλει τα καταφέρει και κυβερνήσει με τον λαό για τον λαό.
Το στοίχημα για την αντιδραστική και νεοφιλελεύθερη Ευρώπη είναι πολύ μεγάλο για να αφεθεί η έκβασή του στους κανόνες του «δίκαιου παιγνιδιού». Στον τεμαχισμό της Ελλάδας διακυβεύεται και ο τεμαχισμός πολλών άλλωνχωρών της Ενωσης – το καλό είναι
ότι το έχουν πάρει χαμπάρι εκατομμύρια Ευρωπαίοι, το κακό είναι ότι τοκαλό από μόνον του δεν αρκεί. Θέλει δουλειά πολύ – όμως, ας μην ξεχνάμε: αν ο λαός, ο κάθε λαός, αρχίσει να σημειώνει μια δυο επιτυχίες, μετά αρχίζει να πιστεύει ότι μπορεί να σημειώσει κι άλλες. Κι όπως έλεγε ο Κομφούκιος (ή μήπως ο Λάο Τσε) «μια μεγάλη πορεία, αρχίζει πάντα με ένα πρώτο βήμα»…
ΣΤΑΘΗΣ στο enikos.gr