Μια χώρα πεθαμένων!

Η σκηνή στο πρωινό του MEGA είναι αποκαλυπτική: Μετά από σφοδρή αντιπαράθεση, που άγγιξε και ζητήματα προσωπικού χαρακτήρα, ο πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων κ. Παναγιώτης Γεννηματάς απευθυνόμενος στον εκπρόσωπο του ΚΚΕ κ. Νίκο Μπογιόπουλο του λέει: «Σε συγχαίρω γιατί είσαι ζωντανός, σε μια χώρα πεθαμένων».

Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια. Είμαστε χώρα πεθαμένων. «Πτώματα οδοδώτα και τυμπανιαία», όπως θα έλεγε και ο αλήστου μνήμης Παπαδόπουλος. Πορευόμαστε τη ζωή μας, όπως άλλοι την έχουν διαμορφώσει χωρίς εμάς για μας. Σε μια χώρα που ο ήλιος κι η θάλασσα την κάνουν μαγευτική, εμείς, οι κάτοικοί της, καταφέραμε να κάνουμε την καθημερινότητά μας εφιαλτική, ρίξτε απλά μια ματιά όχι μόνο στους δρόμους της Αθήνας, αλλά και κάθε πόλης στην περιφέρεια.

Αρνιόμαστε κάθε αλλαγή, χωρίς να δούμε αν και κατά πόσο αυτή θα οδηγούσε σε ένα καλύτερο αύριο. Φτάσαμε να θεωρούμε την εργασία κατάρα, αντί να την έχουμε στα εικονίσματα της κοινωνικής μας προσφοράς. Γι αυτό παλεύουμε με λύσσα να πάρουμε σύνταξη από τα 45, κι από τα 25 αν γινότανε, μήπως και φύγει από πάνω μας η κατάρα. Έχουμε κάνει σκοπό μας ως κοινωνία την ήσσονα προσπάθεια, το χαβαλέ, το χαλαρό, το άνετο, κι ας μεγαλούργησε ο Ελληνισμός μόνο όποτε έβαλε σκοπό του το αδύνατο, και με το πείσμα, την εργατικότητα και στην επιμονή του, το έκανε δυνατό.

Επαιρόμαστε ότι είμαστε απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων, αλλά επί ενάμιση αιώνα (1821-1974) Δημοκρατία δεν είχαμε. Καρικατούρες της, ίσως, όχι όμως αληθινή Δημοκρατία. Σήμερα ανεχόμαστε να γινόμαστε υποζύγια ενός άθλιου κράτους που εμείς οι ίδιοι συντηρούμε και διασφαλίζουμε, σε ένα κρεσέντο μαζικού μαζοχισμού. Κι όταν δεν μας μαστιγώνει το κράτος- ο εαυτός μας, δηλαδή…- δεχόμαστε αγόγγυστα να μας βασανίζουν κάθε λογής οργανωμένες μειοψηφίες, στις οποίες δεν δίνουμε το παραμικρό ελαφρυντικό για αυτά τα βασανιστήρια. Κλασικοί νεκροί!

Φτιάξαμε μια αστική τάξη, που με την ανεπάρκεια και τον ραγιαδισμό της, θρέφει όλο και περισσότερους εχθρούς της κοινωνίας, αντιεξουσιαστές, αντικαπιταλιστές, αντί γενικώς, κάτι να αλλάξει, Μπογιόπουλους δηλαδή. Πουθενά αλλού στον κόσμο δεν υπάρχει τόσο μεγάλη προσπάθεια των αστών να δώσουν σκοινί και σαπούνι στους εχθρούς του συστήματος. Ποιου συστήματος; Της Δημοκρατίας, που εμείς, ναι εμείς, η κοινωνία των πεθαμένων, φωνάζουμε ότι διδάξαμε στην υφήλιο. Εμείς, η κοινωνία των πεθαμένων, που προβάλλουμε σαν δικά μας τα καλούδια των ακόμα ζωντανών Αρχαίων Ελλήνων.

Βλέπουμε επί δεκαετίες τα καλύτερα στοιχεία της κοινωνίας μας να την εγκαταλείπουν και να μεγαλουργούν στο εξωτερικό, αλλά δεν αντιδρούμε καθόλου- αντιδρούν οι νεκροί; Συνομολογούμε την ανάγκη αλλαγών, αλλά ξεσηκωνόμαστε μόλις αυτές αγγίξουν –έστω και κατ’ ελάχιστο- τον εαυτό μας.

Ως χώρα, ως έθνος, δεν έχουμε φιλοδοξίες. Από την ισοτρία μας κρατάμε μόνο τους εθνικούς ακρωτηριασμούς, ως αποτέλεσμα αλυτρωτικών υπερβολών, με αποτέλεσμα σήμερα να είμαστε στο άλλο άκρο. Παλεύουμε δεκαετίες με ένα κρατίδιο στα βόρεια σύνορά μας, που μια σοβαρή χώρα θα είχε επιβάλλει τις απόψεις της εδώ και καιρό. Στεκόμαστε ενεοί μπροστά στη στρατηγική δεινότητα της Τουρκίας, αλλά όταν χρειάζεται ΕΜΕΙΣ να καταστρώσουμε μια ΔΙΚΗ ΜΑΣ στρατηγική, ουδείς ασχολείται. Υφιστάμεθα καθημερινές παραβιάσεις και παραβάσεις του εθνικού μας εναέριου χώρου και δεν κάνουμε τίποτα, εκτός από τις πτήσεις αυτοθυσίας των πιλότων μας. Ως χώρα, ως κοινωνία, τίποτα.

Είμαστε κοινωνία πεθαμένων, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Αναζητούνται, ωστόσο, ζωντανά κύτταρα, μήπως και ανανήψει η νεκρή. Όχι ως μούμια, αλλά ως Λάζαρος εκ του τάφου της νεοελληνικής μας νιρβάνας. Γίνεται; Αγνοώ, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι αξίζει να το προσπαθήσουμε, όσα ζωντανά κύτταρα εντοπιστούν στο σώμα μιας κοινωνίας πεθαμένων.-

Τα Πραγματα